Charakterystyka rycerza Szekspirowskiego
Homer dostrzegał pod pancerzem rycerskim swoich bohaterów pozytywne uczucia ludzkie, Szekspir – wytrawny psycholog – odkrywa przed widzami teatru elżbietańskiego ciemne strony ludzkiej duszy, namiętności zżerające spokój swoich niewinnych, cnotliwych i uczciwych pierwotnie bohaterów.
Szekspir tworzy w epoce, w której rycerstwo jako grupa społeczna już nie istnieje, dlatego po pierwowzory bohaterów sięga do średniowiecznych kronik.
Renesansowego twórcę – dla którego człowiek jest zawsze tylko człowiekiem – interesuje przemiana, jaka dokonuje się w człowieku o nieprzeciętnej kondycji, dlatego ożywia bohaterów wyjątkowych jednocześnie zaglądając w ich dusze.
Najwierniejszy – na wzór średniowieczny – rycerz króla Dunkana i najsprawniejszy zarazem wojownik, zdradza okrutnie swego dobrego władcę, który do końca nie szczędzi mu pochwał i zaszczytów. Wyniesiony przez króla do rangi tana Kawdoru Makbet czuje, że w ten sposób został doceniony jego kunszt rycerski; czuje się najlepszym rycerzem w świcie swego króla. Być najlepszym i nie być na szczycie ludzkich możliwości? Oto pytanie, jakie stawiali sobie antyczni bohaterowie, jakie zajmowało też Makbeta.
Szekspirowski rycerz przekracza miarę. Nie wystarcza mu to, że jest rycerzem, chce być królem. A równocześnie to człowiek wrażliwy, pełen obaw i lęków. Walczy w nim człowiek i potwór-morderca.
W średniowiecznej psychomachii dobro zawsze zwyciężało w duszy człowieka w walce ze złem. W Szekspirowskim dramacie zwycięża w rycerzu zło.
Akt zabójstwa Dunkana jest zaprzeczeniem cnót rycerskich Makbeta. Rycerstwo implikuje uczciwość, walkę wprost, tymczasem Makbet używa niegodnego podstępu, zaczaja się w nocy na śpiącego, bezbronnego króla.
W renesansowym teatrze Szekspira z pozoru rycerska dusza została zdemaskowana.
Zobacz:
Rycerze od Homera po Szekspira. Referat na podstawie znanych lektur.
Rycerze od Homera po Szekspira. Referat na podstawie znanych lektur.