Tag "Architektura"
Krótko scharakteryzuj styl barokowy w polskiej architekturze. Słowo barok to słowo włoskiego pochodzenia, które oznacza przepych, przesadę – i taki jest właśnie barok. To styl w architekturze, rzeźbie, malarstwie i literaturze XVII wieku. W architekturze charakteryzował się liniami krzywymi oraz wielkim bogactwem kolorów i motywów dekoracyjnych. Fasady budynków bardzo często ozdabiano ornamentami roślinnymi. Natomiast kościoły budowane w tym stylu wyróżniały się ogromnymi kopułami, bogactwem ozdób, a także charakterystycznymi dla baroku grubiutkimi aniołkami i rzeźbami świętych. Barok bardzo szybko rozprzestrzenił się
Architektura Tympanon – półkolista płaszczyzna wytworzona pomiędzy prostokątnym zakończeniem drzwi a ostatnim łukiem, zawsze ozdobiona rzeźbą. Rzeźba przedstawiała np. zesłanie Ducha Świętego, sceny Sądu Ostatecznego. Portal – ozdobne obramienie otworu wejściowego, na które składają się elementy architektoniczne i rzeźbiarskie. Średniowieczny portal monumentalny był dekorowany rzeźbą figuralną i dekoracyjną. Filar – w architekturze pionowa podpora, najczęściej wolno stojąca, o funkcji podobnej do kolumny, o przekroju wielobocznym, najczęściej czworobocznym. Jest jednym z najdawniejszych elementów dźwigających. Szczególnego znaczenia nabrał z chwilą
Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe. Mało tego – uważali, że nieważne jest życie doczesne. Dopiero po śmierci człowiek zaczyna prawdziwe, lepsze życie. Dlatego bardzo małą wagę przywiązywali do życia codziennego, a dużo myśleli o zapewnieniu sobie jak najlepszej przyszłości – po życiu. Nawet pałace ludzi bogatych i władców nie były urządzane ze zbyt wielką dbałością. Budowano je z nietrwałej suszonej cegły mułowej. Co innego piramidy! Jako mieszkania mające służyć zmarłym w wieczności musiały być trwałe i reprezentatywne.
Styl romański Wcześniejszy: zaczyna się w XI, zmierzcha w XII w. Cechy: ciężkie, masywne mury, prosta konstrukcja, małe okienka, okrągłe wieże. Materiał: cios kamienny. Wrażenie: przysadziste, mocne, monumentalne. Co budowano: katedry, kościoły, opactwa, zamki. Czemu tak? By spełniały (prócz celów mieszkalnych czy sakralnych) cele obronne, były zarazem niezdobytymi warowniami. Uwaga! Zabytek sztuki romańskiej: Drzwi Gnieźnieńskie! Styl gotycki Późniejszy: zaczął się w XII, zakwitł w XIII, utrwalił w XIV i XV w. Cechy: strzeliste, smukłe, wertykalne, ostrołukowe budowle.
Jak wyglądał łuk triumfalny? Kiedy i po co budowano łuki triumfalne? Wymień najsłynniejsze łuki triumfalne. Łuk triumfalny to zdobiona, monumentalna brama z co najmniej jednym dużym wejściem i ewentualnie dwoma mniejszymi otworami wejściowymi, a zarazem przejściowymi, gdyż przez ten łuk nigdzie się nie wchodziło, tylko przechodziło w uroczystym pochodzie. Łuk zwieńczony był ogromnym zdobionym blokiem, tzw. attyką, na której umieszczano nazwiska zwycięzców i napisy upamiętniające miejsca bitew. Łuki triumfalne budowano głównie w czasach republiki rzymskiej.
Doskonałym przykładem architektury gotyckiej jest katedra w Reims we Francji. Katedra Remis we Francji Budowano ją prawie 90 lat! Był to wiek XIII. Świątynia ma naprawdę imponujące rozmiary: 143 m długości i 38 m wysokości wnętrza. Ma najważniejsze elementy gotyckiej katedry: wszędzie ostre łuki, żebra na sklepieniu i kolorowe witraże w oknach. Gdyby nie łuki przyporowe na zewnątrz budowli, całe sklepienie runęłoby. Ściany były bowiem za słabe – większą ich część zajmowały ogromne okna.
Krzywa Wieża w Pizie została zbudowana w stylu romańskim (wczesne średniowiecze). W stylu takim powstawało szczególnie dużo obiektów sakralnych, np. kościoły, klasztory (Krzywa Wieża jest dzwonnicą). Obiekty te wyróżniały się grubymi murami z niewielkimi otworami okiennymi. Nietypowe przechylenie Krzywej Wieży w Pizie jest przypadkowe. Wkrótce po rozpoczęciu budowy w 1174 roku zaczęła odchylać się od pionu. Ale nie zawaliła się dzięki zachowaniu warunku stabilności ciał. Skąd wiadomo, że ten warunek jest spełniony? Po wyznaczeniu środka ciężkości
Porządek dorycki Najstarszy. To bardzo surowy styl, w którym walory artystyczne ustępowały miejsca funkcjonalizmowi. Charakteryzował się tym, że głowice kolumn były proste i stały bezpośrednio na posadzce. Porządek joński Charakteryzuje go lekkość, smukłe proporcje, bogate zdobienia (często w formie ślimaków lub baranich rogów). Kolumny nie stały bezpośrednio na posadzce, ale na bazie. Porządek koryncki To najbardziej dekoracyjny styl. Wywodził się z porządku jońskiego. Głowice kolumn zdobiły liście układające się w kielich.
Pozytywizm i architektura? Kiedy w roku 1842 francuski filozof August Comte ukończył swój sześciotomowy Wykład filozofii pozytywnej, nikt nie mógł przypuszczać, że nada on nazwę potężnemu ruchowi kulturowemu drugiej połowy stulecia. W ujęciu Comte’a pozytywny oznaczał: pożyteczny, ścisły, pewny i konstruktywny. Nazwa ta szybko stała się popularna. Pozytywizm zaczął określać poglądy filozoficzne, społeczne, sposób działania, a u nas nawet nurt w literaturze. W światopoglądzie pozytywistów naczelną rolę odgrywał scjentyzm, którego nazwa wywodzi się od łacińskiego scientia:
W architekturze klasycyzm panował przez ponad sto lat, aż do połowy wieku XIX. Myśl klasyczna i romantyczna nie tylko współistnieją w niej wówczas, ale też przenikają się wzajemnie. Z pewnością można dziś powiedzieć, że wspólną cechą budownictwa tego okresu jest historyzm – nawiązywanie do stylów minionych, polegające zarówno na naśladowaniu, jak i interpretacji. Klasycyzm zwraca się ku starożytności i renesansowi. Myśl romantyczna – zarówno w literaturze, historiografii, jak i architekturze – idealizuje średniowiecze. Historyzm w malarstwie i architekturze epoki
Architektura Dom bóstwa Grecy wierzyli, że pod względem duchowym i fizycznym bogowie niczym się nie różnią od człowieka, więc świątynie budowali na wzór swoich siedzib. Mieszkanie boga musiało być jednak reprezentacyjne. Wnętrze świątyni jest najczęściej niewielkie i skromne. Cały wysiłek twórczy budowniczych skupia się na jej wystroju zewnętrznym: na gzymsie, kolumnach i tympanonie (polu trójkątnego frontonu, utworzonego przez nachylone płaszczyzny dachu i poziomy pas u dołu). Tympanon, jako najlepiej widoczna z oddali część fasady, stanowił największe
Średniowiecznym kościołom przypisano określone, bardzo ważne zadanie. W prosty, dosadny sposób miały nauczać o Bogu, porządku wszechświata i miejscu człowieka na ziemi. Ówcześni architekci starali się stworzyć formę, która byłaby zarazem treścią. Konstrukcję, która ludzi nieuczonych porazi i zmusi do zastanowienia. Wieki ciemne W historii sztuki, i nie tylko, mianem tym zwykło się określać pięć pierwszych wieków średniowiecza: od V do X. Nie wykształcił się wówczas w sztuce żaden jednolity styl. Ścierały się tylko ze sobą
Gotyk, renesans, barok, klasycyzm, secesja – cechy charakterystyczne, style i przykłady zabytków sztuki. Uwaga! To nie jest pytanie o „charakterystykę epok literackich”. Nie trzeba zatem podawać granic czasowych i cech całego średniowiecza, nie trzeba wymieniać dzieł literackich ani nazwisk pisarzy – jeśli już to raczej malarzy, rzeźbiarzy, architektów. Oto pokrótce fakty, które w odpowiedzi powinniście wymienić: Gotyk jeden z dwu głównych stylów w architekturze i sztuce średniowiecza. Dotyczy późnego średniowiecza, wypiera styl romański. Cechy: w architekturze: wertykalne,
GOTYK – styl architektury i plastyki okresu dojrzałego i późnego średniowiecza. Obejmował sposób wznoszenia zamków, budowli sakralnych, lecz także docierał do obyczajowości, mody, malarstwa. Gotyk można kojarzyć sobie z wysokimi, strzelistymi kościołami, oknami witrażowymi, ostrymi łukami w konstrukcji i dekoracji, wyniesieniem w górę i właśnie smukłością w porównaniu do ciężkiego, bryłowatego, przysiadłego, wcześniejszego stylu romańskiego. W początkach XII w. powstało także pismo gotyckie – ozdobne, o ostrych kształtach liter. Do
Pomimo trudności ze znalezieniem pracy, studia wciąż cieszą się dużą popularnością, a sam kierunek postrzegany jest jako bardzo elitarny. To, że trudno się na niego dostać – tego nikt nie ukrywa. Inwestycje w liceum Już od pierwszej klasy przyłóż się do przedmiotów ścisłych – matematyki (szczególnie geometrii), fizyki, informatyki, geografii. Aby studiować architekturę trzeba umieć rysować. Tego można się nauczyć, dlatego dużo rysuj – portrety, elementy architektoniczne, martwą naturę,
Szeroko rozumiane pojęcie klasyczności przewija się przez całą prawie historię sztuki. Okres renesansu i obecnie przez nas omawianego klasycyzmu to czasy powszechnego nawrotu do założeń antycznych, zakrojonej na szeroką skalę realizacji ich wszechobecnej gloryfikacji, ale i w innych epokach znaleźć możemy wiele nawiązań do starożytności. Gdybyśmy natomiast za kryterium obecności klasycyzmu w sztuce przyjęli, nieco przewrotnie, także łamanie jego zasad i porządków – to moglibyśmy powiedzieć, że obecny jest on prawie zawsze. Artyści, szczególnie
Kiedy mówi się o sztuce renesansowej, podkreśla się doniosłość dwóch czynników kształtujących jej oblicze. Pierwszy to zainteresowanie naturą i badanie jej tajemnic; drugi to kult sztuki antycznej, która stała się źródłem natchnienia artystów. Renesans ma dokładną metrykę: Florencja, około 1420 roku. Wówczas Filippo Brunelleschi, na zlecenie rady miasta, rozpoczął budowę olbrzymiej kopuły na katedrze florenckiej, dając tym samym początek triumfalnemu rozkwitowi sztuki renesansowej. Nie oznaczało to jednak artystycznej rewolucji. Filippo
Późniejszy władca Polski Zygmunt I Stary zetknął się z renesansem w Budzie, na dworze Władysława Jagiellończyka, króla Czech i Węgier. Oczarowany nową sztuką, postanowił zatrudnionych na Węgrzech artystów rodem z Florencji zaprosić na Wawel, by przebudowali jego monarszą siedzibę w nowym, modnym stylu. Tak oto tuż po roku 1500 renesans dotarł do Polski. Zamek na Wawelu U stóp wzgórza, na którym stał zamek, włoscy mistrzowie pod okiem niejakiego Franciszka Florentczyka założyli pracownię i przez ponad trzydzieści lat
Ten wczesny styl w średniowiecznej architekturze pochodzi od słowa „Roma”, czyli Rzym, choć bynajmniej nie oznacza rzymskiej architektury. Obejmuje gmachy, które wznoszono na terenach prowincji rzymskich od zarania średniowiecza do XIII wieku: zamki warowne, kolegiaty, kościoły. Charakteryzują się ciężką budową, przysadzistymi kopułami, grubymi murami i małymi okienkami. Cechy – styl romański: masywność, prostota form, grube mury, małe wąskie okna, wieże i przybudówki półokrągłe jako urozmaicenie bryły budynku, pókoliste łuki, sklepienia kolebkowe („połowa walca”).
