Informacje wstępne
Pieśni Kochanowskiego uważane są za początek polskiej liryki. Zbiór ukazał się w 1586 roku już po śmierci poety. Składał się on z dwóch, liczących każda po dwadzieścia pięć pieśni ksiąg oraz dołączonej do nich Pieśni świętojańskiej o sobótce.W pełni wyrażają filozofię Kochanowskiego jako renesansowego myśliciela.
Pieśni
- Księgi pierwsze – 25 pieśni
- Księgi wtóre – 25 pieśni
- Pieśń świętojańska o sobótce – 12 pieśni
Podział ze względu na temat:
- pieśni towarzyskie, inaczej biesiadne, (Miło szaleć, kiedy czas po temu…)
- pieśni miłosne (Ty spisz, a ja sam na dworze…)
- pieśni refleksyjne (Serce roście, patrząc na te czasy…)
- pieśni patriotyczne (Pieśń o spustoszeniu Podola)
- pieśni będące pochwałą wsi (Pieśń świętojańska o sobótce)
Gatunek
Pieśń to gatunek starożytny, pochodzący z antyku, silnie związany z muzyką i początkowo wykonywany wraz z nią. Pierwszym twórcą pieśni i wzorem dla Jana z Czarnolasu był Horacy – dlatego niektóre pieśni Kochanowskiego są przekładami albo luźnymi parafrazami carmin rzymskiego poety.
Program poetycki i filozofia
- Można pozwolić sobie na stwierdzenie, że w Pieśniach zawarł Kochanowski swój program poetycki i filozoficzny. Utwory zawarte w tomie powstawały przez ponad dwadzieścia lat.
- Mistrzem dla Kochanowskiego był Horacy i na nim wzorował on swoje utwory.
- W Pieśniach zawarł Kochanowski odpowiedź na pytania nurtujące zarówno renesansowego humanistę jak i współczesnego nam czytelnika – Jak żyć godnie i mądrze?
- Pieśni Kochanowskiego cechuje ogromna różnorodność, możemy wyróżnić między innymi utwory autotematyczne, filozoficzno-refleksyjne, apelu, patriotyczne, obywatelskie, pochwalne, powitalne i pożegnalne, obrzędowe, biesiadne, miłosne i żałobno-medytacyjne.
- Problematyka pieśni krąży wokół zagadnień, takich jak przemijalność, krótkotrwałość życia, cnota, rozum, patriotyzm, nieśmiertelność poezji, afirmacja świata, natury i życia, miłości. Poglądy filozoficzne najczęściej stanowią treść pieśni refleksyjnych.
Recepta
Należy w życiu swoim – według filozofii epikurejczyków – używać życia i poznać jego rozkosze, dążyć do szczęścia i chwytać dzień, bo wszystko przemija. Lecz należy także – według nauki stoików – zachować spokój i umiar, męstwo i cnotę, dobrą sławę, bo najwyższe szczęście człowieka wcale nie tkwi w zaszczytach ani w bogactwie, lecz w umiejętności zachowania równowagi duchowej. Trzeba pogodzić się z losem, z dziwnością świata. Warto zapamiętać fragment Pieśni IX z Ksiąg pierwszych, napominający o krótkości żywota:
Kto tak mądry, że zgadnie,
Co nań jutro przypadnie?
Przegląd pieśni
Pieśni autotematyczne – o roli poezji, zadaniach poety, sławie
Pieśń X z Ksiąg pierwszych
Zaczyna się od słów
Kto mi dał skrzydła, kto mię odział piory.
Pojawia się motyw lotu, który symbolizuje potęgę tworzenia, pewną wyższość artysty, kreatora, nad innymi ludźmi. Poza tym łabędź – piękny, pełen godności i majestatu ptak poświęcony muzom. Poeta opisuje podróż do nieba, którą dane mu było odbyć dzięki mocy swego pióra. Następuje sugestywny opis lotu:
z góry
Wszystek świat widzę, a sam, jako trzeba,
Tykam się nieba.
Ten utwór w zasadzie mógłby się znaleźć w grupie pieśni obywatelskich, bo w niebie poeta spotyka wszystkich niemalże władców Polski – od Lecha do Zygmunta Augusta. To swoista relacja z pobytu w niebie polskich książąt i królów.
.
Pieśń XXIV z Ksiąg wtórych
Rozpoczyna się od słów:
Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony.
Parafraza ody Horacego zaczynającej się od słów „Non omnis moriar” (Nie wszystek umrę). Poeta dostrzega dwoisty charakter zarówno dzieł poetyckich, jak i ich twórców. Z jednej strony jest to charakter ludzki, niedoskonały – dzieła rozpadają się w proch, autorzy umierają. Z drugiej strony dzieła i ich autorzy mają w sobie pierwiastek Boski, który sprawia, że pozostają oni wiecznie żywi, nieśmiertelni. W słowach:
Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony
Polecę precz, poeta, ze dwojej złożony
Natury
jest duma, przejaw godności twórcy, świadomość własnej wyjątkowości – renesansowy indywidualizm! Poza tym sława zapewnia życie w sercach i pamięci przyszłych pokoleń, mimo że nadszedł kres ziemskiej wędrówki:
nie umrę ani mię czarnymi
Styks niewesoła zamknie odnogami swymi.
Wyraża przekonanie, że dzięki jego talentowi usłyszy o nim cały świat: „O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie”. Zarozumialstwo? Skądże znowu, po prostu świadomość własnej wartości i konwencja epoki. Poeta nie pragnie okazałego pogrzebu, łez i lamentów – przecież śmierć będzie początkiem wiecznego życia w pamięci potomnych.
Uwaga! Kochanowski w przeciwieństwie do anonimowych twórców średniowiecznych tworzy dla swojej sławy. Wie, że to co stworzył ma wartość, czuje się wybrańcem muz, tym, o którym nie zapomną potomni. Poeta to nie zwykły człowiek, a ktoś wyjątkowy złożony z natury ludzkiej i ptasiej z części ludzkiej i boskiej – tej, która przeminie i tej nieśmiertelnej.
Jan Kochanowski Pieśń XXIV z Ksiąg wtórych (Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony)
Pieśni filozoficzne
Pieśń V z Ksiąg pierwszych
Zaczyna się od słów:
Kto ma swego chleba,
Ile człeku trzeba,
Może nie dbać o wielkie dochody,
O wsi, o miasta i wysokie grody.
Mądrość polega na wykształceniu w sobie umiejętności rezygnacji z takich wartości, jak bogactwo czy władza. Pogoń za zaszczytami i ciągłe zamartwianie się swoją sytuacją materialną – zabijają życie duchowe. Skąd brać wtedy czas na wzbogacające lektury, przemyślenia, rozmowy? Należy wystrzegać się chciwości – pomaga w tym przestrzeganie zasady złotego środka, czyli zachowanie umiaru we wszystkim.
.
Pieśń IX z Ksiąg pierwszych
Pojawiają się w niej słowa:
chwalę szczęście stateczne:
Nie chce li też być wieczne,
Spuszczę, com wziął, a w cnotę własną się ogarnę
I uczciwej chudoby bez posagu pragnę.
Pochwała cnoty i skromnego, lecz pełnego godności życia w zgodzie z samym sobą i otaczającym światem. Pojawiają się tu niemalże wszystkie słowa klucze Kochanowskiego: cnota, sława, nagroda. Poeta zapewnia:
Nie umiem ja, gdy w żagle
Uderzą wiatry nagle,
Krzyżem padać i świętych przenajdować dary,
Aby łakomej wodzie tureckie towary
Bogactwa nie przydały.
To ideały mądrości stoickiej. Szczęściem jest życie zgodne ze wskazaniami cnoty – gwarantuje ono bowiem spokój i poczucie wolności. Trzeba zachować dystans wobec przeciwności losu – nie jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłości ani kierować własnym losem w takim stopniu, jak byśmy chcieli:
U Fortuny to snadnie,
Że kto stojąc upadnie.
miar i cnota są niby pancerz, który skutecznie broni przed przeciwnościami losu.
.
Pieśń IX z Ksiąg wtórych
Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć się kolwiek dzieje
To także pieśń filozoficzna. Każda zwrotka może być omalże definicją stoicyzmu:
Lecz na szczęście wszelakie
serce ma być jednakie
Nasz los zależy od przewrotnej bogini Fortuny, która jak wiadomo jest zmienna i kapryśna – co może uchronić człowieka przed jej kaprysami? Tylko Bóg i silna wiara:
Ty nie miej za stracone,
Co może być wrócone:
Siła Bóg może wywrócić w godzinie;
A kto mu kolwiek ufa, nie zaginie.
.
Pieśń III z Ksiąg wtórych
Nie wierz Fortunie, co siedzisz wysoko
Ślepa bogini, zmienna jak koło życie, którym obraca Fortuna, kieruje naszym losem – musimy więc bardzo uważać: “Miej na poślednie koła pilne oko”. Jeśli wszystko może zmienić się, zniknąć co w takim razie jest prawdziwą wartością, której nam nikt nie odbierze i żadne przeciwności losu nie zabiorą? Cnota!
.
Pieśń XII (O cnocie) z Ksiąg wtórych
Cnota to wartość nieprzemijająca, wyjątkowa:
Sama ona nagrodą i płacą jest sobie
I krom nabytych przypraw świetna w swej ozdobie.
Cnota zawsze idzie w parze z zazdrością – jak cień za człowiekiem. Co powinien zrobić aby żyć cnotliwie i nie narazić się na przykrości i cierpienia ze strony innych? Służyć ojczyźnie a to zapewni mu nie tylko zwycięstwo ale także jest pewną drogą do nieba.
Pieśni biesiadne
Pieśń IX z Ksiąg pierwszych
Zaczyna się od słów:
Chcemy sobie być radzi?
Rozkaż, panie, czeladzi,
Niechaj na stół dobrego wina przynaszają,
A przy tym w złote gęśli albo w lutnią grają.
Ten utwór to częściowo naśladowanie Horacego. Nawiązuje tu Kochanowski do słynnej epikurejskiej zasady carpe diem, czyli – chwytaj dzień. Pojawia się też hedonistyczne nawoływanie do korzystania z uroków życia, takich jak zabawa w miłym towarzystwie, wyborne potrawy, świetne wina. Prócz tego – zachęta do delektowania się przyjemnościami duchowymi – muzyką i poezją. Życie jest krótkie i dość ciężkie – czemuż by więc nie uprzyjemnić go sobie choć trochę? Nawet Bóg się śmieje – dlaczego więc człowiek miałby odmawiać sobie odrobiny radości? Sam Bóg wie przyszłe rzeczy, a śmieje się z nieba – czytamy. Bóg śmiejący się to bardzo częsty topos, funkcjonujący pod łacińską nazwą Deus ridens. To jeszcze jeden dowód na to, że zabawa jest konieczna do życia i że nie warto wikłać się w teologiczne spekulacje.
.
Pieśń XX z Ksiąg pierwszych
Kolejna zachęta do zabawy, ale do zabawy we właściwym czasie. Nie należy podporządkowywać jej całego życia.
Miło szaleć, kiedy czas po temu,
A tak, bracia, przypij każdy swemu,
Bo o głodzie nie chce się tańcować,
A podpiwszy, łacniej już błaznować.
Zabawa zbliża do siebie ludzi, pozwala zapomnieć o dzielących ich różnicach, nie tylko dotyczących światopoglądu, ale także stanowych:
Przywileje powieśmy na kołku,
A ty wedle pana siądź, pachołku!
Należy w życiu swoim – według filozofii epikurejczyków – używać życia i poznać jego rozkosze, dążyć do szczęścia i chwytać dzień, bo wszystko przemija. Lecz należy także zachować spokój i umiar, męstwo i cnotę, dobrą sławę, bo najwyższe szczęście człowieka wcale nie tkwi w zaszczytach ani w bogactwie, lecz w umiejętności zachowania równowagi duchowej. Warto zapamiętać fragment Pieśni IX z Ksiąg pierwszych, napominający o krótkości żywota:
Kto tak mądry, że zgadnie,
Co nań jutro przypadnie?
.
Pieśni religijne
Pieśń Czego chcesz od nas, Panie – parafraza Psalmu VII z Psałterza Dawidów
Uważana za jeden z najdoskonalszych i najdojrzalszych utworów Kochanowskiego, choć to jedno z jego wczesnych dzieł. Podobno Mikołaj Rej właśnie po przeczytaniu tej pieśni, pełen podziwu dla młodego twórcy, miał napisać:
Temu w nauce dank przed sobą dawam
I pieśń bogini słowieńskiej oddawam.
Utwór uznawany za manifest humanistycznej religijności. Porusza temat sztuki, artysty, dzieła. Jest też wyrazem afirmacji życia, radości z piękna świata, który nas otacza. Bóg ukazany jest tu jako artysta – Deus artifex. Stworzył bowiem świat z niczego, a nadał mu kształt godny podziwu, pełen artyzmu. Uroda świata wynika przede wszystkim z jego porządku i harmonii. Zastosowane tu epitety nie mówią o zmysłowych jakościach obiektów, lecz raczej o ich miejscu w porządku świata: ziemia jest nieobeszła, wody nieprzebrane, noc ciemna, a dzień, rzecz jasna, biały. Walory estetyczne świata to symetria ziemi, niebo wyhaftowane złotymi gwiazdami, kwiaty. Bóg to także budowniczy:
Tyś Pan wszytkiego świata, Tyś niebo zbudował
I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował.
Kochanowski interesował się kosmosem, zgadzał się ze słowami Kopernika, który nazywał astronomię wspaniałą nauką obracającą się w kręgu rzeczy najpiękniejszych i najbardziej godnych poznania. Sam poeta w innym swoim utworze pisał, że jego celem jest dociekanie praw rządzących kosmosem i przyrodą:
Ja wolę niezmiernego świata szukać ładu
I uczyć się wędrownych gwiazd pewnego śladu.
Pieśń Czego chcesz od nas, Panie uznawana jest także za manifest renesansowego optymizmu: Bóg obdarza człowieka dobrodziejstwami, którym nie masz miary, Jego dobroć nigdy nie ustanie. Najważniejsza jednak jest tu wiara w możliwości poznawcze człowieka, który zdolny jest zrozumieć, przeniknąć prawa nadane naturze przez Stwórcę.
Ważne fragmenty:
Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?
Czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary? (1)
Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie,
I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie.
[…]
Tyś Pan wszystkiego świata, Tyś niebo zbudował
I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował,
Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi (2)
I przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi.
[…]
Tobie k’woli rozliczne kwiatki Wiosna rodzi,
Tobie k’woli w kłosianym wieńcu Lato chodzi.
Wino Jesień i jabłka rozmaite dawa, (3)
Potym do gotowego gnuśna Zima wstawa.
[…]
Bądź na wieki pochwalon, nieśmiertelny Panie!
Twoja łaska, Twa dobroć nigdy nie ustanie.
Chowaj nas, póki raczysz, na tej niskiej ziemi; (4)
Jedno zawżdy niech bedziem pod skrzydłami Twemi!
1. Apostrofa – pytanie jest pochwałą Boga i Jego darów. Poeta rysuje Boską wszechobecność – pełnię, jaką jest i tworzy Bóg. Cały kosmos, wszystkie żywioły – otchłanie, ziemia, niebo, wody – to Boskie dzieło.
2. Wyraźne nawiązanie do Psalmów biblijnych. Opis stworzenia nieboskłonu i ziemi.
3. Porządek pór roku – dary kolejnych etapów, porządek natury – to kolejny dowód geniuszu Boga.
4. Prośba zbiorowego podmiotu lirycznego – o opiekę, łaskę i dobroć. Elementy modlitwy.
Ciekawe jest połączenie filozofii chrześcijańskiej z renesansową wizją świata. Kochanowski przedstawia świat pełen harmonii i powtarzalnych praw natury.
Hymn; gatunek starożytny, wywodzi się z Biblii. Jest to rodzaj modlitwy skierowanej do Boga przez całą społeczność, zwracającą się do Stwórcy z błaganiem lub pochwałą Jego dzieła.
Jan Kochanowski – Pieśń XXV (Czego chcesz od nas, Panie), Księgi wtóre
Pieśni patriotyczne
Pieśń V z Ksiąg wtórych (Pieśń o spustoszeniu Podola)
Plastyczny i sugestywny opis wojennych zniszczeń, porwanych kobiet i dzieci. Wyraz żalu i smutku, pewnego dramatyzmu, ale chyba też chęć zawstydzenia niefortunnych obrońców ojczyzny:
Wieczna sromota i nienagrodzona
Szkoda, Polaku!
Poeta odwołuje się do wydarzenia historycznego – napaści Tatarów na Polskę w roku 1575, której skutkiem, prócz śmierci wielu żołnierzy i licznych spustoszeń, było także uprowadzenie dużej liczby jeńców cywilnych. Dlatego wiersz ma charakter apelu – o męstwo, odwagę, patriotyzm. Zawiera także mądrą radę – trzeba zwiększyć wydatki na obronę państwa, na armię:
Skujmy talerze na talery, skujmy,
A żołnierzowi pieniądze gotujmy!
Kończy się pesymistycznie: Polacy nie umieją wyciągać wniosków z własnych porażek i błędów, więc prawdopodobnie wszystko zostanie po staremu. Końcowy wniosek ma charakter przysłowia:
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.
Zapamiętaj!
Pieśń o spustoszeniu Podola
- Jest to słynna pieśń patriotyczna – miłość do kraju, ale rozwaga w postępowaniu – to cechy renesansowego obywatela, napisana po najeździe Tatarów na Podole w roku 1575.
- Zawiera ona obraz klęski Polaków – spustoszona ziemia, ludzie porwani w jasyr – w opisie używa poeta emocjonalnego tonu, odwołuje się do uczuć i honoru Polaków.
- Kochanowski nie tylko opisuje tragiczne skutki napaści na ziemie polskie – spustoszenie, ale przede wszystkim nawołuje do walki i stara się wpłynąć na czytelników aby opodatkowali się na wojsko: “Skujmy talerze na talery, skujmy,/ A żołnierzowi pieniądze gotujmy!”.
Podmiot liryczny
- z emocją nawołuje do obrony przed wrogiem, kreśli obraz wroga – zbójce, które miast ani wsi nie budują,
- nawołuje do rozwagi – zebrania pieniędzy, potem dopiero „dania siebie”,
- przywołuje Marsa (aluzja do mitologii – cecha renesansowa),
- wypowiada znane później jako przysłowie zdanie: Cieszy mię ten rym: „Polak mądry po szkodzie”;
Lecz, jeśli prawda i z tego nas na zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.
Pieśń XIV z Ksiąg wtórych
Powtórzona została przez Kochanowskiego jako druga pieśń Chóru w Odprawie posłów greckich. Utwór ten charakteryzuje surowy, poważny ton. Nietrudno też zauważyć nutę mentorstwa.
Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie,
A ludzką sprawiedliwość w ręku trzymacie,
Wy, mówię, którym ludzi paść poruczono
I zwierzchności nad stadem Bożym zwierzono.
Pojawia się erazmiański motyw odpowiedzialności władców przed Bogiem oraz figura poetycka władców jako pasterzy, którzy zastępują Boga na ziemi. Figura to trochę homerycka, a trochę biblijna, nawiązująca do motywu Chrystusa dobrego pasterza i ludzi jako Jego owiec.
Pieśń XIII z Ksiąg wtórych
Jan Kochanowski często nawoływał do obrony ojczyzny i służenia jej nie tylko mieczem ale i swoją własną osobą i swoimi umiejętnościami.
A jesli komu droga otwarta do nieba,
Tym, co służą ojczyźnie. Wątpić nie potrzeba.
Pieśń XIX z Ksiąg wtórych (Pieśń o dobrej sławie)
Jest kto, co by wzgardziwszy te doczesne rzeczy
Chciał ze mną dobrą tylko sławę mieć na pieczy,
A starać sie, ponieważ musi zniszczeć ciało,
Aby imię przynamniej po nas tu zostało?
Człowiek w przeciwieństwie do zwierząt ma rozum i mowę dlatego powinniśmy żyć godnie i starać się o dobrą sławę, która pozostanie po nas gdy “zniszczeje ciało”. Każdy może służyć ojczyźnie wykorzystując do tego celu przymioty, którymi obdarzył nas Bóg:
Służmy poczciwej sławie, a jako kto może,
Niech ku pożytku dobra spólnego pomoże.
Komu dowcipu równo z wymową dostaje,
Niech szczepi miedzy ludźmi dobre obyczaje:
Niechaj czyni porządek, rozterkom zabiega,
Praw ojczystych i pięknej swobody przestrzega.
A ty, coć Bóg dał siłę i serce po temu
Uderz się z poganinem, jako słusze cnemu”.
.
Filozofia poety zawarta w Pieśniach
- Człowiek i jego sytuacja
Należy przyjmować z równym spokojem zarówno szczęście, jak i nieszczęście. To zasada stoików. Najważniejsza jest cnota umiaru. Los człowieka jest zmienny – trudno przewidzieć koleje własnego życia, lecz w zachowaniu równowagi duchowej pomaga nadzieja. Po złych chwilach przychodzą dobre, trzeba tylko w to wierzyć i nie załamywać rąk:
Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć się kolwiek dzieje
- Radość życia, zabawa
Jeśli się bawić – to tylko w dobrym towarzystwie. Wino to napój filozofów, zabawa zbliża do siebie ludzi. Te utwory to wielka pochwała tańca, muzyki i zachęta do korzystania z uroków życia: Miło szaleć, kiedy czas po temu – zapewnia poeta w Pieśni XX z Ksiąg pierwszych.
- Historia i ojczyzna
Kochanowski konstruuje wzorzec dobrego patrioty, który powinien być człowiekiem prawym, mężnym, oddanym krajowi. Prócz tego interesuje poetę problem władzy i odpowiedzialności ciążącej na tych, którzy tę władzę sprawują. Tym zajmuje się przede wszystkim w Pieśni XIIII z Ksiąg wtórych, rozpoczynającej się od słów: Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie. Służba ojczyźnie powinna być ważna dla każdego Polaka, bo
jeśli komu droga otwarta do nieba,
Tym, co służą ojczyźnie
(Pieśń XII z Ksiąg wtórych).
- Natura, wieś
Zmienność rytmu natury, cykl pór roku czy w końcu niespodziewane katastrofy, jak choćby powódź, przywodzą na myśl koleje ludzkiego losu. Pieśni to wyraz wielkiej wrażliwości poety na piękno przyrody. W pieśni Panny XII z Pieśni świętojańskiej o sobótce Kochanowski daje wyraz swojemu zadowoleniu związanemu z urokami życia na wsi:
Wsi spokojna, wsi wesoła,
Który głos twej chwale zdoła?
- Bóg
Pieśń Czego chcesz od nas, Panie zawiera wizję Boga – artysty, który stworzył dzieło sztuki pełne zdumiewającej harmonii i piękna. Jest nie tylko genialnym artystą, ale i łaskawym szafarzem – czyli rozdawcą – dóbr wszelkich: „A Ty każdego żywisz z Twej szczodrobliwości”. Specyficzna religijność renesansowa dozwalała na łączenie i mieszanie elementów chrześcijańskich z antycznymi, a zatem światem rządzi nie tylko przyjaźnie doń nastawiony, dobry Bóg, lecz i kapryśna Fortuna.
- Miłość
Mówiąc o uczuciach, chętnie posługuje się poeta symbolami i motywami zaczerpniętymi z bogatej tradycji greckiej i rzymskiej, np. przypomina postać Orfeusza. Ideałem miłości jest uczucie dojrzałe – stałe i dające poczucie bezpieczeństwa, pozbawione wybuchów namiętności. Jednym słowem bliskie tradycyjnie pojmowanej miłości małżeńskiej.
Styl klasyczny w literaturze renesansu
Renesansowy klasycyzm to styl w literaturze i sztuce oparty na wzorcach starożytnych (mimesis, decorum) ale także, z może przede wszystkim pewien światopogląd – świat to doskonałe dzieło sztuki cechujące się niezwykłym ładem, harmonią i prostotą – twórcy, artyście pozostaje jedynie go naśladować.
Główne cechy klasycyzmu to:
- Harmonia – elementy dzieła sztuki powinny się harmonijnie dopełniać tak jak elementy świata wzajemnie się dopełniają.
- Porządek – stworzony przez Boga świat jest uporządkowany – dzieło sztuki powinien cechować ład i porządek.
- Jasność i prostota – tak jak zasady funkcjonowania świata są jasne i proste, tak dzieło sztuki powinno być stworzone w podobny sposób.
- Uniwersalizm – sięganie do tradycji i odwoływanie się do prawd uniwersalnych powoduje, że dzieło staje się prawdziwsze i lepiej zrozumiałe.
- Synteza – twórca klasyczny opisując świat dąży do syntezy i uproszczenia – jego zadaniem jest pokazać to co najistotniejsze a odrzucić to co przypadkowe.
Pieśń – definicja gatunku
Kochanowski, który stworzył z zebranych w dwuksięgu pieśni dzieło wręcz doskonałe, nie miał, jeżeli chodzi o gatunek, żadnego rodzimego poprzednika. Sięgnął do tradycji rzymskiego poety Horacego, którego zbiór wierszy Carmina w epoce renesansu uznawany był za niedościgniony wzór liryki. Nazwa gatunku sugeruje, że mamy do czynienia z utworami przeznaczonymi do śpiewania, ale już w czasach Horacego miała ona tylko uzasadnienie historyczne. Początkowo teksty takie rzeczywiście śpiewano, a nierzadko także przy nich tańczono, ale z biegiem czasu nazwę pieśni rozciągnięto na wszystkie utwory liryczne. W wierszach przetrwały zaledwie drobne ślady tradycji melicznej (związanej ze śpiewem). Były to:
- podział na strofy,
- tendencja do wyrazistej rytmizacji,liczne powtórzenia,
- posługiwanie się refrenem,
- prosta budowa zdań.
Wszystkie te cechy bez trudu odnajdziemy w Pieśniach. Czy istnieją bardziej wyraziste rymy od parzystych typu aabb? Są one obecne we wszystkich pieśniach Kochanowskiego. Powtórzenia składniowe (paralelizmy)? Proszę bardzo: „Nie zawżdy, piękna Zofija,/ […] Nie zawżdy człek będzie młody” (Pieśń XXIII, Księgi wtóre).
Wymowa Pieśni Kochanowskiego
- sens życia, próba zdefiniowania, czym jest życie szczęśliwe,
- kondycja człowieka,
- wizja Boga,
- obraz piękna natury,
- zachwyt światem jako dziełem Boskim,
- miłość ojczyzny,
- poezja i poeta.
Recepta na szczęśliwe życie
- Należy w życiu swoim – według filozofii epikurejczyków – używać życia i poznać jego rozkosze, dążyć do szczęścia i chwytać dzień, bo wszystko przemija.
- Lecz należy także – według nauki stoików – zachować spokój i umiar, męstwo i cnotę, dobrą sławę, bo najwyższe szczęście człowieka wcale nie tkwi w zaszczytach ani w bogactwie, lecz w umiejętności zachowania równowagi duchowej. Trzeba pogodzić się z losem, z dziwnością świata.
Zapamiętaj fragment Pieśni IX z Ksiąg pierwszych, napominający o krótkości żywota:
Kto tak mądry, że zgadnie,
Co nań jutro przypadnie?
Serce roście
- mamy tu obraz natury, która rządzi się tymi samymi prawami, co los ludzki
- po zimie nastaje wiosna, a po smutku radość
- wszystko jest zmienne w kołowrocie życia – to stoicyzm
- Kochanowski nie wysnuwa jednak wniosków pesymistycznych o konieczności absolutnego dystansu, jak w stoicyzmie
- każe raczej ufać boskiej dobroci, zaleca postawę umiaru i nadziei – tu bliższy jest epikureizmowi
Nie porzucaj nadzieje
- to połączenie myślenia stoickiego i chrześcijańskiego
- zmienność kolei losu jest wpisana w ludzką egzystencję
- dlatego konieczny jest pewien dystans do wydarzeń, które nas spotykają, nie bądźmy zbyt hardzi, gdy się dzieje dobrze, ale też nie popadajmy w rozpacz, gdy coś nie układa się po naszej myśli
- Fortuna jest niestała i lubi igrać człowiekiem, ale ponad nią jest wyższa instancja – wszechmocny i miłosierny Bóg.
Zobacz:
Przedstaw Pieśni Jana Kochanowskiego jako wyraz filozofii życia poety.
Przedstaw Pieśni Jana Kochanowskiego jako wyraz filozofii życia poety.
Jaką filozofię zawarł Jan Kochanowski w pieśniach i fraszkach?