Search Results for "Prometeusz"
Prometeusz – najważniejszy z tytanów Według mitologii greckiej to Prometeusz stworzył człowieka z gliny i łez. Nauczył go wielu zajęć m. in. polować a na koniec podarował wykradziony bogom ogień, dzięki czemu ludzkość wydobyła się z mroków ciemności, nie tylko dosłownej ale i w sensie rozwoju cywilizacji. Za dar ognia srodze zapłacił. Rozgniewany Zeus kazał przykuć go do skał Kaukazu, tam zaś zgłodniały sęp (lub orzeł) wyjadał mu odrastającą wątrobę. Po setkach lat męki tytana
Prometeusz – bohater mitologii Garść faktów z życia Prometeusza Terminy i pojęcia związane z Prometeuszem Prometeusz jako bohater utworów literackich Prometeizm w literaturze polskiej Wątki prometejskie w kulturze Prometeusz – bohater mitologii Dobroczyńca ludzkości, w imię jej dobra gotowy do najwyższych poświęceń. Wzór bohaterskiego buntu przeciwko systemowi wartości tolerującemu istnienie zła. Kwestionariusz osobowy Imię: Prometeusz – po grecku znaczy: przezorny, przewidujący. Koneksje rodzinne: syn tytana Japeta i okeanidy Klimene, zaliczany do boskiej generacji tytanów; brat
Tytan Prometeusz był wielkim przyjacielem ludzkości – wykradł bogom z Olimpu ogień, by podarować go ludziom. Według niektórych podań to on, Prometeusz, stworzył człowieka – z gliny i łez. Za dar ognia srodze zapłacił. Rozgniewany Zeus kazał przykuć go do skał Kaukazu, tam zaś zgłodniały sęp (lub orzeł) wyjadał mu odrastającą wciąż wątrobę. Po setkach lat męki Herakles zabił orła i uwolnił Prometeusza za zgodą Zeusa. Z kim – czerpiąc z Biblii – można
Paul Peter Rubens, Prometeusz skowany (1611-1612) Kim był Prometeusz? Synem morskiej nimfy Klimeny (lub Tetydy) i tytana Japeta. Niektóre przekazy mitologiczne przypisują mu stworzenie człowieka, a inne mówią tylko o wielkiej miłości Prometeusza do ludzi. Z wersji o stworzeniu Prometeusza mitologia Greków nazwała stwórcą rodzaju ludzkiego. Pewnego dnia ulepił figurkę z gliny i łez. Następnie tchnął w nią ogień życia (stąd w naszym języku funkcjonuje wyrażenie „ogień prometejski”). Prometeusz – opiekun człowieka Prometeusz bardzo dbał o ludzi. Nauczył ich
Jeden z najbardziej znanych bohaterów mitologii greckiej. Dobroczyńca ludzkości, w imię jej dobra gotowy do najwyższych poświęceń. Wzór bohaterskiego buntu przeciwko systemowi wartości tolerującemu istnienie zła. Kwestionariusz osobowy Imię: Prometeusz – po grecku znaczy: przezorny, przewidujący. Koneksje rodzinne: syn tytana Japeta i okeanidy Klimene, zaliczany do boskiej generacji tytanów; brat Atlasa, Epimeteusza i Menojtiosa; krewny Zeusa. Stan cywilny: żonaty. Dzieci: spośród jego synów najbardziej znany jest Deukalion, który, za radą ojca, dzięki zbudowanej
Metryczka bohatera Lektura: mitologia grecka Pochodzenie: tytan; syn tytana Japeta i morskiej nimfy Klimeny (lub Tetydy), brat m.in. Atlasa (tego, który dźwigał świat na ramionach i Epimeteusza (męża Pandory). Cechy charakteru: dobry, szlachetny, prawy, życzliwy, przyjazny ludziom, ofiarny, dobroczynny, bezinteresowny, filantropijny, altruistyczny, uczynny, pomocny, wspaniałomyślny, wielkoduszny, kochający ludzi. Zasługi dla ludzkości: stworzenie człowieka oraz przygotowanie go do życia. Najważniejsze wydarzenie w jego życiu: gdy bogowie próbowali osłabić możliwości ludzi, Prometeusz pomagał im przetrwać.
Jaką wartość dla współczesnych może mieć mit o Prometeuszu? Wypowiedź poprzyj przykładami z poezji współczesnej. Kim był Prometeusz? W mitologii greckiej Prometeusz był bogiem, synem jednego z tytanów i bratem Atlasa. Tytani byli synami Nieba i Ziemi. Od imienia Prometeusza stworzono pojęcia – postawa prometejska, prometeizm. Aby kogoś można było określić mianem Prometeusza, musi on spełniać kilka warunków: POŚWIĘCA SIĘ bezinteresownie, dobrowolnie za innych ludzi i dla innych. (Uwaga! Nie każde poświęcenie można uznać za prometeizm).
Pochodzenie: tytan; syn tytana Japeta i morskiej nimfy Klimeny (lub Tetydy), brat m.in. Atlasa (tego, który dźwigał świat na ramionach i Epimeteusza (męża Pandory). Cechy charakteru: dobry, szlachetny, prawy, życzliwy, przyjazny ludziom, ofiarny, dobroczynny, bezinteresowny, filantropijny, altruistyczny, uczynny, pomocny, wspaniałomyślny, wielkoduszny, kochający ludzi. Zasługi dla ludzkości: stworzenie człowieka oraz przygotowanie go do życia. Najważniejsze wydarzenie w jego życiu: gdy bogowie próbowali osłabić możliwości ludzi, Prometeusz pomagał im przetrwać. Zeusowi i innym bogom najbardziej nie
Odys i Prometeusz – jedni z najważniejszych bohaterów mitologicznych. Komentarz Po pierwsze, trzeba odpowiedzieć na pytanie, kim są bohaterowie, krótko ich zaprezentować. Po drugie – odpowiedzieć na pytanie, dlaczego są tak ważni, po trzecie w końcu – warto wskazać utwory literackie, które nawiązują do tych bohaterów; wypadałoby także wskazać kontynuatorów postaw Odysa i Prometeusza znanych Ci z wierszy, dramatów i powieści. Okazuje się więc, że lanie wody może się zupełnie nie sprawdzić. . Jak zacząć? Zacznij
Był tytanem, a jego imię znaczy ,,przewidujący”. Prometeusz był wielkim przyjacielem ludzkości – wykradł bogom z Olimpu ogień, by podarować go ludziom. Według niektórych podań to on, Prometeusz, stworzył człowieka – z gliny i łez. Za dar ognia srodze zapłacił. Rozgniewany Zeus kazał przykuć go do skał Kaukazu, tam zaś zgłodniały sęp (lub orzeł) wyjadał mu odrastającą wciąż wątrobę. Po setkach lat męki Herakles zabił orła i uwolnił Prometeusza za zgodą Zeusa. „Ogień prometejski” Inaczej
Porównanie stworzenia świata w mitologii i Biblii Skąd wziął się świat? To jedna z największych zagadek nurtujących człowieka. Niektórzy odpowiadają: świat stworzył Bóg. Taka odpowiedź nie zawsze zaspokaja naszą ludzką ciekawość, bo zawsze ktoś wyskoczy z pytaniem: kto w takim razie stworzył Boga? Filozofowie nie byliby filozofami, gdyby nie filozofowali. W kręgu ich rozważań musiało znaleźć się też stworzenie świata. Bóg dla większości z nich to pojęcie abstrakcyjne. Poszukiwali naukowych
Temat: W co wierzyli bohaterowie literatury? Zaprezentuj utwory, w których nadzieja okazała się motywem działania i sensem życia postaci. Określenie problemu: Dążenie do kariery, osiągnięcia sukcesu jest często tematem literatury i dotyczy głównych postaci utworów. Jest zagadnieniem dyskusyjnym – czasami jako motor działania skłania do czynów nieetycznych. Nie każdy jednak karierowicz jest postacią negatywną i nie każdy przypadek zdobycia kariery wiąże się z krzywdą innych. Omówienie problemu: Nadzieja jest motorem
Motyw ojca w literaturze. Omów na podstawie dzieł polskich i obcych. Określenie problemu Problem ojcostwa, zwłaszcza w społeczeństwie patriarchalnym, jest bardzo złożony. Autorzy prezentowanych lektur zwrócili uwagę na różne aspekty ojcostwa: rozpacz ojca po stracie dzieci, jego poświęcenie dla dzieci i ślepą nieraz miłość oraz na jego tragizm. Możemy także mówić o ojcach – tyranach i despotach, autorytetach i czułych opiekunach oraz o postaci ojca ukazanej groteskowo. Kolejność prezentowanych argumentów Rozpacz ojca
Na podstawie fragmentów Wielkiej Improwizacji scharakteryzuj polskiego patriotę – spiskowca ze zwróceniem uwagi na romantyczne cechy osobowości bohatera. Wskaż źródła dramatyczności sceny. KONRAD po długim milczeniu Samotność – cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi? Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha, Obejmuje okiem wszystkie promienie jej ducha? Nieszczęsny, kto dla ludzi głos swój i język trudzi: Język kłamie głosowi a głos myślom kłamie; Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach
Literatura opisywała różne heroizmy – pokaż to na kilku przykładach. Komentarz: Temat łatwy, żeby nie powiedzieć, że bardzo. Trudne będzie za to uniknięcie patosu i banału. Możliwości ujęcia tematu uzależnione są tylko od wybranych przez Ciebie postaci. Nie musisz zajmować żadnego stanowiska, Twoim zadaniem jest właściwie jedynie przypomnienie wydarzeń wymagających hartu ducha. Przywołaj pojęcia: Heros – definicja antyczna to półbóg, rozumienie szersze to bohater. Odważny i waleczny. Chanson de geste –
Dlaczego to ważny w literaturze problem? Dotyczy wszystkich ludzi (nawet tych, którzy pracy unikają, bo i to jakaś postawa wobec niej) wszystkich czasów. Stosunek do pracy jest nierzadko kryterium wartościowania bohaterów. Jak mówi Biblia, świat powstał dzięki pracy Boga – trwała ona sześć dni, siódmego dnia Stwórca odpoczął. Ale sam człowiek nie został stworzony do ciężkiej pracy – zajmowałby się pewnie jedynie przyjemnymi czynnościami, żył w zgodzie z naturą (wizja
Mity greckie – pytania Czym są mity? Czy w mity wierzyli tylko starożytni Grecy? Mity to takie historie, w które wierzyli mieszkańcy państw starożytnych. Nie tylko Grecy, ale też Rzymianie czy Słowianie. W ich kulturach wytworzyły się różne mity. Czy wiecie po co? Po to, by wyjaśnić, w jaki sposób powstał świat, jak funkcjonuje i objaśnić wszelkie reguły nim rządzące. Mity to opowieści narracyjne o bogach, herosach, powstaniu człowieka, które wyrażają wierzenia danej społeczności, odpowiadają na
Autor Adam Mickiewicz – jeden z trzech wielkich, romantycznych wieszczów. Wychowanek powiatowej szkoły ojców dominikanów w Nowogródku, późniejszy student Uniwersytetu Wileńskiego wywarł ogromny wpływ na swoich współczesnych. Stworzył fundamenty polskiego romantyzmu, wskazał nowe sposoby postrzegania świata. W całej swej twórczości pozostał niezmiennie wyrazicielem romantycznego przekonania, że istota rzeczy mieści się poza porządkiem rozumu: w mrocznych sferach metafizyki, w najskrytszych tajemnicach natury. Jako artysta był poetą – rewolucjonistą (Oda do młodości),
Mit jest strukturą fabularno-znaczeniową. Wychodzi od tego, co nieznane, obce i próbuje to wyjaśnić; sięga w sferę rzeczy przekraczających rozum i doświadczenie człowieka. Podstawowe cechy mitu to: Sakralny charakter. Symboliczność – mit komunikuje określone znaczenia, posługując się symbolem. Narracyjność – mit jest opowiadaniem, ale narracja ma specyficzny charakter – brak narratora personalnego. Fabularność – mit opowiada pewną historię, np. o początkach świata, narodzinach Ateny, rywalizacji Apollina z Marsjaszem. Czasowość –
Dziady cz. III Mickiewicza, określana także jako Dziady drezdeńskie, powstała wiosną 1832 r. w Dreźnie. Zaskakujący może wydawać się fakt, że w utworze pisanym bezpośrednio po klęsce powstania listopadowego Mickiewicz zajmuje się innymi wydarzeniami niż ten narodowy zryw – powraca do procesu filomatów i filaretów, który odbywał się w Wilnie w latach 1823–1824. W kontekście losów poety jest to jednak zrozumiałe. Mickiewicz nie wziął udziału w powstaniu i wielu miało mu to za złe. W Dziadach cz.III autor
