PRACE PISEMNE w szkole
Ta forma sprawia Wam sporo trudności i często myli Wam się z opowiadaniem, wspomnieniem, swobodnymi dywagacjami… Przeczytaj wypracowanie Martyny. Podpatrz jego liczne plusy i… jeden minus. Szkoła i narkotyki Narkotyki są coraz bardziej popularne. Na ulicach i w sklepach można kupić bluzki z obrazkiem marihuany. Wiele osób wpada w nałóg w szkole, gdzie aktualnie można dostać wszystko począwszy od trawki, a kończąc na kokainie. W naszej szkole na 100% nie ma narkotyków
Dobroczyńca ludzkości – wywiad z Prometeuszem – Witam Pana bardzo serdecznie. Chciałbym przeprowadzić z Panem wywiad na temat altruizmu, Pańskiej postawy wobec ludzkości. – Ja również serdecznie witam. Przyznam się, że temat rozmowy troszeczkę mnie zaskoczył. Przypuszczałem, że z piętnastolatkiem będę mógł porozmawiać jedynie na młodzieżowe tematy. Jest mi niezmiernie miło, że dzisiejszą młodzież zainteresowała moja postawa. Świadczy to jedynie o waszej dojrzałości. – Co skłoniło Pana do tak zacnego
Tradycja – co to jest? Tradycja (pochodzi z łaciny od słowa „przekaz”) to wg encyklopedii przekazywane z pokolenia na pokolenie treści kulturowe (poglądy, wierzenia, sposoby myślenia, normy postępowania, obyczaje), które dana społeczność wyróżnia spośród całokształtu dziedzictwa kulturowego jako ważne i niezbędne do kształtowania teraźniejszości i przyszłości. Co to znaczy? Tradycja to coś, czego nie podważamy, co przyjmujemy jako istotny składnik naszego życia. Tradycja jest nam potrzebna, ponieważ dzięki niej czujemy się jednością kulturową, odróżniamy
Przygotuj wypowiedź na temat: ekranizacja powieści czy lektura książki? Odwołuj się do ekranizacji dzieł Henryka Sienkiewicza. Czyli do Quo vadis, Ogniem i mieczem, Krzyżaków, Potopu, a nawet, jeśli ktoś pamięta – do Pana Wołodyjowskiego z Magdaleną Zawadzką i Tadeuszem Łomnickim w roli głównej.. Jak widać dzieła Sienkiewicza są lubiane przez polskich reżyserów. Pragnęli się z nimi zmierzyć najlepsi: Jerzy Hofman, Jerzy Kawalerowicz, Krzysztof Ford. Ich filmy ściągnęły do kin tłumy.
List – najbardziej tradycyjna forma porozumiewania się na odległość. Wypowiedź pisemna skierowana do określonego adresata, najczęściej o charakterze prywatnym. Cel listu: powiadomienie o czymś adresata, nakłonienie do czegoś adresata (zaproszenie, prośba o coś), ujawnienie emocji nadawcy, wyrażenie jego opinii na jakiś temat. Typy listów Listy dzielimy na: prywatne (do kolegów, rodziców, dziadków) oficjalne (pisane do urzędu, sądu itd.) motywacyjne (adresowane do pracodawców) Pierwszy typ pozwala na największą swobodę – listy prywatne przypominają codzienne
Życiorys jest to zwięzłe opowiadanie o najważniejszych faktach w naszym życiu. Nie ma co ukrywać, to forma trochę archaiczna, wyparta przez CV. Czasem jednak życiorys jest wymagany przez pracodawcę. Lepiej więc wiedzieć, jak pisać życiorys, zamiast wpadać w panikę. CV to najważniejsze fakty z naszego życia naukowo-zawodowego ujęte w punktach. Życiorys piszemy zaś trochę tak, jak wypracowanie i tak jak w szkolnym wypracowaniu poszczególne części pracy oddzielamy akapitami. Jak to napisać? Podobnie jak przy wielu innych pismach
List motywacyjny List motywacyjny jest pismem urzędowym dołączonym do podania i życiorysu, które powinno objaśniać, jakimi motywami kieruje się kandydat starający się o dane stanowisko oraz dlaczego uważa, że się na nie nadaje. Jest to po prostu specyficzna forma rozprawki. Schemat: teza (chcę pracować w państwa firmie), oryginalny wstęp, dobre argumenty, błyskotliwe zakończenie. Cechy listu motywacyjnego niesamodzielność (złożony bez CV, czyli życiorysu jest nieważny), zwięzłość, skrótowość, nierówne pozycje nadawcy i odbiorcy (dominująca
CV (curriculum vitae, czyli bieg życia) to zwięzły życiorys ujęty w punktach. Piszemy go wtedy, gdy ubiegamy się o staż czy pracę. Jest to wymagany przez wszystkich pracodawców dokument. Trzeba więc postarać się, by wyglądał przejrzyście, sprawiał wrażenie uporządkowanego. Ważne – musisz zmieścić się na jednej stronie maszynopisu (format A4). Nie jest to łatwe, zważywszy, że: poszczególne punkty trzeba oddzielić spacjami, nie należy pisać maleńką czcionką typu 8 punktów, lecz taką, którą
Sprawozdanie Sprawozdanie to wierna i dokładna relacja ze zdarzeń, których autor był bezpośrednim świadkiem lub uczestnikiem. Sprawozdanie składa się z części informacyjnej i krytycznej. Relacjonować można wszystko: mecz, pierwszą randkę, wizytę u dentysty. Jest jeden warunek. Trzeba w tych wydarzeniach uczestniczyć. Co można relacjonować? wycieczkę szkolną Zwróć uwagę na wszystkie jej etapy: Jaki był cel wycieczki (kulturalny, przyrodniczy, historyczny czy tylko rozrywkowy)? Kto był organizatorem? Co się najbardziej podobało uczestnikom? Musisz również
Kiedy piszemy sprawozdanie? Gdy chcemy dokładnie i po kolei zrelacjonować przebieg jakiegoś wydarzenia. Kiedy pragniemy utrwalić jakiś fakt, np. w kronice szkolnej. Gdy ważne są dla nas fakty, daty, godziny, nazwiska, liczby, a nie wrażenia, przemyślenia, wyobrażenia. Kiedy piszemy coś w rodzaju oficjalnego komunikatu, np. dla kroniki, prasy, a nie swobodnie opowiadamy koleżance jakąś historię. Możemy napisać np. sprawozdanie z: wycieczki szkolnej, uroczystości nadania imienia Twojej drużynie harcerskiej akademii z
Protokół Forma w sam raz dla ludzi konkretnych i dokładnych. Protokołować można przebieg lekcji, zebrania, spotkania. Celem protokołu jest wierne udokumentowanie przebiegu jakiegoś wydarzenia, zgodnie z jego chronologią (nie ma tu miejsca na komentarze i oceny. Konieczny jest pełen obiektywizm). Protokół to dowód, że jakieś zebranie (lekcja) się odbyło – liczą się więc wszystkie fakty. Wrocław, 8 października 2019 Protokół nr 2 … Marek Kowalski Dorota Jakubik Tomek Biś
Obyczaje na co dzień i od święta Gość w dom, Bóg w dom, to znane i stare przysłowie. Co oznacza? Obowiązek i tradycję serdecznego przyjęcia wszystkich gości. Tak, aby czuli się w naszym domu wyjątkowo. Prawie jak Bóg. W jaki sposób powinna objawiać się nasza gościnność? Poprzez odpowiednie przygotowanie mieszkania (sprzątamy), posiłku dla gościa, serdeczne potraktowanie (poświęcamy gościowi czas i uwagę, rozmawiamy z nim). Na co dzień Słowa na powitanie i pożegnanie (dzień dobry, witam, do zobaczenia,
Czym różni się dziennik od pamiętnika? Dziennik pisany jest na bieżąco, na gorąco zapisywane są w nim chwile, systematycznie i bez dystansu czasowego. Jest podzielony na poszczególne zapisy z kalendarza. Nie jest komponowany, bo autor nie panuje nad całością, uzależniony jest od kalendarza i swego nastroju w danym dniu, choć wielu autorów dzienników próbuje kreować się na kogoś innego (tzw. autokreacja). Pamiętnik pisany jest z dystansu czasowego i daje większe możliwości kompozycyjne – ktoś po latach wspomina
Gdy nauczyciel prosi Cię o wrażenia z ferii, najchętniej napisałbyś jednym zdaniem – „Na feriach było fajnie”. A może napiszesz wypracowanie w formie dziennika lub pamiętnika? I dziennik, i pamiętnik są rodzajem osobistych notatek, w których zapisujemy informacje dla nas istotne, a jednocześnie takie, którymi nie chcemy dzielić się z innymi. Te dwie formy możemy wykorzystać podczas pisania wypracowań. Rzecz jasna, tylko wtedy, gdy w temacie otrzymamy informację – „forma dziennika lub pamiętnika” albo „forma dowolna”. Dziennik i pamiętnik najlepiej
Przygotuj materiał do recenzji dowolnego filmu o Holokauście. Materiał do recenzji filmu Pianista Materiał literacki: Pianista Władysława Szpilmana – pamiętnik kompozytora i pianisty, Polaka żydowskiego pochodzenia, który niemal całe życie przepracował w Polskim Radiu; cudem ocalał od śmierci w czasie II wojny światowej – najpierw w warszawskim getcie, potem ukrywając się w okupowanej Warszawie. Reżyser: Roman Polański Odtwórca głównej roli: Adrien Brody Tematyka filmu: walka o przetrwanie w warszawskim getcie, antysemityzm, faszyzm, miłość do muzyki. Najbardziej poruszające sceny:
Esej Esej (ang. essay – próba)– to szkic literacki, refleksje i rozmyślania autora na dany temat i typowy dla niego sposób. Za twórcę tego gatunku uchodzi Michel de Montaigne. Podstawowe schematy eseju wywodzą się z jego Prób (Essais, 1580). To najtrudniejsza forma literackiej wypowiedzi łącząca elementy felietonu, reportażu i form autobiograficznych, która wymaga dużej wiedzy, sprawnego stylu, swobody językowej i intelektualnej, a jednocześnie trudnej do wyjaśnienia oryginalności, która odróżnia esej jednego autora od eseju innego. Typy
Esej Esej (łac. exagium – ważenie, próba wagi; fr. essai – próba; ang. essay – próba) zwany jest także – rzadziej – szkicem literackim. To gatunek o wyrafinowanej konstrukcji i tematyce, wymagający sprawności pisarskiej, bogatej leksyki i lekkiego pióra. Łączy elementy felietonu (np. często pojawiają się anegdoty, historyjki z życia), reportażu (np. wspomnienia z podróży) i form autobiograficznych (np. pamiętnika – bowiem autor eseju może pozwolić sobie na duży subiektywizm). Za
Jak pisać esej To ciekawa i trudna forma pisarska: daje wiele możliwości, ale też równie wiele wymaga. Czego? Oryginalności, lekkiego pióra, bogatego słownictwa, a przede wszystkim wiedzy, wiedzy, wiedzy… Jakie tematy Esej jest utworem bliskim publicystyce, gdzieś z pogranicza literatury i nauki. Może mówić o bardzo różnych zagadnieniach: filozoficznych, literackich, naukowych… Charakteryzuje go to, że temat ujmuje w sposób ciekawy, oryginalny, pokazując indywidualne spojrzenie autora (subiektywizm!). Istotą eseju nie jest – jak w rozprawce – rozumowanie
Reportaż W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że reportaż to relacja na gorąco z jakiegoś ważnego wydarzenia czy miejsca, jednak podana w starannej formie stylistycznej. Reportaż nie może i nie powinien być zbyt długi. Dwa razy zastanów się, nim zapiszesz jakieś zdanie, gdyż każde jest na wagę złota. Każde powinno wnosić coś ważnego do tekstu. Bardzo istotny jest także dynamizm (po prostu: unikaj długich, rozbudowanych zdań). Nie bez znaczenia są emocje – nie może to
Co powinno się wiedzieć o pisaniu reportażu Jak pisać reportaż I tak jest w przypadku tekstu Mileny! Temat przerwy szkolnej dawał autorce pole do popisu, mogła dotrzeć wszędzie: do pracowni, na korytarz, pod pokój nauczycielski, do łazienki. I dotarła! Może szkoda tylko, że nie trafiła do szatni, tam często dzieją się ciekawe i nie zawsze pochwalane przez grono pedagogiczne rzeczy. A reporter nie jest przecież moralizatorem, on rejestruje tylko rzeczywistość,
