Tag "środki stylistyczne"
Peryfraza – po to, żeby się nie powtarzać Poeta napisał tomik poezji. Poruszył ważne zagadnienia, był więc wielkim poetą. Dlatego właśnie przyznano poecie nagrodę. Oj, coś tu nie gra. Za dużo poetów w tak krótkiej wypowiedzi. Przed zbędnym powtarzaniem tych samych wyrazów w bliskim sąsiedztwie uratować Cię może peryfraza, czyli omówienie. Jeśli w rozprawce na temat Trenów w co drugim zdaniu przywoływać będziecie naszego wielkiego humanistę z imienia i nazwiska, to powtórzenia te bardzo obniżą wartość
Na czym polega stylizacja w Bema pamięci żałobnym-rapsodzie? Przeanalizuj środki stylistyczne, które jej służą. Istota stylizacji polega na wykreowaniu obrazu pogrzebowego konduktu na wzór uroczystości pogrzebowych starosłowiańskiego wojownika. Ten rodzaj stylizacji nazywamy archaizacją. Zauważ, że sposób jej osiągnięcia jest dwojaki: poprzez ukazanie obrazów z rycerskimi rekwizytami oraz w mniejszym stopniu poprzez dobór słownictwa. Rekwizyty rycerskie to: miecz, pancerz, sokół, koń, proporce i chorągwie. Elementy pogrzebu rycerskiego – starodawne zwyczaje: Człowiek odgrywający rolę sobowtóra zmarłego
Dokonaj podziału środków stylistycznych. 1. Rozpocznij od podziału ogólnego. Środki stylistyczne dzielimy na: składniowe, słownikowe, tropy stylistyczne, fonetyczne. 2. Dalej omów bardziej szczegółowo typy środków. Środki stylistyczne składniowe są związane ze składnią, czyli budową zdania. Zaliczamy do nich: powtórzenia (wyrazów, zdań), apostrofy (bezpośrednie zwroty do adresata), wykrzyknienia (czyli elementy nacechowane emocjonalnie, np. oh! ach!), pytania retoryczne (pytania, na które nie można odpowiedzieć), anafory (powtórzenie tego samego wyrazu lub zwrotu
Czy środki stylistyczne są tylko w poezji? Nie, dotyczą one również innych gatunków. Jednakże w poezji gromadzą się z wyjątkową mocą. Możesz tu posłużyć się przykładem eposu bohaterskiego. Porównanie homeryckie – porównanie wyjątkowo rozbudowane (najczęściej o obraz przyrody). Jako mgła, którą gór szczyty osnuje wiatr południowy, zła dla pasterza trzód, ale złodziejom milsza od nocy, gdy wytężone spojrzenie na rzut kamienia nie sięga – taki do góry wzlatywał kurzawy tuman skłębiony spod nóg idących,
To jeden z najpopularniejszych chwytów w poezji. Skojarz ze zwrotem do kogoś lub czegoś! Skojarz apostrofę… z zawołaniem do kogoś lub czegoś, z formą wołacza rzeczowników i ich określeń, z trybem rozkazującym czasowników, z uroczystym, podniosłym stylem, z przemówieniem (tak, to nie tylko chwyt poetycki!), z modlitwami (wszystkie modlitwy zawierają apostrofy do kogoś – Boga, świętych, Matki Boskiej), z liryką apelu (inwokacyjną) – jeśli cały utwór liryczny jest skierowany do jakiegoś adresata („ty”
Metafora (wyraz pochodzi od greckiego słowa oznaczającego przeniesienie) składa się z co najmniej dwóch wyrazów i zmienia znaczenia słów wchodzących w jej skład. Własne znaczenia tych słów ulegają zmianie i tworzą wspólnie nową, metaforyczną jakość. Np. ogień miłości, nie oznacza płomienia, pożaru, lecz intensywność, gwałtowność i żarliwość uczuć. Chodzi więc o przeniesienie znaczeń. Przenośnia powstaje na zasadzie odległego niekiedy, ale jednak podobieństwa pomiędzy zjawiskami, np. tak jak ogień trawi to, co jest palone, tak i miłość –
Środki stylistyczne to używane w literaturze sposoby kształtowania języka literackiego, które odróżniają go od języka codziennej komunikacji. Mają też na celu wywołać u czytelnika określone emocje, pobudzić jego wyobraźnię. Są wyrazem dbałości o świeżość, niezwykłość oraz sugestywność wysłowienia. Chwyty te mogą dotyczyć różnych warstw utworu, np.: słownictwa, składni zdania, warstwy brzmieniowej, wyrażanych znaczeń. Oto najważniejsze środki stylistyczne Metafora poetycka różni się od potocznej tym, że jest stworzona przez poetę, który chce przedstawić
Metafory czy apostrofy pojawiają się nie tylko w poezji – w prozie także. Dlatego należy umieć je znaleźć i odczytać niezależnie od tego, czy zamierza się wybrać na maturze pisemnej analizę wiersza, czy też nie. Pamiętaj przy tym, że funkcja środka stylistycznego zależy od kontekstu, czyli konkretnego tekstu, w którym się on pojawia. 1. Środki językowe wpływające na brzmienie tekstu – dotyczą przede wszystkim poezji. Fonetyczne środki stylistyczne. Dają wrażenie muzyczności, śpiewności, a także
Poetom przystoi zwykłe słowa zamieniać na ciąg niecodziennych, czasem udziwnionych skojarzeń. A czytelnicy mają zagadkę, co też pan poeta miał na myśli, używając np. słowa słonecznik. Czy aby na pewno miał na myśli właśnie słonecznik? A może słonecznikiem nazwał słońce? Na czym polega peryfraza? Na zastąpieniu zwykłej, potocznej nazwy przedmiotu, zjawiska, osoby lub pojęcia wielosłownym, rozbudowanym opisem. Słowo, o które chodzi, nie zawsze pojawia się w tekście utworu. Trzeba się go domyślić, co często
Jak najłatwiej znaleźć porównanie? To proste. Szukaj w wierszu wyrazów: jak, jako, jakby, niby, na kształt. W porównaniu poeta używa konstrukcji, że coś jest jak coś albo że ktoś robi coś jak ktoś. Porównania do zwierząt (ptaków, owadów) Urszula w Trenie VI Kochanowskiego porównana jest do pięknie śpiewającego słowika, który przedwcześnie zamilkł Jako więc lichy słowiczekw krzaku zielonym Całą noc prześpiewa gardłkiem swym ucieszonym. Leszek z bajki Przyjaciele Mickiewicza ucieka
Na czym polega oksymoron? Na zestawieniu sprzecznych ze sobą słów. Na przykład: Zimny ogień – wiemy, że ogień jest tak gorący, że aż można się sparzyć. Nigdy nie jest zimny. Gorący śnieg – tu na odwrót. Nawet Eskimosi nie znają takiego rodzaju śniegu. Strasznie się cieszę – ten używany przez nas często związek wyrazowy jest niepoprawny. Można się cieszyć ogromnie, bardzo, ale nie strasznie czy potwornie. Spiesz się powoli –
Co to jest metafora? To trop artystyczny pojawiający się głównie w poezji, ale występujący też w języku potocznym, wyrażenie, w obrębie którego następuje zamierzona przemiana znaczeń składających się na nie słów. Już Arystoteles (starożytny twórca) pisał: „Metafora jest to przeniesienie nazwy jednej rzeczy na inną: z rodzaju na gatunek, z gatunku na rodzaj, z jednego gatunku na inny, lub też przeniesienie nazwy z jakiejś rzeczy na inną na podstawie analogii” (Poetyka) – widzimy więc, że to trop
Przedstaw język i styl Iliady i Odysei. Jakie środki stylistyczne są charakterystyczne dla Homera? Charakterystyczne środki stylistyczne Homera Iliada utrzymana jest w podniosłym, wręcz patetycznym tonie. Opowiada o jednej z największych i najdłuższych wojen w historii starożytnej Grecji, Odyseja zaś o wieloletniej tułaczce Odysa, który naraziwszy się bogom, nie może spokojnie wrócić do rodzinnego domu. Bardzo ważną rolę w eposach odgrywa Fatum – przeznaczenie, któremu podlegają nie tylko ludzie, ale i herosi, a nawet bogowie. Stąd charakterystyczny paralelizm – przeplatanie toku
Zdania złożone współrzędnie służą statycznym opisom przyrody, charakterystyce postaci, równoważniki zdań zaś dynamizują wypowiedź. Pytania retoryczne mają skłonić do refleksji, a zdanie wykrzyknikowe służy wyrażeniu emocji, ekspresji. Środki składniowe nie tworzą nowych znaczeń, tylko są związane z budową składniową zdania. Zaliczamy do nich: powtórzenia, refren, anaforę, inwersję, polisyndeton apostrofę, elipsę, apostrofę, inwokację, antytezę, pytanie retoryczne, wykrzyknienie. Składniowe środki stylistyczne: Apostrofa – bezpośredni patetyczny zwrot do osoby, bóstwa, upersonifikowanej idei lub przedmiotu,
Leksykalne środki stylistyczne Synonimy, czyli wyrazy lub związki, których treści znaczeniowe są bliskie, można podzielić po pierwsze – ze względu na treść i zakresy na: bliższe (spalić się, spłonąć, zgorzeć) dalsze (wypalić się, zwęglić, spopielić się), a po drugie ze względu na barwę znaczeniową wyrazu (pismo, bazgroły, hieroglify), zasięg czasowy (palić się i gorzeć) i środowiskowy (uczyć się, wkuwać). Metafora – przenośnia języka literackiego, jest nieszablonowym, świeżym i oryginalnym zgrupowaniem wyrazów, które daje im
Kompozycja tekstu Kompozycja to układ treści, uporządkowanie jej. Co wynika z wybranej przez autora kolejności obrazów, przykładów? Na jakie części można podzielić tekst? Takie pytania powinny towarzyszyć uważnej lekturze tekstu. Zwróć uwagę na pewne szczególne miejsca: Tytuł – właśnie w nim często pojawia się problem, jaki rozważany będzie w tekście. Tytuł jest niekiedy metaforą, bywa zaskakujący, kontrowersyjny – ma przecież być wizytówką, zachęcać do przeczytania. Początek – czasem tekst rozpoczyna się jakąś ogólną
Słowo stylistyka pochodzi od greckiego stylos (rylec), nazwy narzędzia służącego do pisania na woskowych tabliczkach. Z czasem wyraz ten nabrał znaczenia: „sposób pisania”, a stąd „sposób wypowiadania”. Jako dział nauki o języku zajmuje się opisem środków językowych pod względem ich przydatności do wyrażania myśli i uczuć. Praktycznym zadaniem stylistyki jest rozwijanie dbałości o dobór odpowiednich wyrazów i zwrotów, o właściwą budowę zdania, o zharmonizowanie członów wypowiedzi z treścią całości. Ponadto wyrabia umiejętność posługiwania się wyrazistymi, czyli ekspresywnymi środkami językowymi.
ANAFORA – jest to rodzaj powtórzenia, figura stylistyczna stosowana w poezji. Powtórzenie wyrazu, zwrotu, spójnika, zaprzeczenia występuje na początku każdego wersu, odwrotnie niż w przypadku – epifory, gdzie ma ono miejsce na końcu wersów. Przykładem anafory może być poezja barokowa np. wiersz Daniela Naborowskiego Do Anny – każdy wers poeta rozpoczyna zwrotem „Z czasem…” wiersz Niestatek Jana Andrzeja Morsztyna, gdzie powtarzane jest na początku wersów słowo: „Prędzej…”.
ANIMIZACJA – (animo = ożywiam) inaczej ożywienie. Stosowany w poezji środek stylistyczny, polegający na nadaniu przedmiotom martwym lub zjawiskom przyrody cech istot żywych. Służy dynamizacji obrazu poetyckiego. Przykładem animizacji są zwroty: czas mknie, ziemia oddycha, wyjący wiatr, biegnący potok, jęczący stół itp.
APOSTROFA – uroczysty, bezpośredni zwrot do adresata wypowiedzi lirycznej (często adresat ten nie jest postacią rzeczywistą, może być personifikowanym zjawiskiem, bóstwem, krajem, abstrakcyjnym pojęciem). Apostrofa zazwyczaj rozpoczyna utwór liryczny, w którym poeta kieruje słowa do konkretnej postaci. W przypadku pieśni Horacego nie mamy bezpośredniego (w wołaczu) wezwania do Apollona, jednak adresat jest dokładnie przez poetę wskazany, a słowa kierowane do niego właśnie. Można więc mówić o istnieniu apostrofy. Rodzajem apostrofy
