Co pamiętać z biografii? Typ poety – samotna, tragiczna postać. Poeta wyrastający ponad swoje czasy, także malarz. Los przyniósł mu niezrozumienie przez współczesnych, chorobę, nieszczęśliwą miłość i śmierć w przytułku. Jest to o tyle istotne, że wpłynęło na kształt jego poezji. Cyprian Kamil Norwid urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie-Głuchach. We Włoszech uczył się rzeźby. W Rzymie poznał legendarną piękność, słynną światową damę tamtych czasów – Marię Kalergis.
Tło epoki Norwid jest często uznawany za artystę epoki przełomu, tworzącego między romantyzmem a pozytywizmem. Rzeczywiście, możemy zaliczyć go do tzw. drugiego pokolenia romantyków. Jako poeta był już wychowany na literaturze polskich romantyków, wieszczów największego formatu. Norwid debiutował w okresie, kiedy polski romantyzm przestaje być awangardowy i łagodnieje. W Polsce romantyczny zapał powoli wygasał i stopniowo zaczynał się krystalizować, zwłaszcza po powstaniu styczniowym, nowy nurt – pozytywizm. Wydarzeniem, które w istotny sposób wpłynęło na twórczość Norwida
Jaka to epoka? Romantyzm, ale jego schyłek. W czasie, kiedy tworzy Norwid, działają również epigoni romantyzmu, tacy twórcy jak np. Teofil Lenartowicz, Wincenty Pol czy Władysław Syrokomla. W ich wierszach pojawia się sentymentalny ton, patriotyczna nuta, a czasem drażniąca współczesnego czytelnika cukierkowość… Norwid nie idzie utartymi, epigońskimi ścieżkami. Wybiera własną, samotną drogę twórczą, ŚWIADOMIE ryzykując, że jego twórczość pojmie i doceni dopiero „późny wnuk”, czyli przyszłe pokolenia czytelników… Nie pomylił się. Został
Epoka – romantyzm XIX wiek Miejsca – Warszawa, Emigracja, Paryż – tu umiera. Osoby – Maria Kalergis – kobieta, którą kochał, znana w Europie dama, nieosiągalna dla poety. Nurty – późny romantyzm. Z tym, że artysta wyprzedził swoją epokę. Norwid należy grona poetów romantycznych, lecz jest nowatorem i osobowością oryginalną. Miejsce w literaturze polskiej – wybitne. Jest najciekawszym poetą XIX wieku, późno odkrytym, niedocenionym za życia, posiada oddzielne miejsce i
Dziś jego wiersze zachwycają wielu miłośników poezji, ale w swojej epoce był poetą niedocenionym. Zmarł w przytułku dla bezdomnych – nie wiadomo nawet, gdzie znajduje się jego grób. Cyprian Kamil Norwid (1821-1883) Nie tylko poeta, ale także autor dramatów, utworów prozą, tłumacz oraz… rysownik, malarz, rzeźbiarz (rozpoczął nawet studia malarskie w Warszawie). Bardzo wcześnie stracił rodziców, a że pochodził z podupadłej rodziny szlacheckiej (ojciec zmarł w więzieniu, odsiadując wyrok za długi), ciągle borykał się z problemami finansowymi.
Jego rola w literaturze polskiej Twórczość tego artysty (z wykształcenia rzeźbiarz – wszechstronnie uzdolniony twórca: rzeźbił, malował, rysował) należy do najoryginalniejszych i najciekawszych zjawisk w literaturze polskiej. Za życia poety ukazał się tylko jeden jego zbiór – Poezje (1863). Z publikacji kolejnego zbioru, Vade-mecum, przygotowywanego przez poetę w latach 1864–1865, wydawca się wycofał. Artysta uprawiał różne gatunki literackie – pisał wiersze, poematy, dramaty, listy poetyckie i traktaty. Tworzył prozę poetycką. W swojej twórczości posługiwał
Tego się naucz! Pierwsze ważne zagadnienie, którego nie wolno zaniedbać, to Norwid a trójka romantycznych wieszczów, Norwid wobec swojej epoki (jakie tematy poruszał w swojej poezji, czy były to tematy inne niż te, które interesowały Mickiewicza czy Słowackiego?). Drugi ważny temat to wielcy ludzie w poezji Norwida: Sokrates, Dante, Kolumb (Klaskaniem …), Szopen (Fortepian Szopena), Bem (Bema pamięci…). Poza tym: artysta i sztuka, rozważania na temat istoty twórczości poetyckiej (także własnej), piękno – te
Był jednym z najoryginalniejszych polskich twórców i myślicieli. Rozległością swoich zainteresowań i wszechstronnymi umiejętnościami mógłby zadziwić nawet dzisiaj. Od zapomnienia ocalił twórczość Norwida Zenon Przesmycki, jeden z wybitnych krytyków modernizmu, redaktor „Chimery”. Publikował nieznane dotąd rękopisy poety, dwukrotnie podjął trud wydania całego dorobku pisarza, niestety wybuch I wojny światowej, a potem wrzesień 1939 roku zniweczył plany Przesmyckiego. Pisał wiersze, dramaty, poematy, nowele, traktaty i eseje. Uprawiał rzeźbę, rysunek, rytownictwo i
Nowatorstwo i – dodajmy – oryginalność tej poezji uderza w każdym z wierszy. Ta poezja jest inna, dziwna, chropowata, trudna. Co zatem stanowi o jej sile i urodzie? Spróbujmy zestawić kilka cech poezji Norwida: Norwid bardzo dba o wartość słowa – nie ma w tej poezji słów zbędnych, wielosłowia czy licznych określników. Przeciwnie, jedno słowo nieraz niesie wiele znaczeń. Metafora – mnogość skrótów myślowych. Norwid „zagęszcza” znaczenia, uwielbia zwroty dwu- i wieloznaczne, poszukuje przenośni jak najbardziej treściwych.
Cyprian Kamil Norwid W Weronie I Nad Kapuletich i Montekich domem, Spłukane deszczem, poruszone gromem, Łagodne oko błękitu. II Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów, Na rozwalone bramy do ogrodów — I gwiazdę zrzuca ze szczytu; III Cyprysy mówią, że to dla Julietty, Że dla Romea — ta łza znad planety Spada… i groby przecieka; IV A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I
Cyprian Kamil Norwid Urodził się w 1821 r. na Mazowszu w dostatnim, choć nie bogatym szlacheckim dworze we wsi Laskowo-Głuchy. Był uzdolniony artystycznie i nie ukończywszy Gimnazjum Guberialnego w Warszawie rozpoczął naukę w prywatnej szkole malarskiej. Zadebiutował jako poeta w 1840 r. na łamach prasy warszawskiej. Bywał w stołecznych salonach arystokratycznych i literackich. W 1843 roku dobrowolnie opuścił kraj. Podróżował po Europie, zwiedzał muzea, kościoły i pracownie artystów. Studiował we Włoszech rzeźbę i rytownictwo. Po otrzymaniu od narzeczonej listu o zerwaniu zaręczyn
Większość nie doczekała się publikacji za życia autora, musiały czekać do następnego stulecia na działalność Zenona Przesmyckiego i współczesnych badaczy, by dotrzeć do powszechnego odbioru i kanonu lektur szkolnych. Najpełniej talent Norwida rozwinął ujawnił się w liryce W latach 1857-1865 powstał cykl stu wierszy zatytułowany Vademecum (po łacinie znaczy to „idź ze mną”). Najbardziej znane spośród około 250 wierszy poety to: Pióro – wiersz z 1842 r., przedstawiający własny, osobisty program twórczy autora; Moja