Bez kategorii
Co warto obejrzeć z dziećmi? Najlepsze filmy animowane wszechczasów Oglądanie filmów animowanych wspólnie z rodziną to doskonała rozrywka i sposób na zacieśnienie rodzinnych więzi. Dobrej jakości produkcje to nie tylko śmieszne żarty i groteskowe postacie. To również często zachwycająca oprawa dźwiękowa i kreska, od której ciężko oderwać wzrok. Jak i gdzie oglądać najlepsze filmy animowane? Jakie produkcje – zarówno klasyczne, jak i nowsze – warto poznać? O tym w dzisiejszym
Artykuł sponsorowany Łazienka jest jednym z najważniejszych pomieszczeń w domu, dlatego powinna być przede wszystkim praktyczna, a jednocześnie estetycznie urządzona. Jednym z ważniejszych elementów wyposażenia łazienki są słupki łazienkowe wiszące, które mogą znacznie ułatwić organizację przestrzeni i zapewnić dodatkowe miejsce do przechowywania kosmetyków, ręczników czy innych przedmiotów. Dlaczego meble łazienkowe – słupki łazienkowe wiszące są tak popularne i jakie są ich główne zalety? Poniżej znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania związane
Szukasz ciekawego prezentu dla swojego dziecka? A może jesteś nauczycielem i chcesz urozmaicić lekcje? W takim razie świetnym rozwiązaniem dla Ciebie będzie szkolny mikroskop. Dlaczego? Gdzie można kupić taki sprzęt? Podpowiadamy! Dlaczego zakup szkolnego mikroskopu to dobry pomysł? Chcesz wiedzieć, dlaczego warto kupić szkolny mikroskop? Otóż musisz mieć świadomość tego, że dobrze jest już od najmłodszych lat zarażać dziecko ciekawością świata i pasją do nauki. Szkolne mikroskopy są proste w
Wspólne wycieczki edukacyjne to świetna okazja do urozmaicenia oraz uzupełnienia zajęć szkolnych, a także atrakcyjna forma zdobywania wiedzy. To także dodatkowa szansa na zintegrowanie grupy, nawiązanie nowych znajomości i kolekcjonowanie wspomnień na całe życie. Jak połączyć przyjemne z pożytecznym i zaplanować wycieczkę, dzięki której dzieci zyskają nowe umiejętności, dobrze się przy tym bawiąc? Wycieczki edukacyjne pozwalają odkrywać to, co nieznane oraz zdobywać wiedzę poprzez doświadczenie. Dodatkowo również uczą samodzielności, utrwalają
Temat: Obrazy dzieciństwa w wybranych lekturach. Określenie problemu Dzieciństwo to szczególny okres w życiu każdego człowieka, który kształtuje jego osobowość. Kolejność prezentowanych argumentów: Wspaniałe dzieciństwo Dziecko skrzywdzone Zepsute dziecko Wnioski Dziecko zawsze interesowało literaturę, malarstwo i inne dziedziny sztuki. Bohater dziecięcy zajmuje w literaturze coraz więcej miejsca. Ujmij w prezentacji tematu Wspaniałe dzieciństwo Typowych szczęśliwych dzieci jest w literaturze znacznie mniej niż tych pokrzywdzonych. Właśnie dlatego warto zwrócić na nie uwagę.
B Ballada – utwór synkretyczny, wywodzi się ze średniowiecznej tradycji ludowej, popularna zwłaszcza w romantyzmie. Łączy opowieść fabularną, elementy dialogowe z nastrojowością i liryzacją przyrody. Dominuje w niej fantastyka, groza i tajemniczość. Bohater liryczny – postać w utworze, o której się opowiada (jak w prozie bohater literacki). Może być nim literackie „ty”, do którego autor się zwraca, albo np. Ojczyzna (w Inwokacji w Panu Tadeuszu)
D Decorum – wypracowana w starożytności i charakterystyczna dla klasycyzmu zasada zgodności stylu z tematem; o rzeczach poważnych pisze się stylem podniosłym (patetycznym), o rzeczach trywialnych stylem niskim. Stosowanie zasady decorum prowadzi do zachowania czystości gatunków i stylów. Dialog – jest to rozmowa co najmniej dwóch osób na określony temat, to podstawowy wyznacznik dramatu, ale jest często obecny w liryce, np. w sielankach, balladach. Dygresja – odbiegnięcie od tematu, fragment tekstu tematycznie bezpośrednio niezwiązany z resztą utworu, wzbogaca naszą
E Egzotyzm – jest to wprowadzenie do utworu literackiego elementów (np. leksykalnych i tematycznych) zaczerpniętych z innych kultur i tradycji. Eklektyzm – to zjawisko w sztuce polegające na wybiórczym traktowaniu elementów różnych stylów, niekoniecznie powiązanych w spójną całość. Ekspresjonizm – jeden z kierunków awangardy z początku XX wieku, jego wyznacznikiem była ekspresja, czyli wyrażanie własnego wnętrza i przeżyć. Dążył do wizyjności, dynamiki i „poetyki krzyku”. Operował kontrastem i skrajnościami. Liczyła się prawda uczuć i siła wyrazu; np. Hymny Kasprowicz. Elipsa –
F „Formy nieczyste” – tak często określano poezję Różewicza, włączanie do języka poetyckiego gatunków i stylów niejednorodnych, np. publicystycznego, potocznego, terminów fachowych, także wstawek gazetowych. Tradycyjnie rozumiana poetyckość wchłania struktury „niepoetyckie”. Franciszkanizm – filozofia obecna zwłaszcza w młodopolskich wierszach Staffa i Kasprowicza. Pochodzi od św. Franciszka z Asyżu (XIII wiek). Głosi pochwałę prostego wiejskiego życia, postuluje pokorę, miłość do człowieka i całego stworzenia. Funeralna poezja – związana ze śmiercią i rytuałami pogrzebowymi, wywodzi się z napisów nagrobnych.
G Groteska – kategoria estetyczna, której wyznacznikami są m.in. wyolbrzymienie, przejaskrawienie, deformacja bądź karykatura, absurd, parodia i przeplatanie się przeciwieństw: komizmu i tragizmu czy grozy i trywialności.
H Hiperbola (przesadnia) – takie przedstawienie jakiegoś zjawiska, że jego wygląd, działanie, znaczenie ulega wyolbrzymieniu. Zawsze jest znakiem silnych emocji. Na przykład „oczy twe nie są oczy, ale słońca jaśnie” (J. A. Morsztyn).
I Impresjonistyczny sposób obrazowania w wierszu – to jest taki, w którym podkreślane jest ulotne wrażenie, dynamiczność, zmienność obrazów, ważne jest światło, zmienność barw; pełny opis zostaje zastąpiony impresjonistycznymi „plamami”. Technika zapożyczona z malarstwa, szczególnie popularna w poezji Młodej Polski. Intonacja – zmiany wysokości tonu mowy. Ma na celu wyodrębnienie i zróżnicowanie pewnych segmentów wypowiedzi, a także podkreślenie ich znaczenia. Inwersja (np. składniowa) – przestawny szyk wyrazów w zdaniu, niezgodny z obowiązującymi normami,
K Kalambur – gra słów oparta na wykorzystaniu wieloznaczności wyrazów lub ich podobieństwie. Zmiana brzmienia często niesie ze sobą zmianę znaczenia. Klasycyzm – w dzisiejszym rozumieniu dialog z kulturą śródziemnomorską, zwłaszcza antykiem, Biblią i renesansem. Ten nurt cechuje dążenie do chłodu, obiektywizmu oraz intelektualizmu, a także nawiązania do tekstów dawnych epok. Typowy na przykład dla tekstów Zbigniewa Herberta czy poezji Jarosława Marka Rymkiewicza. Klauzula (od łac. clausula – zamknięcie) – końcowy odcinek wersu, charakteryzuje
L Lakoniczność – jest to cecha stylu, inaczej zwięzłość, konkretność, lapidarność. Nazwa pochodzi od dawnej Lakonii (Sparty), gdzie obowiązywała zasada skrótowości i precyzji wypowiedzi. Lingwizm (poezja lingwistyczna) – popularna w latach 70. XX wieku, charakteryzuje ją szczególne nakierowanie na język, demaskowanie jego konwencji i stylów, jak również gry językowe, zabawa metaforami i brzmienie (patrz np. Białoszewski, Nowa Fala). Liryka inwokacyjna Adresat wypowiedzi jest ważniejszy od „ja” lirycznego, wyznanie ma charakter prośby, apelu, manifestu, a
M Makaronizowanie – wplatanie w tekst wypowiedzi w różnych językach, najczęściej w łacińskim i francuskim. Makaronizm był figurą typową dla baroku sarmackiego w XVII w. Maniera literacka – wtórne użycie cech stylu stworzonego w danej epoce. Polega na wyolbrzymieniu i przejaskrawieniu pewnych jego elementów. Jest zaprzeczeniem oryginalności. Może się odnosić do nurtu, twórczości pisarza lub konkretnego dzieła. O manierze możemy mówić w przypadku np. twórczości epigonów polskiego romantyzmu krajowego. Marinistyczna poezja – główny nurt poezji barokowej (Giambattista Marino, Jan Andrzej
O Obrazowanie poetyckie – jest to zespół obrazów poetyckich. Istnieją 3 sposoby obrazowania poetyckiego: realistyczne – odbicie rzeczywistości, przekształcające – posługiwanie się elementami rzeczywistości, ale nadawanie im nowych układów i konfiguracji, fantastyczne – tworzenie nowych związków między rzeczami, a także nowych kształtów rzeczy (np. poezja Leśmiana). Oksymoron – zestawienie ze sobą wyrazów wykluczających się, przeciwstawnych, kontrastowych. Ulubiona figura stylistyczna barokowej poezji dworskiej. Na przykład „czarna jasność”, „żywy trup”, „gorący lód”, „kocham nienawidząc”.
P Paradoks – zaskakujące, szokujące odbiorcę sformułowanie, sprzeczne z ogólnie uznanymi twierdzeniami, ujawnia nieoczekiwaną prawdę filozoficzną lub moralną. Paralelizm składniowy – jest to powtarzanie zdań o identycznej budowie składniowej, typowe na przykład w wersetach biblijnych czy w marinistycznych wierszach Morsztyna. Personifikacja (uosobienie) – rodzaj metafory, szczególny rodzaj animizacji. Jest to przedstawienie rzeczy, zjawisk przyrody, stanów abstrakcyjnych jako działających i czujących postaci ludzkich. Na przykład „rozliczne kwiatki Wiosna rodzi” (J. Kochanowski), „Dąb bałwochwalczo wierzy w Tymian” (B.
R Reifikacja (urzeczowienie) – nadanie istotom żywym cech przedmiotów martwych, rzeczy. Rym – zgodność brzmienia zakończeń wyrazów dwóch lub więcej wersów. Wyróżniamy rymy: żeńskie – półtorazgłoskowe, np. wiosny – radosny, męskie – jednozgłoskowe, np. fal – dal.
S Sonet – kunsztowny w budowie utwór liryczny, składa się z 14 wersów. Dwie pierwsze strofki 4-wersowe (kwadryny) mają charakter opisowy, dwie następne 3-wersowe (tercyny) – refleksyjny. Dwa ostatnie wersy filozoficzne zamykają w puencie utwór. Prawdopodobnie pochodzi ze średniowiecznej Sycylii, najpopularniejsze są dwie odmiany: sonet włoski i francuski. Sonety pisali m.in. Petrarka, Szekspir, Sęp Szarzyński, Mickiewicz, Iwaszkiewicz, Staff. Synekdocha – rodzaj metonimii oparty na zależnościach ilościowych między zjawiskami lub rzeczami (część zastępuje całość albo
Ś Średniówka – przedział, przerwa intonacyjna wewnątrz wersu, najczęściej występuje w wierszu sylabicznym, dłuższym niż ośmiozgłoskowiec.
