ELIPSA
Elipsa – jest to opuszczenie jakiegoś fragmentu zdania oczywistego ze względu na kontekst wypowiedzi, pozwala uniknąć niepotrzebnych powtórzeń, jest celowa w dążeniu do ekonomiczności wypowiedzi. Obecna zwłaszcza w odmianie potocznej języka.
Strona Główna
DYSTYCH
Dystych – strofa dwuwersowa z układem rymów parzystych aa, bb, cc.
OKTAWA
Oktawa – strofa 8-wersowa. Najczęściej pisana 11-zgłoskowcem, o układzie rymów abababcc popularna w romantycznym poemacie dygresyjnym (np. Beniowski Słowackiego).
TERCYNA
Tercyna – strofa trzywersowa rymowana aba bcb, najczęściej pisana 11-zgłoskowcem lub 13-zgłoskowcem. Jest składową częścią sonetu, w którym trzecia i czwarta zwrotka (tercyny właśnie) mają zazwyczaj charakter refleksyjny.
TRAWESTACJA
Trawestacja – odmiana parodii, przerobienie utworu literackiego, zazwyczaj z poważnego i podniosłego na żartobliwy, z patetycznego na niski, wulgarny. Pozostaje w ostentacyjnej sprzeczności z charakterem treści naśladowanego dzieła.
PIOSENKA
Piosenka – gatunek w poezji niepoddany rygorom i konwencjom. Składa się najczęściej ze strofek, może zawierać refren. Gwarantuje ściślejszy i bardziej bezpośredni kontakt z odbiorcą niż wiersz. Jest wygodna dla prezentowania bardzo różnorodnej tematyki – piosenki Edwarda Stachury.
POEMAT
Poemat – zwykle dłuższy, wierszowany utwór poetycki o charakterze epickim lub epicko-lirycznym. Nowoczesny poemat (np. Spadanie Tadeusza Różewicza) może być pisany wierszem białym, bezrymowym, zawierać odniesienia do filozofii czy polityki.
EROTYK
Erotyk – wiersz miłosny, zazwyczaj eksponujący zmysłową formę miłości, zachwyt nad pięknem kobiecego ciała; może też zawierać problematykę filozoficzną – np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer Ja, kiedy usta ku twym ustom chylę…
METONIMIA
Metonimia (zamiennia) – rodzaj metafory. Nazwa przedmiotu lub zjawiska zostaje zastąpiona przez nazwę innego, będącego z nim w ścisłym związku. „zginął od kuli”, „śmierć w ampułce”, „słuchać Mozarta”, „sala gwizdała”.
METAFORA SPIĘTRZONA
Metafora spiętrzona – charakterystyczna dla Awangardy Krakowskiej, zwłaszcza dla twórczości Juliana Przybosia. Tworzy ją kilka porównań, epitetów, prostszych metafor – te środki stylistyczne zazębiają się. Na przykład „na świadectwach, wzbici w radość, odlecieli uczniowie”.
DUALIZM
Dualizm – podwójność, rozdwojenie. Termin używany często w poetyce do opisu szczególnego, „podwójnego” świata, rzeczywistości czy istoty ludzkiej. Na przykład możemy mówić o dualizmie duszy i ciała, światła i ciemności, rozumu i serca, a także dobra i zła na poziomie zarówno jednostkowym, jak i uniwersalnym.
SYNESTEZJA
Synestezja – to zabieg stosowany w technice impresjonistycznej polegający na łączeniu ze sobą jednocześnie kilku efektów np. wzrokowych, akustycznych, dotykowych itp. Przykładem – „srebrzystoturkusowa cisza” z wiersza Kazimierza Przerwy-Tetmajera Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej , gdzie efekt akustyczny (cisza) uzyskuje barwę czyli łączy się z wrażeniem wizualnym.
CARMEN
Carmen – (łac. pieśń, wiersz) to nazwa obejmująca w starożytnej poezji łacińskiej pieśni i wiersze liryczne. Dodatkowo, określenie to zostało użyte przez Horacego jako tytuł zbioru liryków (Carmina). Stąd stosowanie tej nazwy przez poetów nowożytnych (np. Pieśni w tytule liryków Jana Kochanowskiego). Nazwa ta jest czasem stosowana szerzej, jako określenie poezji, a nawet wszelkiej twórczości słownej rozumianej jako rezultat boskiego natchnienia.
INCIPIT
Incipit – początkowe słowa tekstu. Czasem, gdy nie ma w utworze wyszczególnionego tytułu, incipity pełnią role rozpoznawczych tytułów. Horacy nigdy nie stosował tytułów, jego utwory opatrzone są wyłącznie numerami (I – numer tomu, 31 – numer utworu).
RAPSOD
Rapsod – utwór poetycki utrzymany w podniosłym, patetycznym stylu, sławiący znanego bohatera lub poświęcony ważnemu wydarzeniu.
PRZEMILCZENIE
Przemilczenie – jest to pozostawienie fragmentu tekstu jako „pustego miejsca”, którego sensu czytelnik powinien się domyślić na podstawie kontekstu. Techniką tą posługiwał się m.in. Norwid.. Polega na pozostawieniu pustego miejsca (Norwid zaznaczał je myślnikami lub kropkami) po jakimś wersie lub nawet między słowami jednego wersu. Ta technika sugeruje istnienie znaczeń „między” lub „ponad” słowami. Jest to technika bardzo nowoczesna, pozostawiająca czytelnikowi możliwość dopełnienia tekstu, zmuszająca wręcz czytelnika do aktywnego współtworzenia
ALUZJA LITERACKA
Aluzja literacka – celowe użycie w dziele wybranego i charakterystycznego elementu innego dzieła. Mogą to być konkretne obrazy, motywy, pojęcia, bohaterowie. Przykładem aluzji literackiej może być nawiązanie w wierszu Norwida W Weronie do Romea i Julii Szekspira.
MOTTO
Motto – zazwyczaj jest to cytat z utworu znanego poety czy pisarza, umieszczony na początku innego tekstu literackiego. Może ono stanowić punkt wyjścia do rozważań w wierszu, często też sugeruje główną ideę czy myśl utworu. Norwid z upodobaniem stosował motta, odnosząc się w ten sposób do innych tekstów literackich, w większości romantycznych.
INTONACJA
Intonacja to zmiany wysokości tonu mowy wyodrębniające i różnicujące jej kolejne segmenty. Ma na celu wyodrębnienie i zróżnicowanie pewnych segmentów wypowiedzi, a także podkreślenie ich znaczenia. Intonacja wznosząca nosi nazwę antykadencji i jest sygnałem niedokończenia oraz zapowiedzią dalszego ciągu. Intonacja opadająca nosi nazwę kadencji i sygnalizuje zakończenie pewnego odcinka mowy. Zmiany w intonacji utworu także mogą być dla nas przydatne przy analizie i interpretacji utworu. Poprzez podniesiony głos, proszące wyrażenie, czy
KOMPOZYCJA
Kompozycja to budowa świata przedstawionego utworu. Składają się na nią powiązanie i układ współtworzących go motywów i ich zespołów. To dzięki świadomej kompozycji świat przedstawiony w utworze jest całością wewnętrznie rozplanowaną, spójną i samowystarczalną, którą czytelnik może myślowo ogarnąć i zrozumieć. Pamiętać należy także, że niektóre sposoby czy wzory kompozycji są przypisane jakimś gatunkom literackim. Rozpoznanie takiej kompozycji jest bardzo ważne przy dokonywaniu analizy i interpretacji tekstu.