Rokoko
- Filozoficzne uzasadnienie prąd ten znalazł w epikureizmie, nastawionym na brak zmartwień, na przyjemność, a jego zaleceniami estetycznymi stały się: wdzięk, smak i wyrafinowane piękno.
- Rokoko przejęło elementy klasycyzmu (motywy mitologiczne) i sentymentalizmu (uczuciowość, nastrojowość), ale traktowało je bardzo powierzchownie – jako ozdobę.
- Prąd zaznaczył się w poezji dworskiej, doprowadzając do rozwoju drobnych form: anakreontyku, epigramatu, krótkich wierszy lirycznych. Liczyły się w nich:
- dowcip (kalambury!),
- szokująca pointa (zakończenie),
- lotność skojarzeń.
- Ojczyzną kierunku jest Francja. Najwybitniejszym twórcą Joachim de Bernis. Elementy rokoka znajdujemy w utworach angielskiego poety Alexandra Pope’a. W Polsce pojawiają się w wierszach Stanisława Trembeckiego.
- Teoretycznym uzasadnieniem poezji rokokowej była rozprawa Józefa Szymanowskiego – twórcy związanego z dworem Czartoryskich w Puławach, szambelana królewskiego i uczestnika obiadów czwartkowych – Listy o guście, czyli o smaku.
Zobacz: