Uroda i brzydota świata w prozie Żeromskiego.
Prozę Żeromskiego poznałeś w szkole dość wszechstronnie. Znasz jego powieści: Syzyfowe prace, Ludzi bezdomnych, Przedwiośnie. Z opowiadań wymień Siłaczkę, Rozdziobią nas kruki, wrony…, Zmierzch. A może – jako lekturę uzupełniającą – czytałeś Wierną rzekę?
W tych wszystkich utworach Żeromski sięga po techniki pisarskie modne w epoce modernizmu: impresjonizm i naturalizm. Ten pierwszy widoczny jest przede wszystkim w opisach przyrody (Zmierzch). W krajobrazach – tak jak na impresjonistycznych obrazach – dostrzegamy różne nastroje. Optymistycznemu towarzyszy blask słońca i żywe kolory, pesymistyczny pełen jest deszczu, pozbawiony światła i barwy. O urodzie świata przedstawionego decyduje również sposób ujęcia tematów erotycznych. Ukazując miłość, Żeromski wyraża przekonanie, że to właśnie ona decyduje o „urodzie życia”. Tym mocniej rysują się dylematy bohaterów wybierających między uczuciem a obowiązkami społecznymi (Ludzie bezdomni, Siłaczka). A może znasz powieść pod znaczącym dla tego tematu tytułem Uroda życia? Jeśli tak, to koniecznie o niej opowiedz, pamiętając, że nie wszystkie z opisywanych w niej wydarzeń okazały się urocze (tytuł jest bardzo przekorny!).
Naturalistyczny opis pomógł pisarzowi w oddawaniu brzydoty. Najlepiej ilustruje ją opowiadanie Rozdziobią nas kruki, wrony… – przywołaj turpistyczną scenę ukazującą ptactwo krążące nad poległym Winrychem i jego martwym koniem.
Zobacz:
Udowodnij, że tytuły powieści Żeromskiego mają symboliczną wymowę