- Marysia – trzecia Mikołajczykówna. Widmo – malarz de Laveaux zmarły na gruźlicę.
Czy w duszy Marysi wciąż tkwi cień romantycznej miłości i dawnego cierpienia? Ułożyła sobie życie, a jednak… Piętno przeszłości, niespełnionego marzenia, utraconych złudzeń i nadziei bywa bardzo często rysem charakterystycznym postaci literackich. Takimi postaciami będą Barbara Niechcic z Nocy i dni, Róża z Cudzoziemki, bohater opowiadań Marka Hłaski. A miłość – to temat uniwersalny.
- Dziennikarz – Rudolf Starzewski, dziennikarz Czasu, pisma propagującego ideały Teki Stańczyka. Stańczyk – błazen królewski z czasów Zygmunta Starego i Bony Sforzy, symbol mędrca pod błazeńską maską.
Czyżby Dziennikarz zwątpił w głębi duszy w linię programową swojego stronnictwa? Bardzo głęboko, skoro jego lęki znalazły wyraz dopiero w tak niezwykłej scenie jak spotkanie ze Stańczykiem. Patron nie zjawia się przecież zadowolony ze swych wyznawców. „Salve, bracie” – drwi – „Wielki, bo w błazeńskiej szacie, wielki, bo wam z oczu zszedł” – mówi o sobie. Drwi ze stańczyków, bo po jego stronie stoją szczery patriotyzm, mądrość, dyplomacja. Po stronie Dziennikarza: tchórzostwo, fałsz, ugodowość.
- Poeta – Kazimierz Przerwa-Tetmajer, brat Gospodarza (Włodzimierza Tetmajera). Rycerz – Zawisza Czarny, średniowieczny rycerz Polski, wzór prawości i honoru.
Tym razem słabość przeciw potędze, niemoc przeciw mocy, bezradność przeciw woli walki. Gdzieś tam na dnie duszy poety piszącego o melodiach mgieł, o tym, że „nic nie warte” życie, tli się ogromna tęsknota za siłą, pragnienie mocy. Może to młodopolski kompleks? Dlatego – pesymistycznemu poecie objawi się potężny Rycerz.
- Pan Młody – Lucjan Rydel, poeta. Hetman Branicki – jeden ze zdrajców targowickich.
Co roi się w snach Pana Młodego? Co mu w duszy gra? Zachwyt wsią, to pewne. Zauroczenie Panną Młodą – to też. I co jeszcze? Poczucie zdrady własnej klasy społecznej. Dlatego przybywa doń magnat i mówi wzgardliwie: „czepiłeś się chamskiej dziewki”.
- Dziad – jeden z buntowników rabacji galicyjskiej. Upiór – Jakub Szela, wódz rabacji.
Tu znalazł swój obraz ból dawnych win. „Mego dziadka piłą rżnęli” – rabacja galicyjska roku 1846 była wyjątkowo krwawa, a w dodatku chłopi wystąpili przeciw panom podpuszczeni przez zaborcę. Krwawe, kainowe znamię tkwi pomiędzy chłopstwem a państwem – czuje to Dziad, a symbolizuje Szela.
- Gospodarz – malarz Włodzimierz Tetmajer. Wernyhora – na wpół legendarny wódz ukraiński, wieszcz, uosobienie zgody narodowej.
Gospodarz przeczuwa swoją misję: jako człek rozsądny, patriota, ożeniony z chłopką, wierzący w siłę ludu, chowa w duszy pragnienie działania. Uosobieniem tego jest Wernyhora – przyjdzie do Gospodarza z wielką szansą… A jednak – najpozytywniejszy z bohaterów prześpi swój czas.
Wesele a Mickiewicz
Wyspiański nawiązuje do dzieł Mickiewicza bardzo wyraźnie.
- Scena spotkania Marysi z Widmem jest aluzją do Romantyczności – programowej ballady wiersza. W obu scenach duch zmarłego kochanka odwiedza narzeczoną, tyle że Karusia jest z tego rada, a Marysia przerażona.
- Cały Akt II z udziałem Osób Dramatu żywo przywodzi na myśl Dziady, część II. W obu scenach goście z zaświatów przynoszą pewne mądrości, podejmują tematy interesujące żywych. Motyw poezji, tak ważny w Wielkiej Improwizacji – tu podejmuje Rachela.
Zobacz:
Realizm i fantastyka w Weselu Wyspiańskiego – ich znaczenie dla kompozycji ideowej dramatu.
Jakie są główne wyznaczniki artyzmu Wesela Stanisława Wyspiańskiego?
Wesele Stanisława Wyspiańskiego pytaniem o świadomość narodową Polaków.
Historia oraz współczesność w Weselu Stanisława Wyspiańskiego
Jaką ocenę poszczególnych warstw społecznych zawarł Wyspiański w Weselu?
77. Przedstaw Wesele Stanisława Wyspiańskiego jako dramat realistyczno-symboliczny.