Teatr absurdu
To jeden z głównych kierunków we współczesnym dramacie, jego główne źródła oddziaływania to groteska i paradoks.
Cechy teatru absurdu:
- Podstawą jest prawie realistycznie zarysowana akcja (np. Tango Sławomira Mrożka, Białe małżeństwo Tadeusza Różewicza), która w miarę rozwoju akcji „potwornieje”, „wynaturza się” lub po prostu zaskakuje.
- Działania bohaterów pozbawione są motywacji psychologicznej. Postacie określane są przez groteskowe lub makabreskowe sytuacje (np. Kartoteka Tadeusza Różewicza).
- Brak ciągłości i logiki akcji w tradycyjnym tego słowa znaczeniu; konwencje zmieniają się bardzo szybko – prawie niepostrzeżenie przechodzimy od patosu do wulgarności, od realizmu do groteski, od powagi do parodii.
- Dużą rolę odgrywa polemika ze stereotypami, np. bohatera (wielokrotnie wykpiony stereotyp bohatera romantycznego), sytuacji, języka (takie operowanie językiem, które pokazuje jego banalność, nieprzystawalność do rzeczywistości, kompromituje go jako narzędzie komunikacji).
- Rozluźnienie reguł kompozycyjnych.
- Surrealistyczne metody, oniryczna wyobraźnia, czarny humor z elementami purnonsensu.
Teatr absurdu to metafora epistemologiczna egzystencji współczesnego człowieka, wyalienowanego, zredukowanego do roli pionka lub trybiku w machinie świata, którego mechanizmów nie rozumie.
Zobacz:
97. Wyjaśnij pojęcie teatru absurdu i podaj jego przykłady.
Co to jest teatr absurdu? Jakich jego przedstawicieli potrafisz wymienić?