Tag "pojęciownik"
FILOZOFIA GENEZYJSKA – konieczna do interpretacji i zrozumienia poezji genezyjskiej Juliusza Słowackiego, który jest właśnie twórcą filozofa genezyjskiej, zawartej w traktacie Genezis z Ducha. Słowacki zakłada duchową istotę wszelkiego istnienia – czyli, że istotny i prawdziwy jest tylko duch, a materia – to tylko owoc działań ducha, materialna forma. Aby się doskonalić, osiągnąć nowe stopnie postępu, duch musi rozbić starą formę, złożyć z niej bolesną ofiarę – stąd odwieczny konflikt
FRANCISZKANIZM – system filozoficzny, wywodzący się od nauki głoszonej przez św. Franciszka z Asyżu (epoka średniowieczna). Główne założenia św. Franciszka to: miłość do całego świata, wszystkich istot żyjących, ptaków i roślin (słynne są jego kazania do ryb i ptaków). Głosił św. Franciszek ideę ubóstwa i wolności człowieka ubogiego. Był przeciwnikiem ascezy, którą nazwał „dręczeniem brata-ciała”. Nazywany jest też „świętym poetów i poetą świętych”. Piękny utwór literacki pt. Kwiatki św. Franciszka
FRASZKA – fraszka to gatunek literacki, uprawiany przez wielu poetów, lecz szczególnie istotny przy charakteryzowaniu twórczości Jana Kochanowskiego. Jest to „utworek” krótki, wierszowany, oparty na dowcipnym pomyśle. Przykładem może być fraszka O doktorze Hiszpanie, Raki, Do dziewki Jana Kochanowskiego.
FRENEZJA – oznacza entuzjazm, szał, zapał, zatem frenetyczny to gwałtowny, entuzjastyczny, burzliwy. Jako właśnie taki lubił przedstawiać świat Zygmunt Krasiński (np. świat rewolucji w Nie-Boskiej komedii – mieszanina grozy i szaleństwa).
FUTURYZM – (futurus)– znaczy „przyszły”) jeden z nowych, oryginalnych kierunków w poezji początku XX wieku, który opanował szczególnie Włochy i Rosję. Poeci-futuryści przekreślali przeszłość, cały dotychczasowy dorobek ludzkości, zapatrzeni byli tylko w przyszłość i cywilizację techniczną. Głosili hasło: „Ryczący automobil jest piękniejszy niż Nike z Samotraki”, wojnę uważali za „jedyną higienę świata”. Wśród innych pomysłów znajdziemy pogardę dla kobiet, hasło burzenia bibliotek i muzeów oraz nazywanie profesorów i archeologów „gangreną”. Nie
GESTA – słowo z łaciny oznacza „czyny” – utwory opisujące wielkie, godne pochwały czyny jakiegoś bohatera. W literaturze średniowiecznej panowała moda na opiewanie czynów rycerskich (porównaj: chansons de geste – starofrancuskie poematy epickie ), królewskich itp. Słynne są w historii literatury Gesta Romanorum – czyli „czyny Rzymian” lub „historie rzymskie”, spisane w I połowie XIV wieku, a ogromnie popularne w średniowiecznej Europie. Przedstawiają one szereg historii, rozgrywających się za panowania
GGA – ten tajemniczy skrót jest tytułem almanachu wydanego przez polskich futurystów w roku1920 w Warszawie, a głosi, iż „gga gąsiora jest piękniejsze od śpiewu słowika”. Przewodzili w tej grupie: Anatol Stern i Aleksander Wat. Głosili również, na wzór mistrzów zachodnich (→ futuryzm): „otwórzmy oczy, wówczas świnia wyda nam się czarowniejsza od słowika”.
GOTYK – styl architektury i plastyki okresu dojrzałego i późnego średniowiecza. Obejmował sposób wznoszenia zamków, budowli sakralnych, lecz także docierał do obyczajowości, mody, malarstwa. Gotyk można kojarzyć sobie z wysokimi, strzelistymi kościołami, oknami witrażowymi, ostrymi łukami w konstrukcji i dekoracji, wyniesieniem w górę i właśnie smukłością w porównaniu do ciężkiego, bryłowatego, przysiadłego, wcześniejszego stylu romańskiego. W początkach XII w. powstało także pismo gotyckie – ozdobne, o ostrych kształtach liter. Do
GOTYCYZM – tendencje 60. lat XVIII wieku, które „powracały” go gotyku, upatrując w tym stylu walory estetyczne, dotąd lekceważone. Można powiedzieć, że jest to „moda na gotyk”, wykorzystująca jego elementy i atmosferę w architekturze, sztuce uprawiania ogrodów a także w literaturze. Tu przykładem może być tzw. powieść gotycka, której akcja, pełna grozy i tajemnic rozgrywa się zwykle w ponurym zamczysku, w „gotyckiej atmosferze”, a także cała tendencja w literaturze epoki
GROTESKA W wesołym miasteczku odwiedzasz gabinet luster. Patrzysz na swoje odbicie i widzisz w nim siebie. Ale nie jest to Twoje wierne odbicie. Widzisz swój zdeformowany wizerunek. Pewne jego elementy są prawdziwe – masz włosy blond, rozpoznajesz swoje ciuchy, ale głowa jakaś nazbyt kanciasta, korpus ciała przymały, a kończyny wydłużone. Wydajesz się sobie śmieszny. Podobnie funkcjonuje groteska w literaturze. Pewne elementy są prawdziwe, a inne zdeformowane, przekrzywione. Przedstawiana sytuacja czy bohater są zabawne, ale
HAGIOGRAFIA (z gr. hagios = święty) – dziedzina literatury, obejmująca żywoty świętych, gatunek literacki o charakterze parenetycznym uprawiany w epoce średniowiecza, ukazujący życie świętego, jego czyny i cuda od narodzin po męczeńską zwykle śmierć. Gatunek ukształtował się w pierwszych wiekach naszej ery, kiedy na Wschodzie zaczęto spisywać żywoty egipskich i syryjskich pustelników. Wzory czerpano z biografii znanych postaci starożytnych (wodzów, władców itp.). Akcentowano cnoty i poświęcenie, z jakim przyszli święci dążyli do Boga, by dostarczyć przykładów do
HAMLETYZM – postawa życiowa człowieka podobnego psychicznie do Hamleta – tytułowego bohatera tragedii Wiliama Szekspira. Hamletyzm polega na ciągłym przeżywaniu konfliktu pomiędzy myślą a czynem, poczuciu samotności, wyższości, tragizmu. Człowiek w typie Hamleta skłonny jest do refleksji, drobiazgowego roztrząsania spraw, analizowania kwestii życia i śmierci. Nie jest to energiczny, konkretny człowiek czynu – jest to natura wrażliwa, stojąca przed decyzją: „być albo nie być”. Hamletyzm istotny jest dla zrozumienia polskiej
HARMONIA – centralne pojęcie estetyki renesansu, oświecenia, epok nawiązujących do antyku, czyli klasycznych, choć pojęcie harmonii odgrywało istotną rolę również w średniowieczu. Harmonia polega na odpowiednim, symetrycznym, dobranym zestawie wszystkich elementów dzieła, wówczas – wg. powyższych teorii – dzieło jest piękne.
HEDONIZM – doktryna filozoficzna, uznająca przyjemność, rozkosz za najwyższe dobro i cel życia, główny motyw ludzkiego postępowania. Utożsamiana z → epikureizmem, gdyż głosił on m.in. postulat używania wszelkich uciech życiowych. Hedone z greckiego znaczy „rozkosz” i hedonizm kojarzy się z pewnym rozpasaniem i hulaszczym, utracjuszowskim trybem życia.
HEKSAMETR – wers charakterystyczny dla eposu antycznego (Iliada, Odyseja) uprawiany m.in. przez Homera. Jest to wers, który składał się z sześciu (heks = 6) stóp. Stopa była to najmniejsza jednostka rytmiczna – w niej zaś istniał dany układ głosek długich i krótkich. Np. taki układ: długa, krótka, krótka – stanowi stopę zwaną daktylem. Sześć stóp, które składały się na heksametr, były to daktyle lub spondeje. Regularny układ stóp powodował wyrazisty
HEROS – według mitologii greckiej – półbóg, syn boga i śmiertelniczki lub odwrotnie: bogini i zwykłego śmiertelnika. Był to zatem ktoś wyższy rangą od człowieka, lecz nie miał statusu prawdziwego boga. Przykładem herosa może być Achilles syn Peleusa (człowieka) i bogini Tetydy.
HIPERBOLA – wyolbrzymienie. Środek stylistyczny, polega na tym, że aby ukazać siłę danego zjawiska, używa się przesady. Zawsze jest znakiem silnych emocji. Przykład: „umieram z miłości” – jest to hiperbola, jeśli popatrzeć na sprawę realnie, podobnie: „wypłakała morze łez” – to także przesada, lecz wyraża w obu przypadkach ogrom uczuć.
HISTORIOGRAFIA (inaczej: dziejopisarstwo) – dział literatury, w którym umieszcza się gatunki o treści historycznej – np. kroniki czy roczniki, również tzw. gesta. Przykładem mogą być: Kronika polska Galla Anonima czy Kronika polska Wincentego Kadłubka.
HORACJANIZM – nurt w poezji (renesansu i baroku), nawiązujący do twórczości słynnego rzymskiego poety Horacego. Tendencje, dla których Pieśni, Listy, Satyry Horacego były źródłem i inspiracją, dominowały na przestrzeni wieków od XVI do XVIII. Liryka horacjańska charakteryzuje się refleksyjnością i powściągliwością wobec przeżyć, dążeniem do doskonałości formy, podejmowaniem motywów mitologicznych i poglądów filozoficznych, np. słynnego motywu exegi monumentum (pomnik sobie stawiam), jest to bowiem myśl o nieśmiertelności poety, któremu wieczność zapewniają
HUMANIZM (łac. humanus – ludzki) – jeden z głównych nurtów renesansu zapoczątkowany we Włoszech, prąd umysłowy, który zdominował światopogląd ludzi tej epoki. Humanizm głosił, że wzorcem myśli i kultury jest dorobek epoki starożytnej, że należy rozwijać studia nad klasyczną literaturą, uprawiać różne dziedziny wiedzy, kształcić umysł. Humanizm jest światopoglądem dowartościowującym człowieka, jego rozum i miejsce w świecie. Zatem humanista, był to człowiek wszechstronnie wykształcony, poeta doctus, studiujący literaturę, filozofię i języki
