Zadanie: Podany dialog (w mowie niezależnej) zamień na mowę zależną. Postaraj się nie powtarzać czasowników. – Magda, dokąd tak pędzisz? – Do Agi. – Teraz? Przecież jest późno i za chwilę zacznie się burza! – Ale my mamy jutro występ przed całą szkołą i musimy przygotować inscenizację Balladyny. – Na pewno przyjdę was zobaczyć i będę trzymać kciuki! – Dzięki, Gosiu! Jesteś naprawdę fajną koleżanką. I jak poradzisz sobie z takim poleceniem? Najpierw musisz
Cudze myśli, poglądy możemy przytaczać w dwojaki sposób. Najczęściej czynimy to dosłownie (najłatwiej!), wplatając przytoczenia cudzych słów w naszą zwykłą, potoczną mowę. Czyjąś wypowiedź możemy też omówić, przekazać w formie sprawozdawczej, pośredniej. Czy zmiana formy zdania jest ważna? Tak! Aby się o tym przekonać, wystarczy porównać poniższe przykłady: Przykład (A) „Nie odrobiłeś lekcji!” – krzyknęła ze zdenerwowaniem matka Pawła. Przykład (B) Zdenerwowana matka Pawła krzyknęła, że syn nie odrobił lekcji.
Czym różni się mowa zależna od mowy niezależnej? Mowa niezależna to dosłowne (bez żadnych zmian) przytoczenie własnej lub cudzej wypowiedzi. Te przytoczone, cytowane słowa to tzw. zdanie wprowadzane. Bierze się je w cudzysłów i poprzedza dwukropkiem. Zdanie poprzedzające przytoczoną wypowiedź to zdanie wprowadzające, które zawiera czasownik oznaczający mówienie (np. Powiedział:…, Rzekł:…, Odrzekł:… itp.). Oba zdania są właściwie od siebie niezależne (nie są powiązane składniowo), stąd określenie „mowa niezależna”. Łączy je natomiast treść.
Mowa niezależna – to przytoczenie myśli bohatera w pierwszej osobie. Monolog jest zdecydowanie wyodrębniony z toku narracji. Zdanie brzmi dokładnie tak, jak zostało wypowiedziane przez nadawcę. Czasowniki mają formę 1 os. Zaimki występują w niezmienionej formie. Mowa zależna – to przytoczenie myśli postaci przez narratora i podporządkowanie ich swojemu opowiadaniu. Przytoczona wypowiedź ma formę zdania podrzędnego. Wypowiedź jest składniowo zależna od słów wprowadzających: powiedział, pomyślał itp. Czasowniki mają formę 3 os. Narrator referuje myśli
Mowa niezależna jest to dosłowne przytoczenie wypowiedzi czyjejś lub własnej, np.: Maria pytała natarczywie: „Czy chcesz, żebyśmy poszli wieczorem do kina?” Odpowiedziałem z niechęcią: „Jeśli tak bardzo chcesz…” Mowa niezależna wymaga użycia dwóch niepowiązanych ze sobą składniowo wypowiedzeń: zdania wprowadzającego i zdania wprowadzanego. Zdanie wprowadzające, którego orzeczeniem jest najczęściej czasownik oznaczający mówienie (np. powiedzieć, odpowiedzieć, rzec, stwierdzić, zapytać), wyjaśnia, kto wypowiada przytoczone słowa. W podanych przykładach zdaniami wprowadzającymi są: Maria pytała natarczywie oraz
Mowa zależna i niezależna Cudze myśli, poglądy możemy przytaczać w dwojaki sposób: przytaczając dosłownie cudze słowa – mowa bezpośrednia (niezależna). „Nie odrobiłeś lekcji!” – krzyknęła ze zdenerwowaniem matka Pawła. omawiając wypowiedź w formie sprawozdawczej, pośredniej – mowa pośrednia (zależna). Zdenerwowana matka Pawła krzyknęła, że syn nie odrobił lekcji. Czym jest mowa niezależna? To dosłowne przytoczenie cudzej lub własnej wypowiedzi. Zdanie jest zapisane lub przytoczone ustnie dokładnie tak, jak zostało wypowiedziane
Jeśli jest tekst – musi być ktoś, kto go mówi. Również wypowiedzi wewnątrz tekstów mają swoich nadawców. Kto jest nadawcą w tekście? Mówi narrator Narrator może nie należeć do świata przedstawionego w powieści. Mówi w trzeciej osobie. Jest wszechwiedzący (zna myśli ludzi, przeszłość, przyszłość). Zachowuje dystans wobec przedstawionych zdarzeń. Jest „przezroczysty” (nie ocenia, nie ujawnia swoich myśli, jest obiektywny). Posiada dużą wiedzę z różnych dziedzin nauki. Nie ujawnia bezpośrednio swoich poglądów, nie