WERSYFIKACJA
Wersyfikacja to budowa wiersza, ogół zasad i właściwości, które kształtują mowę wierszową w różnych jej odmianach. Wersyfikacja odróżnia lirykę od prozy, jest więc konstytutywnym elementem tego rodzaju literackiego.
Strona Główna
DYSKURS
Dyskurs – inaczej przemowa, styl wypowiedzi ujawniający intelektualny często ironiczny dystans podmiotu mówiącego wobec przedmiotu opisu. Ten sposób wypowiedzi funkcjonuje zwłaszcza w poezji współczesnej w wierszach Szymborskiej, Herberta, Różewicza.
ANTROPOMORFIZACJA
Antropomorfizacja – zabieg polegający na przypisaniu zjawiskom natury i kosmosu, roślinom i zwierzętom, także pojęciom abstrakcyjnym cech fizycznych, psychicznych oraz zachowań właściwych człowiekowi.
OBRAZEK RODZAJOWY
Obrazek rodzajowy to wierszowana relacja o jakimś zdarzeniu, w której poeta występuje jako ktoś w rodzaju reportera (ma jednak prawo do większego subiektywizmu). To swego rodzaju poezja faktu. Utwór miejscami może przypominać notatki dziennikarskie. Obrazek może rozwinąć się w całą historyjkę, małą opowieść fabularną.
LIRYKA ROZMOWY
Liryka rozmowy – mamy z nią do czynienia w wypadku, kiedy wiersz ukształtowany jest na wzór wypowiedzi w dialogu, a adresat, nawet gdy milczy, ma duży wpływ na wypowiedź osoby mówiącej w wierszu.
PATOS
Patos – to przedstawienie w literaturze i sztuce zjawisk o wyjątkowej wadze i wielkości, silnie nacechowanych uczuciowo (np. rozpacz), w sposób podniosły, wywołujący u odbiorcy wzburzenie i poruszenie.
Kompozycja otwarta
Kompozycja otwarta – był to odważny eksperyment Prusa (Lalka), nie zaś typowa dla całego realizmu technika literacka. W Lalce poznajemy tylko wycinki z życia bohaterów i (co jeszcze ważniejsze!) zakończenie tego dzieła jest otwarte: Wokulski znika, nikt nie ma stuprocentowej pewności, co się z nim dzieje – to jedynie domysły i hipotezy, o Izabeli krąży plotka, że wstąpiła do klasztoru. Ale to tylko plotka… Nie tylko zakończenie Lalki ma nowatorski charakter – równie finezyjny i nowoczesny
DWUGŁOS NARRACYJNY
Dwugłos narracyjny – wyrafinowany, jak na owe czasy, zabieg konstrukcyjny polegający na wprowadzeniu do powieści dwóch narratorów. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w Lalce Prusa. Pierwszym narratorem jest typowy dla dojrzałego realizmu dyskretny narrator wszechwiedzący. To główny narrator powieści. Nie jest on jednak władcą absolutnym świata przedstawionego – nie uprzedza faktów i nie ocenia wydarzeń. Na ogół pozostawia ocenę sumieniu i wrażliwości czytelnika. Na ogół jest chłonny, bezstronny, zachowuje dystans do opisywanych zdarzeń.
REALIZM SZCZEGÓŁU
Realizm szczegółu (w opisie świata przedstawionego) – metoda stosowana bardzo często przez twórców powieści realistycznych. W ich utworach – w tym i w Lalce! – spotkamy się z dokładnym, niemal fotograficznym opisem przestrzeni, pejzażu, osób. Dzięki temu zabiegowi poznajemy ów świat bardzo precyzyjnie. Nie tylko nie ma mowy o deformacji, wręcz nie ma miejsca na nasze własne wyobrażenia. Tarczę Achillesa z Iliady można odrysować, serwis z Pana Tadeusza także. Jest to, owszem, cecha eposu, lecz również powieści realistycznej –
TECHNIKA MILIEU
Technika milieu – czyli z fr. technika środka. Jest to zabieg pisarski polegający na charakteryzowaniu postaci przez ukazanie tego, co je otacza: ich mieszkań, przedmiotów, którymi się otaczają, a nawet… znajomych. Konkretne przykłady? Spójrzmy, jak wiele możemy się dowiedzieć o Izabeli Łęckiej (Lalka) na podstawie opisu jej sypialni czy o Ignacym Rzeckim na podstawie opisu jego skromnego, staromodnego mieszkania! To wyrafinowana metoda: autor nie informuje nas wprost, że panna Łęcka miała bardzo dobry gust,
POZYTYWIZM
Pozytywizm – jest to okres w dziejach literatury polskiej przypadający na lata 1864–1890. Temu okresowi nadało charakter wystąpienie pokolenia urodzonego w latach 40. XIX w., zwłaszcza wychowanków Szkoły Głównej Warszawskiej (takich jak Aleksander Świętochowski – zwany papieżem pozytywizmu, Henryk Sienkiewicz, Bolesław Prus). Nazwa pochodzi od systemu filozoficznego Augusta Comte’a, który dążył do tzw. wiedzy pozytywnej, która mogłaby służyć poznawaniu prawdy życia. Był to przede wszystkim ruch umysłowy, ale o szerokim programie społecznym. Jego
Co to jest realizm?
Realizm – metoda twórcza polegająca na takim ukształtowaniu dzieła literackiego, by jak najbardziej przypominało ono rzeczywisty świat. Ta metoda funkcjonowała w wielu epokach literackich. Dzieło realistyczne powinno być zgodne z zasadami zdrowego rozsądku i ludzkimi doświadczeniami, także potoczną – dostępną każdemu człowiekowi – wiedzą o motywach ludzkiego postępowania. Duchy, zjawy i paranormalne zdolności raczej nie wchodziły w grę. Jako kierunek literacki ukształtował się w latach 40. i 50. XIX w. Pierwsza faza to realizm krytyczny – który przyniósł
REALIZM PSYCHOLOGICZNY
Realizm psychologiczny – nurt dojrzałego realizmu, którego przedstawiciele kładli szczególny nacisk na przedstawianie ludzkich działań w kontekście ich motywacji psychologicznej. Realiści II połowy XIX w. sądzili, że postępowaniem ludzi rządzi nie tylko intelekt – człowiek robi przecież nie tylko to, co sobie postanowił lub co opłacałoby mu się. Także to, co podpowiada mu podświadomość! Uwaga! Za czasów Dostojewskiego nie znano jeszcze pojęcia podświadomości, zawdzięczamy je dopiero Zygmuntowi Freudowi. Realiści psychologiczni byli
DIALOGOWOŚĆ
Dialogowość (dialogiczny charakter) Zbrodni i kary – w typowej powieści realistycznej przewodnikiem po świecie przedstawionym jest narrator (trzecioosobowy, wszechwiedzący). On ocenia bohaterów, przekazuje idee autora, ma jakby pełnię wiedzy o świecie, który przedstawia. Inaczej jest w powieści Dostojewskiego. Narrator trzecioosobowy nie ma pełni wiedzy o świecie i przyjmuje punkt widzenia postaci. Zbrodnia i kara ma charakter dialogowy – dominuje w niej słowo bohatera – dialogi i monologi – a te ostatnie… często przypominają dialogi! Na przykład rozmawiający ze sobą często
POWIEŚĆ POLIFONICZNA
Powieść polifoniczna (wielogłosowa) – u źródeł utworu polifonicznego jest muzyka – utwór wielogłosowy, w którym każdy głos w chórze lub w orkiestrze jest samodzielny i równouprawniony wobec pozostałych. Ta technika muzyczna polega na równoczesnym prowadzeniu dwóch lub więcej linii melodycznych. Zbrodnia i kara Dostojewskiego jest klasycznym przykładem powieści polifonicznej (na nowatorstwo jej konstrukcji wskazał Michaił Bachtin, rosyjski teoretyk literatury). Owo nowatorstwo polega na wielogłosowości struktury artystycznej; żaden z głosów bohaterów nie może sobie rościć pretensji do roli
Powieść historyczna
Powieść historyczna – taka, która na tle wydarzeń historycznych przedstawia wątek relacji między poszczególnymi bohaterami – fikcyjnymi i historycznymi. Powieść Sienkiewicza jest syntezą typu dokumentarnego (pisanego na podstawie źródeł i dokumentów) i typu walterskotowskiego (żywa akcja romansowa). Sienkiewicz połączył obie metody pisarskie.
Bezpieczna podróż korzystając z busów lub autokarów. Co trzeba wiedzieć?
Lato oznacza wakacyjne wyjazdy, a tym samym wzmożony ruch na drogach. Wiele osób wybiera autokar, jako środek transportu, dlatego bardzo ważna staje się kwestia bezpieczeństwa w podróży. Na co zwrócić szczególną uwagę, aby mieć pewność, że dojedziemy na miejsce w komfortowych warunkach a co najważniejsze cali i zdrowi? Wynajem busów czy też autokarów wydaje się dziś najkorzystniejszym i najtańszym sposobem podróżowania dla grupy zorganizowanej. Jednak wiele osób zastanawia się czy
BAJKA
Bajka – krótki utwór napisany prozą lub wierszem (częściej wierszem), zawierający morał. Jest to więc gatunek dydaktyczny. Bohaterami bajek bywają ludzie, ale najczęściej są to zwierzęta, którym przypisane zostały stałe cechy. Przykłady: wół – siła i upór, mrówka – pracowitość, owca – naiwność, lis – spryt, lew – duma, pycha. Przedstawiane w bajkach sytuacje służą ilustrowaniu prawd moralnych i obyczajowych. Bajka często zawiera morał, a nauka moralna w niej zawarta polega na pokazywaniu skutków pewnej postawy życiowej,
Sturm und Drang Periode
Sturm und Drang Periode – czyli czas burzy i naporu, okres w literaturze i kulturze niemieckiej zainicjowany w 1770 r. przez grupę młodych pisarzy (np. Johanna Wolfganga Goethego, Johanna Heinricha, Leopolda Wagnera). Program tego ruchu został sformułowany przez Goethego i teoretyka literatury Johanna Gottfrieda Herdera w piśmie O niemieckich cechach i sztuce niemieckiej. Nazwa Sturm und Drang Periode pochodzi od dramatu Maksymiliana Klingera Sturm und Drang.
POWIEŚĆ MODERNISTYCZNA
Powieść modernistyczna – gatunek, który odszedł od modelu powieści realistycznej. Taki utwór składa się ze scen, epizodów, ma dość luźną kompozycję, w odróżnieniu od powieści dojrzałego realizmu, które prezentowały bohaterów bardzo szczegółowo i dokładnie oraz zachowywały chronologię i logiczny układ zdarzeń. W powieści modernistycznej natomiast pozornie niewiele znaczącemu wydarzeniu można poświęcić wiele uwagi, np. w Ludziach bezdomnych całkiem sporo miejsca zajmuje spotkanie Judyma ze swawolnym Dyziem, czyli małym łobuzem. Niektóre