Jak ukazana jest rewolucja w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego?
Zacznij:
W dramacie Zygmunta Krasińskiego znajdziemy nawiązania do Wielkiej Rewolucji Francuskiej – to np. czerwona czapka wolności (nakrycie głowy jakobinów). Filozofowie francuscy na początku XIX w. spierali się o to, czym jest rewolucja – postrzegano ją jako karę Bożą za grzechy ludzkości albo próbę, której Bóg poddaje ludzi. Krasiński był przekonany o konieczności nadejścia rewolucji – ukazywał ją jako potworną, niszczącą siłę (która miejsc po odrzuconych nie wypełni nowymi). Motorem rewolucji jest żądza władzy, zysku i prymitywnego użycia.
Rozwiń:
Przywódcą obozu rewolucjonistów jest cyniczny Pankracy; jego ludzie („nędzni, ze znojem na czole, z rozczochranymi włosy”) uzbrojeni są w kosy, młoty i łopaty. Ich narzędzia pracy stały się narzędziami mordu, ich ideałem jest wolność bez ładu, rzeź bez końca, przyświeca im nakaz „Idźcie bez trwogi i mordujcie bez wyrzutów – boście wybrani z wybranych”. Idealny rewolucjonista to nie Pankracy (który pragnie np. ocalić Hrabiego Henryka) lecz Leonard – ślepo posłuszny idei fanatyk.
Zakończ:
Ostatnie słowa wypowiedziane przez Pankracego („Galilejczyku, zwyciężyłeś”) są dowodem przekonania, że nad biegiem dziejów czuwa jednak opatrzność i katastrofizm rewolucji nabiera wtedy jakiegoś (mglisto jednak w dramacie zarysowanego) sensu.
Zobacz: