Tag "bohater literacki"
Przykłady: Antenor Tyrteusz Postacie Trylogii Ignacy Rzecki Salomea Brynicka Kolumbowie Bohaterowie romantyczni: Konrad Wallenrod Kordian Gustaw-Konrad Jacek Soplica Sformułowania tematów: „Służyć poczciwej sławie”, być „lwem i lisem”, „pracować u podstaw” – odwołując się do wybranych lektur, oceń różne modele patriotyzmu przedstawionego w literaturze i wiążący się z nimi typ bohatera. „Jam miłość, szczęście, jam niebo za młodu Umiał poświęcić dla sprawy narodu”. (Adam Mickiewicz) Polaków wyobrażenia o godności, honorze i powinnościach wobec kraju.
Przykłady: Bohater Boskiej Komedii Dantego Guliwer Skawiński (Latarnik Henryka Sienkiewicz) Kandyd Mikołaj Doświadczyński bohater powieści Ignacego Krasińskiego Bohater Małej apokalipsy Tadeusza Konwickiego Odyseusz Kordian Podmiot liryczny Sonetów krymskich Adama Mickiewicza Sformułowania tematów: „Człowiek jest natury pielgrzymiej” (Cyprian Kamil Norwid) Literackie konkretyzacje odwiecznego w kulturze motywu życia-wędrówki i życia-pielgrzymki a Twoje rozumienie istoty ludzkiej egzystencji. Wygnaniec, ciekawy świata podróżnik, poszukiwacz sensu życia… Twoje przemyślenia na temat motywu wędrowca na podstawie wybranych
Przykłady: Ikar Prometeusz Don Kichot Konrad Wallenrod Justyna Orzelska Doktor Rieux Kolumbowie Bohaterowie romantyczni Gustaw-Konrad Kordian Bohaterowie Lalki Wokulski Rzecki Ochocki Sformułowania tematów: Życie literackie jest mieszanką szaleństwa i rozsądku. Wskaż, w jakim stopniu wpływały one na postępowanie wybranych bohaterów literackich. Idealiści i marzyciele zbyteczni czy potrzebni światu? Rozważ, odwołując się do wybranych lektur. Straceńcy, marzyciele, społecznicy – bohaterowie literaccy. Prezentacja i ocena. Trud wierności sobie. Słowa te uczyń mottem
Przykłady: Ariosto Don Kichot Ofelia Lady Makbet Maria z Nie-Boskiej komedii Harry Haller z Wilka stepowego Myszkin z Idioty Dostojewskiego Sformułowania tematów: Życie ludzkie jest mieszanką szaleństwa i rozsądku. Wskaż, w jakim stopniu wpływały one na postępowanie wybranych bohaterów literackich. Kim są szaleńcy? Według racjonalistów – to chorzy ludzie, którymi trzeba się opiekować. Ale nie według romantyków: w tej epoce szaleństwo i obłęd postrzegano jako niezwykły dar, swojego rodzaju boskość, cenioną odmienność od
Tematy o literackich sympatiach i antypatiach przybierają różne sformułowania, ale w gruncie rzeczy zawsze chodzi o to samo: zaprezentuj, przedstaw, umotywuj swój wybór. Czasem autorzy określają pewien kierunek poszukiwań (o bohaterach komicznych, temu zazdroszczę, ten jest dla mnie wzorem itp.), czasem proponują zupełną dowolność: Mój ulubiony bohater literacki. Umotywuj wybór. Postać literacka, którą uważam za najbardziej interesującą. W liście do kolegi przedstaw swojego ulubionego bohatera literackiego i wyjaśnij, za co go cenisz. Bez nich literatura wiele by
O bohaterze Główny bohater jest postacią dominującą w utworze… Postać, z którą mam do czynienia, nie jest przeciętna… To jest osobowość! Silna, dominująca, budząca szacunek… Autor ukształtował postać bardzo indywidualną (oryginalną, ekstrawagancką, niespotykaną)… Bohater X to indywidualista, trudno znaleźć wielu podobnych do niego. Główny bohater dzieła nie jest postacią jednoznaczną. Bohater umyka prostym klasyfikacjom. To postać złożona – z jednej strony twardy realista – z drugiej niepoprawny wizjoner. To postać
Prace o bohaterach literackich Czy jeśli ulubiony bohater – to koniecznie charakterystyka? Nie. Właściwie tylko wtedy, gdy słowo „charakterystyka” zawarte jest w temacie. Wówczas – trudno. Przypominamy sobie schemat tej formy. Ale – nawet gdy nie piszemy charakterystyki – przy tematach o bohaterach potrzebne są nam jej elementy. Możemy zacząć od „danych personalnych”, od zaprezentowania postaci lub od wyobrażeń na temat jej wyglądu. Przecież nie zawsze pisarz dał dokładny portret postaci. Wtedy można
Jakich bohaterów możemy nazwać bohaterami faustowskimi? Przywołaj znane Ci lektury; możesz także skorzystać ze „Słownika mitów i tradycji kultury” Władysława Kopalińskiego. Bohater faustowski We wstępie Definicja faustyzmu. Termin pochodzi od nazwiska głównego bohatera dzieła – półlegendarnego uczonego, starego profesora Fausta. Faustyzm to odwieczna chęć człowieka, aby być wiecznie młodym i pełnym sił, protest przeciwko przemijaniu oraz chęć zgłębienia tajników wiedzy dotyczącej życia i śmierci, chęć zgłębiania coraz to nowych obszarów, nawet tych,
Na czym polega tragizm bohatera szekspirowskiego? Zacznij: William Szekspir przeciwstawia się znanym z antyku wzorcom kształtowania postaci (niezmienność charakterów niezależnie od sytuacji). W dramatach szekspirowskich bohaterowie podlegają przemianom wewnętrznym, nie zawsze łatwym do „logicznego” wytłumaczenia. Rozwiń: Inaczej niż w tragedii antycznej, losu bohaterów nie determinuje fatum. Duże znaczenie mają namiętności człowieka (władza, zazdrość, miłość itd.). Niewolnicy własnych namiętności nie potrafią ich okiełznać, a całkowite zatracenie się może prowadzić do tragedii. Duże znaczenie ma także
Herakles był półbogiem. Synem Zeusa – spłodzonym z królową Alkmeną. Naturalne więc, że przez całe życie nienawidziła go i prześladowała prawowita żona Zeusa – Hera (zwłaszcza że podstępem nakarmiono Heraklesa pokarmem Hery, w wyniku czego stał się nieśmiertelny). Miał nadludzką moc. Jako niemowlę udusił dwa węże nadesłane przez Herę. Jego siła przysporzyła mu wiele sławy, ale i niemało kłopotów. Był bowiem bardzo gwałtowny i często wpadał w gniew – nie panował wówczas nad
Don Kichot Cervantesa Lektura w epoce Stop! To barok! XVII wiek. Przełom wieków XVI i XVII był dla Europy okresem naprawdę obfitującym w genialne dokonania. Przecież w tym samym czasie działał w Anglii Szekspir – gdyby wówczas przyznawano literacką Nagrodę Nobla, komisja miałaby twardy orzech do zgryzienia. Co ciekawe – Cervantes i Szekspir umarli w tym samym roku – 1616. Barok w Europie to czas wojen, śmierci, szalejących epidemii. W efekcie
Rozważania o losach bohaterów mitu o Dedalu i Ikarze. Jestem przeciw Ikarowi Teza 1. Ikar był beznadziejnie bezmyślnym idealistą, który zmarnował zamysł ojca. Dedal leciał nisko, ale przynajmniej doleciał. Uwaga! Jest to teza kontrowersyjna i mniej popularna od tej, która głosi, że Ikar jest patronem i duszą przewodnią marzycieli, wynalazców i rozmaitych twórczych eksperymentatorów. Niemniej wolno Wam tak myśleć, należy tylko myśl elegancko i dyplomatycznie sformułować – i jako tezę zamieścić we wstępie. Nie wolno
Proza pozytywizmu stworzyła cały szereg postaci kobiecych. Różnych: pięknych i dobrych oraz złośliwych i denerwujących. Aż trudno wybrać „Miss Pozytywizmu”. Zacznijmy od Lalki Bolesława Prusa. Izabela Łęcka. Wcale nie budzi powszechnego zainteresowania. Jest piękna, owszem, ale nudna. Jej wielkie mniemanie o sobie zniechęca czytelnika. Jej uroda wydaje się klasyczna, posągowa – ale sztywna, właśnie lalkowata, zbyt dostojna. Brakuje jej wdzięku, ruchu, energii. Być może, że to bogini – ale nie interesująca kobieta. Aż
Jak to się stało, że właśnie taki model postaci rozpowszechnił się w literaturze polskiej pierwszej połowy ubiegłego stulecia? Typ bohatera samotnego, tajemniczego, prywatnie nieszczęśliwego, rzucającego się w wir walki o ojczyznę, lecz walki jednostkowej, często podstępnej? Wyjaśnienia należy szukać w dwóch źródłach: w historii dziewiętnastowiecznej Polski i w biografiach twórców tamtej epoki. Po co istnieje bohater literacki? Uosabia problemy i rozterki pokolenia – jest abstrakcyjnym przedstawicielem „młodych” ludzi danej epoki. Jest wzorcem, ukazuje przykłady postępowania i sposoby walki
Czy Makbet – tytułowy bohater tragedii Szekspira – jest odpowiedzialny za swoje zbrodnie? A czy jest cokolwiek lub ktokolwiek, na kogo można zrzucić ciężar uczynionej przez siebie zbrodni? Czy człowiek może liczyć na coś takiego? To pytanie zadaje Szekspir swoim odbiorcom – nie my Szekspirowi. Zauważ: Makbet jest mordercą, w dodatku królobójcą. Zabił goszczącego w jego progach króla Dunkana. Zabijał dalej, by ukryć swoją zbrodnię! Innymi słowy – Makbet to tyran żądny
Scharakteryzuj postać Karola Wielkiego jako wzór doskonałego władcy. Karol Wielki to potężny władca i prawdziwy patriota, ma na swoim koncie mnóstwo sukcesów militarnych i wciąż gotowy jest do podejmowania kolejnych wypraw mogących przysporzyć jemu i „słodkiej Francji” sławy i bogactw. Po drugie to pobożny król chrześcijański, pogromca pogan. Jako obrońca krzyża i zapamiętały krzewiciel wiary – Karol Wielki mógł w trudnych momentach liczyć na wsparcie Stwórcy. Na przykład na prośbę Karola ścigającego pogan, którzy rozgromili oddział
Wymień trzy fortele Odyseusza Pomysł z koniem trojańskim, dzięki któremu udało się Achajom pokonać Troję. Udali, iż odstępują od tego zamiaru, a w darze pod murami miasta zostawili olbrzymiego, drewnianego konia wypełnionego żołnierzami. Trojanie dali się oszukać, wciągnęli konia do miasta, co ściągnęło na nich klęskę. Ucieczka z jaskini cyklopa Polifema, którego spił winem, przedstawił się mu jako Nikt i oślepił, wbijając w jedyne oko potwora rozpalony pal. Przyczepiona do baranich podbrzuszy załoga Odyseusza wydostała
Don Kichot kontra Sancho Pansa – idealistyczne i realistyczne widzenie świata. Które jest Ci bliższe? Don Kichot i Sancho Pansa to para bohaterów ze słynnej powieści Miguela Cervantesa. Don Kichot to pewien zwariowany szlachcic, którego poniosła wyobraźnia. Na skutek nadmiaru lektury (a czytał romanse rycerskie) wymyślił, iż będzie błędnym rycerzem i wyruszy naprawiać świat. Sprawił sobie zbroję, miecz i konia Rosynanta. A że rycerz powinien mieć giermka, wziął Don Kichot na służbę pewnego prostego wieśniaka –
Czy jeśli ulubiony bohater – to koniecznie charakterystyka? Nie. Właściwie tylko wtedy, gdy słowo „charakterystyka” zawarte jest w temacie. Wówczas – trudno. Przypominamy sobie schemat tej formy. Ale – nawet gdy nie piszemy charakterystyki – przy tematach o bohaterach potrzebne są nam jej elementy. Możemy zacząć od „danych personalnych”, od zaprezentowania postaci lub od wyobrażeń na temat jej wyglądu. Przecież nie zawsze pisarz dał dokładny portret postaci. Wtedy można opisać swoje wyobrażenia.
1. Epokę realizmu w Polsce nazywa się: a) realizmem polskim, b) pozytywizmem, c) pozytywizmem polskim. 1. Odpowiedź: c) Komentarz: Epokę realizmu w Polsce nazywamy pozytywizmem polskim (sama nazwa pozytywizm oznacza kierunek w filozofii francuskiej zapoczątkowany przez Comte’a). Pozytywizm polski jest swoistym odpowiednikiem realizmu w Europie, jednak przesuniętym w czasie i wzbogaconym o pewne wątki ideologiczne. A to dlatego, że polski romantyzm trwał o wiele dłużej niż w innych krajach europejskich
