Co to jest teatr absurdu? Jakich jego przedstawicieli potrafisz wymienić?
Teatr absurdu to jeden z głównych kierunków w XX-wiecznym teatrze i dramacie, operujący groteską i parodią. Działania bohaterów są pozbawione na ogół motywacji psychologicznej, w fabule trudno znaleźć związki przyczynowo-skutkowe. Fabuła jest właściwie pretekstem do parodiowania różnych form i zachowań, stereotypów mówienia i zachowania, bohaterowie – są marionetkami, ucieleśnieniem stereotypów.
Prekursorem teatru absurdu był we Francji Alfred Jarry, autor Ubu Króla, napisanego w 1888, wystawionego w 1896 roku.
W Polsce pierwszymi jego przedstawicielami byli:
- Stanisław Ignacy Witkiewicz,
- Witold Gombrowicz,
- po wojnie Sławomir Mrożek.
Z twórców zagranicznych tworzących teatr absurdu w okresie powojennym na uwagę zasługują:
- Eugène Ionesco (1912-1994) – dramaturg francuski, pochodzenia rumuńskiego, autor Nosorożca, Krzeseł, Łysej śpiewaczki, Lekcji,
- Samuel Beckett (1906-1989) – pisarz irlandzki, osiadły we Francji, którego dramat Czekając na Godota urasta do rangi metafory losu współczesnego człowieka.
Dwóch smutnych wyczekujących beznadziejnie na Godota bohaterów symbolizuje los ludzi naszych czasów, czekających nie wiadomo na kogo – może Boga (warto zwrócić uwagę na imię nienadchodzącego bohatera, pochodzące od God).
Inna słynna sztuka Becketta to Końcówka – jej bohaterowie to para staruszków, Nell i Nagg. Mieszkają w kubłach na śmieci i wpatrują się w bezkresne morze. Są ostatnimi ludźmi – przeżywają kres ludzkości.
Beckett celowo organizuje przestrzeń ubogą, schematyczną, pozbawioną rekwizytów. W pustce i przygnębiającym bezmiarze pokazuje absurdy ludzkiego istnienia i zadaje najtrudniejsze pytania: o śmierć, życie, sens (czy może raczej bezsens?) istnienia, nadzieję (bo może jednak Godot przyjdzie), odpowiedzi jednak nie udziela.
Zobacz: