Tag "Anglia"
Jaki był świat, w którym żył najsławniejszy dramaturg wszech czasów? Czy William Szekspir był wykształcony? Czy miał konkurencję? Czy zdradzał żonę? Jaka była naprawdę, przedstawiana na obrazach jako rudowłosa piękność, królowa Elżbieta I? Czy ówczesny świat wyglądał tak, jak w filmach Elizabeth i Zakochany Szekspir? Henryk VIII – czarna legenda Znamy go także z powodu licznych żon. Miał ich sześć! Pierwszą, Katarzynę Aragońską, zaniedbywał, bo nie dała mu męskiego potomka (tylko córkę Marię) i porzucił
Za panowania władców z dynastii Stuartów – Jakuba I (1603-1625) i Karola I (1625-1649) doszło do konfliktu między monarchią, dążącą do absolutyzmu a parlamentem, który chciał współdecydować o losach Anglii. W 1640 r. zwołano parlament zwany Długim (1640-1653). Podczas jego obrad uchwalono w 1641 r. tzw. Wielką Remonstrację, zawierającą program burżuazji angielskiej, potępiający nadużycia popełnione przez króla, żądającą jednocześnie ścisłej kontroli nad finansami i ograniczenia uprawnień biskupów. Doprowadziło to do
To jedno z donioślejszych wydarzeń dziejów powszechnych, pozornie tylko dotyczące jednego państwa, miało dość złożone przyczyny. Geneza Konflikt interesów między grupami związanymi z nowym, kapitalistycznym rozwojem kraju a klasą zainteresowaną utrzymaniem starych, feudalnych porządków. Pierwszą stronę reprezentowała średnia szlachta (gentry) i burżuazja, drugą spora część arystokracji i monarchia. Starania pierwszych Stuartów, szczególnie Karola I, którzy chcieli wprowadzić absolutyzm i w związku z tym ignorowali wolę parlamentu, odgrywającego tutaj znaczną rolę. Kosztowna i nieudolna polityka zagraniczna i brak efektów w tej dziedzinie
Monarchiami stanowymi nazywamy te państwa, w których władca liczyć się musi z opinią, uchwałami i decyzjami poszczególnych, uprzywilejowanych stanów społecznych, takich jak np. duchowieństwo, szlachta, możnowładztwo, arystokracja. Klasycznym przykładem monarchii stanowych są: Anglia i Francja. Anglia Anglia uniknęła rozdrobnienia feudalnego, typowego dla państw europejskich doby średniowiecza, z powodu stosunkowo późnego, ostatecznego uformowania się kraju. Proces powstawania państwa rozpoczął się w 1066 r. podbojem normańskim. Elita wywodząca się z ówczesnych zdobywców
Zniecierpliwieni porażkami królewskimi we Francji i wzrastającymi kosztami wojny, baronowie świeccy i duchowni zbuntowali się przeciwko Janowi bez Ziemi, zmuszając go do wydania znaczącego przywileju – Wielkiej Karty Swobód – 1215 r. Rozpoczęło to długoletni spór o władzę między baronami a koroną królewską (tronem). Następca, Henryk III wielokrotnie naruszał postanowienia Karty, co spowodowało opór baronów, którzy zmusili monarchę do ustanowienia 15-osobowej rady prywatnej, kontrolującej jego poczynania (tzw. Prowizje Oksfordzkie 1258
Od późnego średniowiecza trwał w Europie proces powstawania scentralizowanych państw narodowych. Było to zgodne z interesami niemal wszystkich klas społecznych. Rozbicie dzielnicowe utrudniało rozwój życia gospodarczego i prowadziło do osłabienia zewnętrznego kraju. Przemiany te oraz idee epoki renesansu wpływały na teorie państwa i prawa. Stara, średniowieczna ideologia państwa i prawa przeżyła się. Ani monarchia wczesnofeudalna, ani stany w monarchii stanowej nie umiały ujmować spraw publicznych ze stanowiska ogólnego interesu całego
Anglia wraz z rewolucją i republiką (epizod lat 1640-1660) Po zakończeniu krwawej i wyczerpującej kraj wojny domowej (zwanej popularnie „wojna Dwóch Róż”) w 1485 r. przez Henryka VII, zapoczątkowującego rządy dynastii Tudorów, Anglia weszła na drogę burzliwych przemian społecznych i rozwoju ekonomicznego.Ród Tudorów doprowadził też do wzmocnienia autorytetu monarszego i wprowadził lokalną odmianę absolutyzmu niezależnie od funkcjonującego parlamentu. Utrwalił go Henryk VIII konkurujący z Hiszpanią i w rezultacie, po sporach
Po odejściu Rzymian (wycofali się w V w. n.e.) na teren Brytanii napłynęły ludy Anglów i Sasów, dokonując podboju kraju. Początkowo powstało kilkanaście państw, później ukształtowało się 7 królestw. Zostały one zjednoczone przez władcę Wessexu Alfreda Wielkiego (druga połowa IX wieku). W pierwszej połowie XI stulecia Anglia znalazła się przejściowo pod panowaniem duńskim (Kanut Wielki). Okres anglosaski skończył się na królu Edwardzie Wyznawcy, który podobno przekazał swoje państwo w spadku
Początki konfliktów wewnętrznych w Anglii W Anglii nie doszło do rozdrobnienia feudalnego. Po podbiciu wyspy przez Normanów pod wodzą Wilhelma Zdobywcy (1066), władza królewska miała poparcie rycerstwa normandzkiego, które stanowiło w społeczeństwie mniejszość i czuło się zagrożone. Nie doszło – jak na kontynencie – do wielostopniowej hierarchii lennej. Ograniczała się ona tylko do dwóch stopni – bezpośrednich i pośrednich wasali korony. Podział ten stał u podstaw rozwarstwienia szlachty angielskiej na
Od końca X w., po wygaśnięciu zachodniofrankijskiej linii Karolingów, we Francji panowała dynastia Kapetyngów. Jej pozycja początkowo była bardzo słaba z racji niewielkiej domeny i potęgi terytorialnych książąt czy hrabiów, nominalnych lenników monarchii. Polityka konsolidacji i powiększania domeny nowej dynastii spotykała się z oporem feudałów, zwłaszcza potężnych władców Normandii (po zdobyciu przez Wilhelma Zdobywcę angielskiej korony w 1066 r.). Sytuacja stała się dla Kapetyngów jeszcze gorsza z momentem przejęcia anglo-normańskiego
