• Podstawę teorii literackiej Arystotelesa stanowi założenie, że poezja jest sztuką mimetyczną, czyli naśladowczą.
  • Sposób naśladowania rzeczywistości dzieli utwory literackie na różne gatunki:
    • epopeja naśladuje za pomocą narracji,
    • tragedia – przez przedstawienie działających osób, a więc w sposób bardziej bezpośredni. Dzięki temu silniej działa na odbiorcę – wywołuje u widza „litość i trwogę”, a następnie wstrząs prowadzący do oczyszczenia (katharsis).
  • Ażeby sztuka teatralna uznana została za tragedię, musi ona spełniać kilka „warunków tragiczności”.
  • Bardzo ważny jest dobór bohaterów tragedii. Nie mogą nimi być ani osoby o nieposzlakowanym charakterze, ani postacie niegodziwe, lecz pośrednie. Tragiczny los człowieka dobrego wzbudziłby bowiem u widza oburzenie, a nieszczęście postaci podłej mogłoby dostarczyć widzowi przyjemności („przyszła kryska na Matyska”). A w tragedii chodzi o to, by bohater był do nas podobny. Jeśli spotka go coś złego, obudzi się w nas litość, a gdy uświadomimy sobie, że w wyniku różnych zdarzeń losowych i nieszczęśliwych zbiegów okoliczności nas też może spotkać podobny dramat, przeżyjemy trwogę.

 

Facebook aleklasa 2

Zobacz:

Jaka była geneza teatru antycznego?

 

Wyjaśnij pojęcia mimesis i katharsis z poetyki antycznej, przywołując konkretne przykłady literackie.

Jakie reguły obowiązują w tragedii greckiej?

Cechy antycznej tragedii

Król Edyp jako przykład tragedii antycznej

Podaj definicję tragedii jako gatunku