Tag "teatr"
Wymień główne ośrodki teatralne Młodej Polski Główne ośrodki teatralne Młodej Polski Warszawa Kojarzy się, i słusznie, z Teatrem Narodowym. Instytucja ta miała wspaniałych aktorów, piękny gmach, niezły budżet. Nie mogła jednak niemal wcale, ze względu na cenzurę, wystawiać polskiego repertuaru. Aktorzy przyjeżdżali tam jednak z całej Polski. Teatr ten bowiem, jako państwowy, należał do nielicznych, które oferowały emeryturę. Teatry prywatne z kolei nie mogły powstawać aż do roku 1905 ze względu na obowiązujący w zaborze
Kazimierz Dejmek Reżyser, aktor, dyrektor teatrów, zmarł w 1996 roku. Twórca wybitny, bowiem posiadał własną koncepcję artystyczną działalności teatralnej. Ma w swoim dorobku wiele wybitnych przedstawień, niemniej najgłośniejsze, bo historyczne, wydają się Dziady z 1967/68 roku. Zdjęcie z tego spektaklu ze sceny zapoczątkowało wydarzenia marcowe 1968 – protest studentów UW. Inscenizacja zaiste mogła nie podobać się cenzurze: posiadała antyrosyjską, wymierzoną przeciw reżimowi wymowę. Wśród wielu wystawień dramatu narodowego to, Dejmka,
Jaką rolę spełniał teatr oświeceniowy? Teatr oświeceniowy miał ogromne znaczenie w dziedzinie upowszechniania postępowych treści społecznych i politycznych. Teatr czasów stanisławowskich przeżywał w swojej historii różne okresy. W początkach istnienia scena narodowa służyła polityce królewskiej i stanowiła jakoby narzędzie jej propagandy. Szczególną rolę odgrywały tu komedie Franciszka Bohomolca. Z czasem na scenie zaczęto pokazywać sztuki o treści rozrywkowej i sentymentalnej. W ostatnich latach Rzeczypospolitej teatr stał się trybuną polityczną. Przełomową rolę odegrał wówczas Wojciech Bogusławski, który przeciwstawił się przede
Teatr ŚREDNIOWIECZE Moralitet – gatunek dramatyczny, który rozwinął się w późnym średniowieczu (przełom wieków XV i XVI). Należące do niego utwory miały charakter dydaktyczno-filozoficzny i przedstawiały walkę upersonifikowanych (uosobionych) pojęć moralnych (Dobra, Cnoty, Wiary, Zła, Występku, Pychy) o duszę ludzką (tzw. psychomachia). Pojawiający się w nich człowiek pozbawiony był jakichkolwiek indywidualnych rysów psychicznych, stanowił symbol kondycji ludzkiej („człowieka w ogóle”), w pełni więc zasługiwał na angielskie określenie Everymana (Każdego). Misterium – gatunek średniowiecznego dramatu religijnego. Fabuła –
MChAT (Moskowskij Chudożestwiennyj Akademiczeskij Tieatr) – skrót znaczeniowy znany w dziedzinie historii teatru, oznacza słynny Teatr Artystyczny w Moskwie, prowadzony przez reformatora teatru Konstantina Stanisławskiego. W dobie przełomu wieków XIX i XX MChAT był ośrodkiem nowej myśli teatralnej i jej scenicznej realizacji.
MISTERIUM – gatunek dramatyczny, uprawiany w epoce średniowiecza, przedstawiający widowiska o tematyce zaczerpniętej ze Starego i Nowego Testamentu, Dziejów Apostolskich, z żywotów świętych. Od XIV wieku wystawiane poza kościołami w czasie świąt religijnych, takich jak Boże Narodzenie, Wielki Post, Wielkanoc, były bardzo popularne.
Jest to koncepcja jednego z francuskich reformatorów teatru – Antonina Artauda (1896-1948), zwana właśnie teorią teatru okrucieństwa. Chodziło w tym wszystkim o to, by stworzyć teatr nowy, a zburzyć dawny, zrewolucjonizować go całkowicie. I tak Artaud proponuje, by w teatrze wskazywać obraz sił i popędów istniejących w podświadomości człowieka, by prezentować człowieka obnażonego, by odrzucić konwencje cywilizacji, które są sztuczne, kłamliwe. Jaskrawie, ostro demonstrować to, co tkwi w człowieku: skłonność
ŚREDNIOWIECZE Moralitet – gatunek dramatyczny, który rozwinął się w późnym średniowieczu (przełom wieków XV i XVI). Należące do niego utwory miały charakter dydaktyczno-filozoficzny i przedstawiały walkę upersonifikowanych (uosobionych) pojęć moralnych (Dobra, Cnoty, Wiary, Zła, Występku, Pychy) o duszę ludzką (tzw. psychomachia). Pojawiający się w nich człowiek pozbawiony był jakichkolwiek indywidualnych rysów psychicznych, stanowili symbol kondycji ludzkiej („człowieka w ogóle”), w pełni więc zasługiwał na angielskie określenie Everymana (Każdego). Misterium –
Przedstaw genezę i istotę tragedii w starożytnej Grecji. Zacznij: Omów genezę tragedii – według najpopularniejszej teorii wywodzi się ona z obrzędów ku czci Dionizosa, które stopniowo stały się widowiskami scenicznymi. Sama nazwa pochodzi zaś od greckiego określenia „pieśń kozła”.. Rozwiń: Przedstaw najważniejsze cechy tragedii, wspierając to przykładami. Sytuacja tragiczna – niemożliwy wybór Antygony, wieczna i skazana na klęskę ucieczka Edypa przed przeznaczeniem. Bohaterowie ze szlachetnego rodu – król Edyp i księżniczka Antygona. Budowa
Przedstaw rolę teatru i dramatu w polskim oświeceniu. Zacznij: Dzięki inicjatywie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego powstał Teatr Narodowy w Warszawie – pierwsza zawodowa scena zorganizowana na wzór zagranicznych ośrodków. Do teatru chodziła oczywiście szlachta, ale także mieszczanie, a nawet plebs. Mimo żywych reakcji publiczności i dużego znaczenia faktu, jakim było powstanie narodowej sceny, teatr nie odgrywał w oświeceniu polskim wielkiej roli. Rozwiń: Teatr ustępował publicystyce i zaangażowanej poezji. Otwarcie miało miejsce w listopadzie 1765 r. – wystawiono
97. Wyjaśnij pojęcie teatru absurdu i podaj jego przykłady. Zacznij: Najczęstsza odmiana teatru absurdu to różne formy dramatu groteskowego. Występujące postacie są jak marionetki – miotają się w sytuacjach bez celu i wyjścia, absurdalnych, a jednak naznaczonych tragizmem. Rozwiń: Świat ukazywany jest pozornie realistycznie, ale tak naprawdę nie mógłby zaistnieć. W teatrze absurdu sporo jest elementów zaskoczenia, bo łączy on komizm z tragizmem, surrealizm, oniryczną wyobraźnię, czarny humor i elementy purnonsensu. Ten teatr jest swego rodzaju
Bardzo ważny jest fakt, że w oświeceniu odgórną decyzją króla zaistniała w 1765 r. publiczna scena Teatru Narodowego. Do tej pory, owszem, działały w Polsce teatry, ale prywatne np. scena królewska Władysława IV, teatry szkolne jezuitów i pijarów, teatry w rezydencjach magnackich (np. Radziwiłłów w Nieświeżu, Czartoryskiej w Puławach czy Lubomirskich w Łańcucie). Grały tam zaproszone trupy zagraniczne lub amatorzy, repertuar także z zagranicy lub własne utwory sceniczne magnatów. Teatr Narodowy stał się czymś zupełnie nowym – inną doktryną
Działalność jego twórców przypada na sam początek oświecenia. Chronologicznie bliska była barokowi, więc powstające wówczas dzieła wiązano z tamtą epoką. Cechy dramatów każą jednak widzieć w nich teksty o charakterze klasycystycznym, oświeceniowym. We wszystkich utworach scenicznych obowiązują trzy antyczne jedności: miejsca, czasu i akcji. Tragedię – utwory Pierre’a Corneille’a, Jeana Baptiste’a Racine’a – z antykiem łączą: „wysoka” tematyka, zaczerpnięta z mitologii, literatury antycznej lub historii (Cyd Corneille’a przenosi nas w średniowiecze), współczesność jest pomijana; „godni” bohaterowie
Dramat wywodzi się ze świąt ku czci Dionizosa – boga obfitości, płodnej natury i wina. Jego początki sięgają VI w. p.n.e. Były to obrzędy religijnie, lecz obchodzono je bardzo hucznie i radośnie: w miastach urządzano wiosną Dionizje Wielkie, na wsiach – zimą – Dionizje Małe. Podczas tych świąt składano bogu podziękowanie za obfitość plonów i dary przyrody. Podczas tanecznych korowodów miały miejsce występy męskich chórów, którym przewodził Koźlarz – swoisty przewodnik
W starożytnej Grecji komedia nie stanowiła pierwotnie samodzielnego gatunku dramatycznego. Po tragediach przedstawiano tzw. dramat satyrowy, będący formą zalążkową rozwijającej się później komedii. Jej powstanie wiąże się z obchodzonymi w porze jesiennej świętami winobrania, zwanymi Małymi Dionizjami. W przeciwieństwie do Wielkich Dionizji przypominały one bardziej ludyczne widowisko wypełnione śmiechem i wrzawą. Śpiewano wówczas lekkie, żartobliwe pieśni, zwane komos, i to właśnie one dały początek komedii, która była utworem proponującym humorystyczno-komiczną wizję
