Miłość
Miłość to temat ogólnoeuropejski – nie tylko polski. Jego romantyczna realizacja zaczyna się od Cierpień młodego Wertera Goethego – jego bohater: wrażliwy, nieszczęśliwie zakochany, wreszcie samobójca, stał się wzorem dla większości poetów i kochanków. Byronowski Giaur także traci swoją ukochaną – niewolnicę Leilę, co staje się obsesją jego życia.
W polskiej literaturze miłość wiąże elementy biografii wieszczów z akcją najważniejszych utworów.
Schemat nieszczęśliwej miłości romantycznej
- Kochają się oboje, lecz konwenanse i układy społeczne uniemożliwiają związek.
- Gustaw – odrzucony przez ukochaną, która poślubia innego.
- Werter – odrzucony przez Lottę, która poślubia innego.
- Jacek Soplica – odrzucony jako kandydat do ręki Ewy Horeszkówny – jako córka magnacka poślubia ona kandydata godnego jej stanu.
- Kordian – odrzucony przez Laurę ze względu na młody wiek (najwyraźniej brak uczuć ze strony damy).
Miłość spełniona, ale zerwana
- Konrad Wallenrod i Aldona (z przyczyn ideowych) – w Konradzie Wallenrodzie Mickiewicza
- Mąż – Hrabia i Maria (przyczyną – poezja) – w Nie-Boskiej komedii Krasińskiego
Spokojny rozwój szczerego uczucia, zakończony ślubem
- Zosia i Tadeusz (Pan Tadeusz)
- Aniela i Gucio, Klara i Albin (Śluby panieńskie)
Jaka jest i w jakich utworach została opisana miłość romantyczna?
Ojczyzna
Temat numer jeden polskiego romantyzmu. Ujęcia tematu są niejednolite.
Miłość do ojczyzny i walka o wolność muszą zostać rozważone wobec następujących kontekstów:
- Pierwszym jest etyka – na przykład dylemat, na ile moralna była postawa wallernodyzmu czy też próba królobójstwa albo przemiana zabójcy w patriotę – czyli czy sprawa ojczyzny usprawiedliwia podstęp, zbrodnię.
- Drugim – ujęcia historiozoficzne, wizja Polski jako narodu wybranego, cierpiącego za inne narody.
- Trzecim – historia, jej realne oblicze: obrazy zsyłek, przesłuchań, martyrologii narodowej, dyskusje o przyczynach klęski powstania – odnotowane w literaturze.
Tęsknota wygnańców – miłość do ojczyzny z punktu widzenia emigranta
- Pan Tadeusz (Epilog)
- Hymn (Smutno mi, Boże…)
- Moja piosnka [II] (Do kraju tego…)
Oceny społeczeństwa polskiego
- Dziady
- Grób Agamemnona (motyw duszy anielskiej w czerepie rubasznym)
- Kordian
Bunt – spisek – konspiracja
Losy postaci – spiskowca (schemat poświęcenia)
- Wallenrod
- Konrad
- Kordian
Obraz zrywów niepodległościowych
- (czasy napoleońskie) Pan Tadeusz
- (powstanie listopadowe) Dziady, Kordian
Obrazy męczeństwa Polaków i despotyzmu wroga
- Dziady część III
- Kordian
- Fortepian Szopena
Koncepcje historiozoficzne
- Polska Chrystusem narodów (Dziady)
- Polska Winkelriedem narodów (Kordian)
Poezja
Kim naprawdę jest poeta romantyczny? Czy duchowym przywódcą narodu, czy samotnym, niezrozumianym twórcą? Słowacki nazywa go – „posągiem człowieka, na posągu świata”. Sam czuje się odepchniętym przez społeczność samotnikiem. Mickiewiczowski Konrad w imię poezji żąda od Boga władzy nad milionami. Bo poezja według romantyków to dziedzina niemal święta.
Temat poezji poruszają wszystkie trzy dramaty romantyczne (Dziady, Kordian i Nie-Boska komedia), Konrad Wallenrod, Beniowski i sporo mniejszych utworów.
Szczególną uwagę warto zwrócić na Wielką Improwizację i Nie-Boską komedię. Wielki temat poezji postawiono tam wobec dylematów etycznych. Konrad – ponieważ tworzy – czuje się równy Stwórcy. Czy ma prawo do żądań, które stawia? Konrad mówi:
Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę,
Cóż Ty większego mogłeś zrobić – Boże?
Ta poezja omal nie doprowadzi go do zguby. Jest więc siłą fatalną? Podobnie zadziała w przypadku Hrabiego Henryka. Ponieważ nie zdał egzaminu z etyki, poezja stała się przekleństwem jego życia. Wypada stwierdzić, że „być poetą” w wersji romantycznej to także wielka odpowiedzialność natury moralnej.
Poezja to:
- moc kreacji z niczego, siła boska (Wielka Improwizacja),
- siła zdolna zwykłych „zjadaczy chleba w aniołów przerobić” (Testament mój),
- urna pamięci narodowej (Kordian),
- arka przymierza między pokoleniami (Konrad Wallenrod),
- przekleństwo i błogosławieństwo (Nie-Boska komedia),
- moc tyrtejska – budząca do walki (Konrad Wallenrod), romantyzm krajowy.
Mistycyzm
Kontakt z innym wymiarem, sferą Boga i ducha z aniołami, z istotami pozaziemskimi to doznanie mistyczne. Mistycyzm odegrał ważną rolę w romantycznej filozofii, w ówczesnym widzeniu świata. Sceny mistyczne zamieścili twórcy w swoich dziełach, doświadczenie mistyczne stało się doznaniem i autorów, i postaci literackich. Więcej: wiara w istnienie duchowej strony każdego zjawiska czy rzeczy, poszukiwanie go – to także mistycyzm. Nie mogą się odbywać zwyczajnie – kanałami, poprzez które nadchodzą, są: sen, widzenie, wizja, jasnowidzenie, stany paranormalne.
Słynne sceny mistyczne
- Dziady część II – obrzęd dziadów, przybycie duchów
- Dziady część III – Widzenie księdza Piotra – wizja dziejów Polski
- Kordian – Przygotowanie (szekspirowska scena czarownic i szatana przygotowujących powstanie listopadowe)
- Nie-Boska komedia – lot Henryka za Dziewicą, widzenie Marii
- Romantyczność – wizja Karusi
Teorie historiozoficzne
Są to interpretacje i teorie dotyczące dziejów Polski lub w ogóle ludzkości. Zajmowali się tym wszyscy romantycy, formułowali definicje swoich refleksji nad dziejami.
Najważniejsze dla literatury i wiedzy o romantyzmie są teorie stworzone przez polskich wieszczów i odzwierciedlone w arcydziełach. Zwiemy je „mesjanistycznymi filozofiami historii”.
Koncepcje historiozoficzne
- Mesjanizm narodowy – metafizyczny (Dziady) – Polska jako Chrystus;
mesjanizm historyczny (Kordian) – Polska jako Winkelried - Idea Towiańskiego – ciągła reinkarnacja, której trzeba się poddać
- Filozofia genezyjska – „cierpienie ofiarą na drodze postępu” (Słowacki), „przeszłość – dziś, lecz cokolwiek dalej” (Norwid)
- Prowidencjalizm – historia – dzieło wyroków boskich (Nie-Boska komedia)
Zobacz:
Na podstawie znanych utworów Adama Mickiewicza odpowiedz na pytanie: Jaka była romantyczna miłość.
Jakie motywy tematyczne najczęściej podejmowali twórcy polskiego romantyzmu?