Tag "publicystyka"
Andrzej Frycz-Modrzewski (ok. 1503-1572) przyjął niższe święcenia kapłańskie, do końca życia pozostał w celibacie, lecz nie przeszkadzało mu to wcale sympatyzować ze środowiskami protestanckimi. Dzięki kanclerzowi Janowi Łaskiemu trafił na studia do Wittembergi (jeden z najsłynniejszych w epoce renesansu uniwersytetów), gdzie poznał osobiście Marcina Lutra i Erazma z Rotterdamu! W pewnym momencie popadł nawet w konflikt z Kościołem: chciał bowiem, aby na sobór trydencki oprócz duchownych wysłano także delegację świeckich.
Publicystyka jest działem piśmiennictwa najmniej trwałym i uniwersalnym. Jak każdy typ literatury silnie sprzęgniętej z rytmem dziejących się wypadków przemija wraz z czasem, by ustąpić pola następnym palącym kwestiom. Jest formą wypowiedzi na tematy najbardziej aktualne, ma ambicję poprawiania rzeczywistości, a przynajmniej korygowania jej elementarnych błędów. Próbuje oddziaływać na opinię publiczną, kształtować jej poglądy, dlatego posługuje się metodą perswazji. Wiąże się więc nieodłącznie z impresywną funkcją języka. Komentuje, przedstawia fakty
Publicystyka jest to dział piśmiennictwa, który porusza tematy aktualne, interesujące społeczeństwo, dotyczące polityki, obyczajów, kultury itp. Rozwój publicystyki jest charakterystyczny dla czasów reform, rywalizacji stronnictw politycznych. Publicystyka łączy się nieodzownie z rozwojem prasy, czego dowodem są czasy oświeceniowe, ale początku publicystyki polskiej upatrujemy w renesansie. Renesansowi publicyści Andrzej Frycz-Modrzewski (publicystyka społeczna), jego słynne dzieło: O poprawie Rzeczypospolitej (traktat). Podjął temat i rozpropagował pojęcie demokracji – pierwszy w tej skali – w Europie. Stworzył on wizję
Wszyscy jesteśmy członkami społeczeństwa, a kształt tego społeczeństwa i związanych z nim instytucji publicznych znacząco wpływa na nasze życie. Podobnie, choć pewno w węższym zakresie, działo się i wcześniej, tyle że dla wielu Polaków wcale nie było to oczywiste i stanowiło przyczynę wielu kontrowersji. Szczególnie wyraziste było to w okresie oświecenia. Twórcy tej epoki w Polsce bardzo intensywnie włączyli się w dzieło reformowania państwa, starając się wskazywać zarówno przyczyny grożącej krajowi utraty niepodległości,
Gatunki publicystyki prasowej. Omów na przykładach ze współczesnych czasopism. Inne możliwe sformułowania tematu Zróżnicowanie gatunków prasowych. Omów problem, wskazując wybrane przykłady artykułów. Od felietonu po korespondencję wojenną. Przedstaw różnorodność gatunkową współczesnej publicystyki. Wypowiedź zilustruj konkretnymi przykładami. Ramowy plan wypowiedzi Określenie problemu definicja publicystyki zarys historii prasy Kolejność prezentowanych argumentów Przegląd gatunków publicystycznych: felieton reportaż recenzja esej wywiad Wnioski najważniejsze gatunki publicystyczne; przegląd najistotniejszych wyróżników poszczególnych form wypowiedzi prasowej.
Czy stosowane w oświeceniowej publicystyce sposoby i środki wyrazu są kontynuowane współcześnie? Zanalizuj wybrane przykłady. Komentarz Temat w swej części „historycznej” nie wydaje się trudny – wiele o publicystyce oświeceniowej napisano i trudno tu coś szczególnie nowego wymyślić. Jeśli jednak chodzi o omówienie współczesności, to trzeba wykazać się większą dozą samodzielności, może nawet szczególną chęcią do zgłębiania tego tematu, może… zacięciem publicystycznym? Bardzo dobry temat dla przyszłych studentów dziennikarstwa, może także: politologii i stosunków międzynarodowych. Lepiej będzie, jeśli wybiorą go
Mini-CV 1519 – koniec studiów w akademii Krakowskiej. 1519-1525 – służba w kancelariach dostojników kościelnych. 1531-1541 – podróże po Europie, wyższe studia w Wittenberdze. 1547 – służba dyplomatyczna na dworze Zygmunta Augusta. 1555 – wycofanie się z życia publicznego. Andrzej Frycz Modrzewski obok Piotra Skargi należy do czołowych publicystów epoki odrodzenia. Modrzewski był wszechstronnie wykształcony, podróżował po Europie, pobierał nauki u Erazma z Rotterdamu, poznał samego Marcina Lutra. Zwano go „ojcem polskiej myśli demokratycznej”, a to dlatego,
O czym informuje Andrzej Frycz Modrzewski w swoim dziele O naprawie Rzeczypospolitej? Jak służy temu kompozycja tekstu? Dzieło O naprawie Rzeczypospolitej pisane było po łacinie i mówiło o najważniejszych polskich bolączkach. Do Andrzeja Frycza Modrzewskiego przylgnął przydomek „ojca polskiej myśli demokratycznej” – był faktycznie pierwszym – nie tylko polskim, ale i europejskim – pisarzem, który podjął temat „demokracji”. Państwo demokratyczne to zdaniem Modrzewskiego najbardziej sprawiedliwy i przyjazny obywatelom ustrój. Co szczególnego jest w kompozycji dzieła Andrzeja Frycza
Od początków oświecenia, postulując konieczność rozrachunku z sarmatyzmem, ludzie pióra starali się ukazać możliwość powstania nowego typu społeczeństwa. Dlatego mówili o konieczności ukrócenia anarchii szlacheckiej przez zniesienie przywilejów liberum veto i wolnej elekcji, wzmocnienie władzy królewskiej i stworzenie nowoczesnej armii. Te cztery postulaty, wyrażone mniej lub bardziej bezpośrednio, pojawiają się w bardzo wielu utworach literackich. Najwyraźniej zaś formułowane są w publicystyce politycznej. Publicystyka to dział piśmiennictwa, zajmujący się sprawami aktualnymi, niekoniecznie w formie literackiej. Rozkwit publicystyki to
Zacząć należy od rozprawy przypisywanej Stanisławowi Leszczyńskiemu, pt. Głos wolny, wolność ubezpieczający. Utwór był rozprawą nawołującą do reform społecznych i politycznych (np. zamiany pańszczyzny na czynsz). Działania następne to: publicystyka Stanisława Konarskiego i jego Collegium Nobilium, założenie Szkoły Rycerskiej, rozwój prasy (Monitor, Gazeta Narodowa i Obca), działalność Kuźnicy Kołłątajowskiej, obiady czwartkowe, powstanie Teatru Narodowego, powstanie Komisji Edukacji Narodowej i Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych piśmiennictwo Stanisława Staszica: Uwagi nad życiem Jana Zamoyskiego i Przestrogi dla Polski
Stanisław Konarski Działał we wczesnej fazie oświecenia, jeszcze w czasach saskich i możemy nazwać go pierwszym oświeceniowym reformatorem szkolnictwa. Był pijarem, wiele studiował za granicą, pragnął zreformować polskie prawo i oświatę. Wiele zrobił w tym kierunku: w dziedzinie praw opracował Volumina legum (zbiór praw polskich), w dziedzinie oświaty – zakłada nowoczesną szkołę Collegium Nobilium – wzór szkół rycerskich. Szkoła siedemnastowieczna: wykładowy język – łacina scholastyka i religia jako przedmioty wiodące upośledzenie nauk ścisłych pamięciowy model przyswajania wiedzy
Bardzo to oryginalna postać polskiej sceny renesansowej, barwna, dynamiczna, głosząca dyskusyjne poglądy. Należał do najwybitniejszych publicystów epoki. Był przeciwnikiem Andrzeja Frycza-Modrzewskiego. Umiał doskonale wczuwać się w nastroje społeczne i głośno bronił ogólnie popularnych postulatów, a protestował przeciw tym reformom, których szlachta nie chciała. W sprawie reformy państwa też się wypowiedział. Wymyślił mianowicie Quincunx – po polsku mówiąc „cynek” – figurę przypominającą piramidę, a mającą obrazować pożądany ustrój państwowy. Oto podstawa – jej cztery kąty to
Do pisarzy doby Sejmu Wielkiego, głoszących konieczność reform, zaliczamy twórców ówczesnej publicystyki, czyli: Stanisława Staszica, Hugona Kołłątaja, Franciszka Salezego Jezierskiego. Stanisław Staszic napisał: Uwagi nad życiem Jana Zamoyskiego i Przestrogi dla Polski. Podjął w swoich dziełach szereg istotnych problemów: kwestię wychowania, obieralności królów, pojęcie narodu, demokracji, wolności itp. Oto reformy, jakie propagował: konieczność edukacji obywateli (przywołuje tu słynne zdanie Zamoyskiego: „Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie”), równość obywateli wobec prawa, zniesienie liberum
