Epoka – oświecenie, wiek XVIII.

Nurt – klasycyzm.

Miejsca – Warszawa dwór królewski Stanisława Augusta Poniatowskiego ( jest kapelanem królewskim) i Lidzbark warmiński, gdzie obejmie biskupstwo.

Rola w polskiej literaturze – bardzo ważna. To pierwsze pióro Polski osiemnastowiecznej, najzdolniejszy twórca oświecenia. Jego utwory pokazują ówczesny świat, ale przy tym są kunsztowne a w wymowie uniwersalne i filozoficzne. Krasicki jest wzorem polskiego oświeconego umysłu: wykształcony, błyskotliwy, inteligentny, utalentowany. W swoich utworach dał wyraz oświeceniowym ideałom.

  • Był poetą i publicystą, jednym z najważniejszych twórców polskiego oświecenia.
  • Przez współczesnych mu nazywany był księciem poetów.
  • Był autorem Hymnu do miłości ojczyzny, który przez długie lata, zwłaszcza w czasie zaborów, pełnił rolę hymnu narodowego.
  • Był autorem Mikołaja Doświadczyńskiego przypadków, pierwszej polskiej nowożytnej powieści.
  • W swoich utworach realizował postulaty epoki: kształcenie społeczeństwa, propagowanie ideału człowieka oświeconego, piętnowanie pewnych zachowań i prostowanie systemu wartości.
  • Był twórcą gorzkim czy śmiesznym? Gorzkim i śmiesznym – z jego śmiesznych bajek wyłania się przecież dość przerażająca wizja świata, którym rządzi prawo silniejszego, a uprzywilejowaną pozycję mają cwaniacy, bezwzględne chamy, kłamcy.
  • Talent literacki łączył z błyskotliwym dowcipem i precyzyjnym językiem.
  • Świetnie operował ironią i parodią.
  • W swoich pismach publicystycznych i dziełach literackich propagował reformy i postęp.

Skojarz ze zjawiskami i nurtami epoki

Klasycyzm
Główny prąd literacki i kulturowy oświecenia. Rozkwit klasycyzmu przypada na czasy stanisławowskie, czyli rządy Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ośrodkiem klasycyzmu jest Warszawa, a najważniejszymi pismami, propagującymi jego idee są: Monitor oraz Zabawy Przyjemne i Pożyteczne.

Co trzeba zapamiętać?

  • Podstawę filozoficzną klasycyzmu stanowi racjonalizm.
  • Dzieło literackie miało być podporządkowane ściśle określonym normom (regulowały to poetyki).
  • Dużą rolę przywiązywano do naśladowania wzorców antycznych oraz do umiaru, harmonii i spokoju, jasnego, starannego języka, który miał cechować doskonałe dzieło.
  • Dziełami literackimi rządziła zasada mimesis i prawdopodobieństwa życiowego, dlatego od pisarza oczekiwano obycia, wykształcenia, zainteresowania współczesną kulturą.
  • Jednym z podstawowych założeń poetyki oświecenia była zasada decorum.
  • Literatura miała realizować zadania dydaktyczno-moralizatorskie: bawić, ucząc lub… tylko uczyć.
  • Najbardziej popularne gatunki to powiastka filozoficzna, oda, satyra, bajka, poemat heroikomiczny.

Poemat heroikomiczny
Jest to wierszowana parodia eposu, w której autor posługuje się konwencją stylistyczną tradycyjnie używaną w eposach do przedstawienia wydarzeń błahych, głupawych, śmiesznych czy absurdalnych – np. w Myszeidzie Krasicki opiewał wojnę myszy z kotami, zaś w Monachomachii – wojnę mnichów zakończoną ogólnym pijaństwem… W poemacie heroikomicznym mamy do czynienia z z niezgodnością wysokiego stylu poematu z banalnym, przyziemnym, śmiesznym tematem. Styl homerycki, który kojarzy się z opisami bitew, pojedynków, czynów wielkich wojowników, w zetknięciu np. z „czynami” mnichów, które są zwykłą pijacką burdą, daje efekt komiczny.

Pierwszym znanym poematem heroikomicznym jest Batrachomyomachia, przypisywana Homerowi.
Prześmieszne są już same tytuły poematów heroikomicznych: Porwane wiadro Alessandra Tassiniego czy Porwany lok Aleksandra Pope’a.

Uczyć, bawiąc
Jedno z ważnych haseł epoki. Twórcy oświeceniowi starali się umoralniać czytelnika, skłaniać do zastanowienia nad samym sobą i społeczeństwem, w którym żyje, a zarazem go trochę rozbawić, skłonić do uśmiechu. Najbardziej znane gatunki wciągnięte w tę wesołą służbę to satyra i bajka.

Satyra
To gatunek literacki wywodzący się ze starożytności, który ośmiesza i piętnuje pewne zjawiska społeczne czy ludzkie wady. Satyra ukazuje świat w krzywym zwierciadle – zdeformowany, wyjaskrawiony – częste środki, którymi posługują się autorzy satyr, to deformacja, karykatura i wyolbrzymienie. Zazwyczaj jest to niezbyt obszerny utwór piętnujący i ośmieszający grupy społeczne, konkretnych ludzi lub pewne typy zachowań. Najczęściej zawiera przestrogę, pouczenie i/lub przesłanie, jest więc gatunkiem dydaktyczno-moralizatorskim. Świetnie realizuje jedno z ważnych haseł epoki – „uczyć, bawiąc”. Rzeczywiście, satyry bywają bardzo śmieszne, ale jest to gorzki śmiech. Najbardziej znane satyry Krasickiego to Do króla, Żona modna, Pijaństwo, Świat zepsuty.

Bajka
Krótki utwór napisany prozą lub wierszem (częściej wierszem), zawierający morał. Jest to więc gatunek dydaktyczny. Bohaterami bajek bywają ludzie, ale najczęściej są to zwierzęta, którym przypisane zostały stałe cechy. Przykłady? Nietrudno podać kilka: wół – siła i upór, mrówka – pracowitość, owca – naiwność, lis – spryt, lew – duma, pycha. Przedstawiane w bajkach sytuacje służą ilustrowaniu prawd moralnych i obyczajowych. Bajka często zawiera morał, a nauka moralna w niej zawarta polega na pokazywaniu skutków pewnej postawy życiowej, np. bajka Kruk i lis udowadnia, że nie warto być próżnym i bezkrytycznym wobec siebie…

Morał, często w formie puenty, może występować na końcu bajki (jako wniosek z ukazanej sytuacji) lub na początku (jako prawda, która zostanie zilustrowana).

Wyróżniamy dwa podstawowe typy bajek: narracyjną (dłuższą, z zarysowaną wyraźnie fabułą, przykładem może być wspomniany już Kruk i lis czy Wół minister) i epigramatyczną (krótką, kilkuwersową, np. Dewotka).

Legendarny twórca bajek to Ezop z Frygii, żyjący w VI w. p.n.e. Do niego odwoływali się późniejsi twórcy, np. La Fontaine, Trembecki i Krasicki.

Biografia

Ignacego Krasickiego nazywano księciem poetów, choć autor Bajek poetą bywał rzadko. Obce mu były liryczne wzruszenia. Krasicki to typ chłodnego intelektualisty, dowcipnego, pełnego dystansu do rzeczywistości, ironista, mistrz słowa i celnej sentencji.

Urodził się 3 II 1735 w Dubiecku koło Sanoka jako syn kasztelana chełmskiego Jana, z racji czego już od najmłodszych lat został przeznaczony do stanu duchownego. Warto w tym miejscu zacytować samego poetę, który o swoim wyborze drogi życiowej napisał: „szedłem dla grosza i dla chwały Bożej”(czy kolejność motywacji jest przypadkowa?).

Wykształcenie – początek edukacji zawdzięcza krewnym i bogatym protektorom, Sapiehom. Potem siedem lat pobierał nauki w jezuickim kolegium lwowskim. Od roku 1751 studiował w seminarium misjonarzy przy kościele św. Krzyża w Warszawie, najnowocześniejszej wówczas, po Collegium Nobilium, szkole w stolicy. Tam po raz pierwszy zetknął się z myślą europejskiego oświecenia i literaturą francuskiego klasycyzmu. W 1759 roku wyjechał na dwuletnie studia do Rzymu.

Droga do kariery – typowa dla znajomych mecenasów, dzięki poparciu wpływowych osób (biskupów krakowskich: Michała Kunickiego i Kajetana Sołtyka), już jako osiemnastoletni młodzieniec otrzymał dochodową kanonię przemyską. Po powrocie z Rzymu do kraju był pod opieką protektora – wojewody kijowskiego Franciszka Salezego Potockiego. Po wstąpieniu na tron Stanisława Augusta (1764 r.) pozostawał na usługach króla, m.in. pełnił funkcje redaktora i autora Monitora. Dzięki temu uzyskał godność biskupa warmińskiego (1766 ), a jego rezydencją stał się Heilsberg (obecny Lidzbark Warmiński).

Od tego momentu zaczął się wycofywać z aktywnego uczestniczenia w życiu politycznym Warszawy, osiadł w Lidzbarku Warmińskim i w stolicy bywał sporadycznie. Nie zapominał jednakże odwiedzać króla Stanisława na słynnych obiadach czwartkowych. W swoim lidzbarskim majątku zgromadził znaczącą ilość dzieł sztuki, cennych książek, a także wyśmienitych gatunków wina. Z zapałem uprawiał także ogród. W roku 1772 nawiązał żywe kontakty z dworem króla pruskiego, co pomogło mu dojść do godności arcybiskupa w roku 1795, warto jednak wspomnieć, że jako poeta i publicysta nie był Krasicki nadmiernie zainteresowany sprawami kościelnymi i całą odpowiedzialność za rządy diecezją składał na barki niższych duchownych. Umarł 14 III 1801 roku w Berlinie.

Twórczość

Ignacy Krasicki był poetą bardzo przewrotnym i niejednoznacznym. O tym, że należy go czytać uważnie, świadczył już jego debiut. W roku 1774 w Zabawach przyjemnych i pożytecznych opublikowano jego pierwszy utwór Hymn do miłości ojczyzny. Wiersz – odczytywany jako wyraz gorącego patriotyzmu autora – stał się wkrótce hymnem Szkoły Rycerskiej i wzorem liryki patriotycznej. Jakież było zdziwienie czytelników gdy rok później okazało się, że Hymn… jest fragmentem prześmiewczego poematu Myszeida, który opisywał wojnę myszy i kotów. Krasicki był przeciwny używaniu wielkich słów i pompatycznych frazesów, a jego Hymn… był po prostu satyrą na gołosłownych patriotów.

W twórczości Krasickiego poezja często mieszała się z publicystyką. Poeta – biskup pisał o sprawach aktualnych, wypowiadał się w kwestiach politycznych, obyczajowych i etycznych. Dlatego jego dzieła są na wskroś przesiąknięte (często wręcz irytującym) dydaktyzmem.

Czas oświecenia to okres rozkwitu literatury satyrycznej, czas pamfletów politycznych i obyczajowych – często niezwykle ostrych. Utwory ­Krasickiego są, na tle ówczesnych tendencji, wręcz łagodne. Poeta wypowiadał się obiektywnie, nie atakując nigdy konkretnych postaci. Obce mu były niskie zagrania służące bezpardonowemu ośmieszeniu przeciwników politycznych. Był wymagający wobec innych, dlatego też nie popuszczał sobie – jego satyry cechuje umiar i mądrość w wydawaniu ocen. W swoim życiu i swojej twórczości hołdował stoickiej zasadzie umiaru. Wiele z utworów Krasickiego weszło na stałe do kultury polskiej – najcelniejsze sformułowania do dziś krążą w postaci „złotych myśli”, na przykład: „miłe złego początki, lecz koniec żałosny”, „nie nowina, że głupi mądrego przegadał”. Współczesnego czytelnika może Krasicki nieco nużyć i irytować natrętnym dydaktyzmem. Należy jednak pamiętać jak odważnym, bezkompromisowym, a do tego świetnie władającym słowem poetą był autor Bajek.

Utwory

Na pierwszym planie twórczość poetycka, dzięki której zyskał miano księcia poetów:

  • Zbiór różnych wierszy nabożnych, moralnych i zabawnych – pierwsze poetyckie próby z lat 1752-1768.
  • Hymn do miłości ojczyzny – wydany w 1774 roku, interesujący wzór nowej liryki patriotycznej.
  • Myszeidos pieśni X – poemat heroikomiczny wydany w 1775 roku.
  • Monachomachia, czyli Wojna mnichów – poemat heroikomiczny, miał pozostać w rękopisie, niewiadomymi drogami dostał się jednak do wydawcy i ukazał się drukiem w 1778 roku.
  • Bajki – pierwszy cykl wydał w 1779 roku, drugi pt. Bajki nowe, wydany był w pośmiertnej edycji Dmochowskiego (1802 r.).
  • Satyry – jest ich 22. Pierwsza część Satyr powstała w ciągu trzech miesięcy i wydrukowana została anonimowo w 1779 roku. Druga część powstawała stopniowo i znalazła się w tomiku z 1784 roku pt. Wiersze XBW (czyli xięcia biskupa warmińskiego).
  • Antymonachomachia – trzeci poemat heroikomiczny Krasickiego, wydany w 1780 roku jako obrona przed zarzutami i pogróżkami związanymi z Monachomachią.

Proza:

  • Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki – pierwsza nowożytna powieść polska z 1776 roku.
  • Pan Podstoli – powieść o cechach reportażu i traktatu wydawana: cz. I w 1778, cz. II w 1784 roku, cz. III w 1803 roku.
  • Historia – trzecia i ostatnia powieść Krasickiego, wydana w 1779 roku.

Dramat:

  • Solenizant, Łgarz, Statysta – komedie opublikowane w 1780 roku.

 

Tego szukaj w wierszach Krasickiego

  • Krasicki pisze w duch klasycyzmu – gatunki jego utworów tu satyry, bajki i poematy heroikomiczne.
    Klasycyzm w tym przypadku to jasność, prostota i precyzja wypowiedzi.
  • Dydaktyzm cechą utworów – Krasicki stawia sobie cel: bawiąc uczyć.
  • Zaangażowanie w sprawy społeczeństwa: moralność, obyczajowość, polityka – to tematy dominując.
  • Ostrze satyry kieruje nie tylko przeciw szlachcie, również przeciw własnemu stanowi – duchowieństwu. Przykład Monachomachia.
  • Lubiane chwyty: alegoria, parabola (bajka zwierzęca jest bajką alegoryczną). Pozorni jej bohaterowie to zwierzęta, ale tak naprawdę reprezentują różne typy ludzkie.
  • Bajki Krasickiego dają panoramę świata – ludzkich wad, praw rządzących społeczeństwem – są tak naprawdę o ludziach , nie o zwierzętach.
  • Typowe dla oświecenia moralizatorstwo w wierszach Krasickiego jest łagodzone przez poczucie humoru oraz żart poety.

 

Odkrycia i sukcesy

  • spopularyzował na gruncie polskim formę poematu heroikomicznego (Myszeida, Monachomachia, Antymonachomachia),
  • doprowadził do mistrzostwa technikę parodii (szczytowym osiągnięciem jest homerycka bitwa mnichów na kufle i książki w Monachomachii),
  • stworzył pierwszą nowoczesną powieść polską (Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki),
  • próbował prawie wszystkich gatunków i form literackich wówczas uprawianych, a w niektórych, jak bajka epigramatyczna, satyra i poemat heroikomiczny osiągnął mistrzostwo,
  • doskonale wykorzystywał gatunek satyry do celów oświeceniowej edukacji społecznej,
  • Hymnem do miłości ojczyzny dał początek poezji niepodległościowej w polskiej literaturze,
  • mistrzostwo osiągnął w zawieraniu ważkich myśli w aforystycznym skrócie oraz operowaniu dowcipem, ironią podbudowaną nieprzeciętną inteligencją.

 

Artystyczne inspiracje

  • Starożytność
    • klasyczni autorzy rzymscy i greccy: Homer, Horacy, ­Wergiliusz, Marcjalis, bajkopisarz Ezop
    • stoickie sentencje filozofa Seneki
  • Nowożytność
    • Ludovico Ariosto, Orland szalony;
    • poeci francuskiego klasycyzmu;
    • teoretyk klasycyzmu angielskiego: Alexander Pope;
    • bajki narracyjne La Fontaine’a;
    • oświeceniowa twórczość Woltera;
    • Jean Jacques Rousseau, Nowa Heloiza.

 

Najważniejsze dzieła

Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776)

To pierwsza polska powieść nowożytna, która jest udatnym połączeniem modnych w oświeceniu gatunków, jak: powieść awanturnicza, utopijna i obyczajowa. Źródeł Przypadków… można się dopatrywać w Kandydzie Woltera i Podróżach Guliwera Jonathana Swifta. Krasicki przedstawił w swej powieści losy polskiego szlachcica, który „doświadczył” (nie bez przyczyny poeta nazywa go Doświadczyńskim) wielu aspektów życia. Bohater w młodości zdemoralizowany naukami libertyna Damona pod wpływem życiowych doświadczeń i nauk mędrca Xaoo zmienia poglądy, skłaniając się ku ideom powszechnej wolności i równości. Po powrocie z długich wojaży włącza się w akcję naprawy Rzeczpospolitej, próbując wcielać w życie reformy. Widząc niepowodzenia akcji reformatorskiej, wycofuje się w ziemiańskie zacisze, wcielając w życie maksymę Woltera: „trzeba uprawiać swój własny ogródek”.

Monachomachia, czyli Wojna mnichów (1778)

To najostrzejszy chyba i najbardziej skandaliczny utwór Krasickiego. Należy do gatunku tak zwanych poematów heroikomicznych, które ukształtowały się już w starożytności. Komizm tego rodzaju utworów opierał się na kontraście między patosem stylu a pospolitością tematu. Monachomachia to parodia eposu przedstawiająca walkę zakonu dominikanów z zakonem karmelitów. Bohaterów poematu autor określa niezbyt zaszczytnym mianem „świętych próżniaków” i nie szczędzi im złośliwości, ukazując ich głupotę, lenistwo, obżarstwo i pijaństwo. Wojna toczona (i opisywana) z homeryckim rozmachem kończy się wielkim wspólnym pijaństwem duchownych. Zwróć uwagę na przewrotność Krasickiego – ukazał duchowieństwo w skrajnie prześmiewczy sposób, samemu pełniąc godność biskupa! Nie dziw, że Monachomachia ukazała się anonimowo.

Bajki (1779-1800)

Krasicki pozostawił ich blisko 200. Typowa bajka Krasickiego jest zwięzłym przedstawieniem sytuacji dwóch (lub więcej) postaci w formie opisu bądź dialogu. Najczęściej występują w nich zwierzęta uosabiające różne, najczęściej negatywne, cechy ludzkie. Zwierzęta Krasickiego nie posiadają stałych charakterów i w poszczególnych bajkach przypada im rozmaita rola. Krasicki wykorzystywał bajki do dydaktyki, ośmieszał ludzkie przywary, przestrzegał przed zarozumialstwem, skąpstwem, obłudą, pychą i ignorancją. Odsłaniał w nich także smutną i brutalną prawdę o świecie. Poeta unikał łatwych uproszczeń, z równą odrazą patrząc na okrucieństwo silnych, jak i na bezbronną głupotę słabych. Kunszt poetycki bajek Krasickiego polega na niezwykłej umiejętności celnego, epigramatycznego wysłowienia się. W kilku zaledwie zdaniach Krasicki potrafił opowiedzieć jakąś historyjkę, a potem celnie ją spuentować.

Oto kilka najważniejszych bajek:

  • Jagnię i wilcy – bezbronne i bezmyślne jagnię dało złapać się wilkom, na jego absurdalne pytanie „jakim prawem?”, napastnicy odpowiadają: „smacznyś, słaby i w lesie!” – światem rządzi prawo siły – lepiej więc być wilkiem niż jagnięciem, bo słabego nikt nie obroni. Smutne, ale prawdziwe.
  • Ptaszki w klatce – refleksja na temat wolności. Kto urodził się w niewoli, ten nie wie czym jest prawdziwa wolność. Bajkę tę można traktować jako głos Krasickiego w kwestii rozbiorów Polski.
  • Przyjaciel – pozory mylą, a przyjaciele nie zawsze są względem nas lojalni. Damon kochał Irenę, Aryst poszedł do jej rodziców aby wstawić się za przyjacielem. Niestety „poznał Irenę i sam się ożenił”.
  • Dewotka – Krasicki najbardziej chyba nienawidził hipokryzji. W tej bajce przedstawił starą dewotkę, która, odmawiając pacierze, bije służącą po głowie za drobne przewinienie.
  • Malarze – Krasicki przedstawia w tej bajce dwóch malarzy Piotra i Jana. Piotr był dobrym fachowcem, ale źle mu się powodziło, Jan był gorszy lecz zarabiał więcej. Dlaczego? „Piotr malował podobne, Jan piękniejsze twarze”. Wnioski znów smutne: w życiu należy być pragmatycznym i dbać o swoje interesy. Schlebiać innym, nawet ­nieszczerze.

Satyry (1779-1784)

Ten gatunek poetycki służył Krasickiemu do ostrego i bezkompromisowego ośmieszenia przeciwników politycznych, bądź po prostu ogólnych typów ludzkich. Na Satyry składa się w sumie 21 utworów. Krasicki, poeta dojrzały i pozbawiony złudzeń, nie wierzył już w możliwość naprawienia świata. Prezentował rzeczywistość w krzywym, komicznym zwierciadle, z pozoru pouczając, ale bez specjalnego zapału. Każda z satyr to arcydzieło klasycznej przejrzystości i prostoty. Ale oświeceniowy rozum, próbując porządkować świat, nie znajdował lekarstw na trawiące go choroby. Odkrywa tylko z bezlitosną precyzją ludzką głupotę, próżność i pychę. Różnica między bajkami a satyrami nie wynika tylko ze stylistyki. Można powiedzieć, że bajki Krasickiego mają tematykę bardziej ogólną i ponadczasową, satyry zaś dotyczą spraw bardziej aktualnych – charakterystycznych dla czasów polskiego oświecenia. Czytając satyry musimy być ostrożni, gdyż Krasicki często dystansował się od słów wypowiadanych przez bohaterów swoich dzieł. Obecna w satyrach ironia każe nam dopatrywać się w nich „drugiego dna” i czytać je z lekkim przymrużeniem oka.

  • Pijaństwo – w tym utworze poeta atakował obyczajowość polskiej szlachty, zwłaszcza obyczajowość sarmacką. Pijaństwo to satyra przewrotna, demaskująca szlachecką gnuśność i skłonność do nadużywania alkoholu. Krasicki opisuje spotkanie dwóch Sarmatów. Jeden z nich jest, rzec można, mocno „wczorajszy”. Wspólnie uskarżają się na złe skutki nadużywania „jadła i napitku”. Celują w gołosłownych zapewnieniach, tworząc wspólnie hymny na cześć wstrzemięźliwości. Krasicki przerywa ich wywody zgrabną puentą: szlachcice rozstają się i jeden pyta drugiego: „Gdzież idziesz?”, a ten odpowiada: „Napiję się wódki”. Wniosek smutny: szlachta – czyli reprezentacja narodu polskiego – piła, pije i pić będzie bez umiaru.
  • Żona modna – w tym utworze Krasicki gromi nie tylko Sarmatów, ale i ich żony. Tytułowa modna żona to klasyczna przedstawicielka kultury szlacheckiej. Kobieta rozrzutna i lekkomyślna. Zbyt łatwo ulegająca wpływom zagranicznym, a przez to niemająca szacunku dla ojczystej tradycji.
  • Do króla – to utwór bez wątpienia polityczny i chyba najbardziej kunsztownie skonstruowany. Krasicki atakuje w nim Stanisława Augusta, pisząc, że zły z niego król, bo: nie pochodzi z żadnej dynastii panującej, nie jest ziemianinem, jest za młody, źle rządzi państwem, bo jest za łagodny i nie gnębi poddanych, zadaje się z literatami i filozofami i nie jest cudzoziemcem. Przy wnikliwym czytaniu utworu, popartym rzecz jasna znajomością biografii Krasickiego dochodzimy do wniosku, że królewskie „wady”, to dla Krasickiego tak naprawdę zalety, a zarzuty wobec króla są sądami przeciwnych mu szlachciców. Krasicki w tej satyrze dokonał dwóch ważnych rzeczy: pochlebił władcy i ośmieszył jego antagonistów.
  • Świat zepsuty – satyra będąca programem naprawy świata. Na prawach kontrastu zestawia Krasicki czasy dawne i jemu współczesne. Oczywiście ocena wypada na niekorzyść wieku XVIII. Recepta poety na naprawę świata to powrót do źródeł, odrzucenie wartości pozornych na rzecz autentycznych, odnowienie kodeksu moralnego.

Zapamiętaj o Krasickim

  • Literatura dydaktyczna – Krasicki to wielki nauczyciel Polaków, w swoich bajkach i satyrach mówi nam, jak należy postępować, które postawy życiowe są dobre, a które złe. Jest bardzo surowym krytykiem swoich współczesnych.
  • Pisarze oświeceniowi wobec rozbiorów – kontrowersyjne jest stanowisko Krasickiego wobec zaborcy. Gorący patriota, który utrzymuje bliskie kontakty z królem pruskim? Nie zapomnieli tego poecie romantycy.
  • Dzieje powieści polskiej – Krasicki jest, rzec można, polskim ojcem tego gatunku. Spod jego pióra wyszła pierwsza powieść nowożytna Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki.

Zobacz:

Ignacy Krasicki – biografia

BAJKI Ignacego Krasickiego

Przedstaw Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki jako pierwszą polską powieść nowożytną.

Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki – Ignacego Krasickiego