Antyk
Profetyzm – to przepowiadanie przyszłości, prorokowanie; zjawisko występowania proroków. Prorocy – to bardzo ważne dla Biblii i historii Izraela postacie. Dla wierzących byli to ludzie, przez których pośrednio przemawiał Bóg. W Izraelu było ich bardzo wielu, odgrywali ważną rolę, nadworni prorocy byli jednymi z najważniejszych doradców króla. Część z nich działała zaś po prostu wśród ludu. Niektórzy w samotności zapisywali objawione przez Boga prawdy. Większość z nich zawierała oprócz Boskich przykazań także przepowiednie dotyczące przyszłości Izraela.
Stary Testament jest świętą księgą zarówno żydów, jak i chrześcijan. Pisany między XII a II wiekiem p.n.e. zawiera wizję Boga – Stwórcy, Boga, dzięki któremu powstał świat i ludzie. Bóg ten jednak jest surowy. Wystarczy pomyśleć o regułach, jakie nałożył na pierwszych ludzi – Adama i Ewę. Dał im szczęśliwe życie w raju, jednak zakazał im rozumienia, nie dając świadomości złego i dobrego. Można powiedzieć, że Bóg starotestamentowy jest apodyktyczny, nie znosi sprzeciwu i potrafi się mścić. W okrutny
Autor Sofokles – jeden z trzech wielkich twórców tragedii greckiej. Żył w V w. p.n.e. (496-406), wtedy tworzył i przyczynił się do ukształtowania klasycznego typu tragedii. Jego najważniejsze dzieła to Król Edyp i Antygona – te są wciąż obecne w repertuarach teatrów, bo stanowią wyzwanie dla najambitniejszych reżyserów. W ciągu 90-letniego żywota napisał Sofokles ponad 120 sztuk! Do naszych czasów przetrwało osiem. Uwaga! Do osiągnięć Sofoklesa zalicza się wprowadzenie na scenę trzeciego aktora. Epoka Antyk V
Zapamiętaj: I) Do 30 roku p.n.e. – okres Republiki, dzieła prozy rzymskiej czasy Cycerona (wielki mówca rzymski) panowanie Cezara (wielki wódz, władca, a także autor pamiętników: O wojnie galickiej, O wojnie domowej) II) I wiek p.n.e. – złoty wiek poezji rzymskiej Wergiliusz Horacy Owidiusz III) I–V w. naszej ery – dojrzałość i schyłek Cesarstwa Mówi się, że Rzymianie przejęli od Greków cały ich dorobek kulturowy; że przywłaszczyli sobie wszystko to, co wymyślili już wcześniej Hellenowie.
Warto pamiętać o najważniejszych – związanych z antykiem – dokonaniach humanistów XIX i XX wieku. Znajomość nazwisk tych panów i umiejętność wspomnienia o ich dokonaniach może zaowocować punktami za realizację tematu i szczególne walory pracy: Heinrich Schliemann – pionier archeologii, ale najpierw dziewiętnastowieczny kupiec, który miał specyficzne hobby. Były nim eposy Homera, a w szczególności mityczne miasto Troja. Przez większość życia Schliemann w dzień budował (od zera) swoje coraz potężniejsze imperium biznesowo-finansowe. Wieczorami zaś całkowicie samodzielnie (nie uczęszczał na
Prometeusz – najważniejszy z tytanów Według mitologii greckiej to Prometeusz stworzył człowieka z gliny i łez. Nauczył go wielu zajęć m. in. polować a na koniec podarował wykradziony bogom ogień, dzięki czemu ludzkość wydobyła się z mroków ciemności, nie tylko dosłownej ale i w sensie rozwoju cywilizacji. Za dar ognia srodze zapłacił. Rozgniewany Zeus kazał przykuć go do skał Kaukazu, tam zaś zgłodniały sęp (lub orzeł) wyjadał mu odrastającą wątrobę. Po setkach lat męki tytana
Prometeusz – bohater mitologii Garść faktów z życia Prometeusza Terminy i pojęcia związane z Prometeuszem Prometeusz jako bohater utworów literackich Prometeizm w literaturze polskiej Wątki prometejskie w kulturze Prometeusz – bohater mitologii Dobroczyńca ludzkości, w imię jej dobra gotowy do najwyższych poświęceń. Wzór bohaterskiego buntu przeciwko systemowi wartości tolerującemu istnienie zła. Kwestionariusz osobowy Imię: Prometeusz – po grecku znaczy: przezorny, przewidujący. Koneksje rodzinne: syn tytana Japeta i okeanidy Klimene, zaliczany do boskiej generacji tytanów; brat
Mówi się, że Rzymianie przejęli od Greków cały ich dorobek kulturowy; że przywłaszczyli sobie wszystko to, co wymyślili już wcześniej Hellenowie. Czy to prawda? Rzymianie rzeczywiście wzięli od Greków bardzo dużo: przede wszystkim cały panteon, czyli wszystkich bogów i związaną z nimi mitologię, wiele gatunków literackich, filozofię, podstawowe porządki architektoniczne. Wszystkie te dziedziny kultury i sztuki przerobili jednak na własną modłę: bogom nadali swoje imiona, architekturę uczynili bardziej monumentalną, poezję doskonalili. . Trzej
Pierwsze dzieła literatury greckiej powstały około VIII w. p.n.e. Wcześniejsze źródła pisane, zachowane na glinianych tabliczkach z okresu cywilizacji kreteńskiej, świadczą jedynie o wydatkach i sprawach gospodarczych pałacu w Knossos. Prawdziwą literaturę, co prawda mówioną, przekazywaną ustnie, stworzył dopiero niewidomy aojda, czyli pieśniarz, Homer. Dwa przypisywane mu poematy epickie: Iliada i Odyseja – stały się najważniejszymi tekstami kultury zarówno dla samych Greków, jak i dla całej późniejszej cywilizacji europejskiej. Iliada i Odyseja to eposy bohaterskie: poematy narracyjne
Początki literatury w Grecji i Rzymie W antyku pojawia się, wprowadzony przez Poetykę Arystotelesa, podział na znane nam dzisiaj rodzaje literackie, a także większość gatunków. Uważa się, że literatura grecka wyrosła z obrzędów religijnych, że jej źródło stanowi mitologia. Historie mitologiczne to przecież bardzo dobry materiał literacki. Świat mitologii greckiej jest wyjątkowo barwny i dynamiczny. Bogowie nie są posągami siedzącymi na Olimpie. Co chwila mieszają się do ludzkich spraw, mają na ziemi swoich
Apokalipsa świętego Jana to ostatnia księga Nowego Testamentu, a zatem ostatnia księga Biblii. W języku greckim apokalipsa znaczy dosłownie: objawienie – czyli to, co objawione, ujawnione. Skąd taki tytuł? Otóż tekst ten jest owocem wizji, jaką Jan – niektórzy twierdzą, że Jan apostoł – miał na wyspie Patmos. Autor został tam zesłany w okresie prześladowania chrześcijan u schyłku I wieku. Wtedy też powstała jego Apokalipsa, mówi się, że w latach 93–96. Bóg objawił wówczas Janowi przyszłe
Bohaterowie Starego Testamentu Noe Bóg postanawia zniszczyć grzeszną ziemię i zapowiada potop. Nakazuje Noemu zbudować arkę, w której ten ukryje się ze swoją rodziną i na której pokład wprowadzi po jednej parze zwierząt. Noe uwierzył Bogu i przez wiele lat, wyśmiewany przez ludzi, budował arkę. Była to dla niego próba wiary. On i jego rodzina ocaleli. Symbolem przymierza Noego z Bogiem i obietnicy Stwórcy, że nie będzie już tak okrutnie
Stworzenie świata Sześć dni Bóg stwarzał świat, dopiero siódmego dnia postanowił odpocząć – i dlatego po dziś dzień ludzie święcą niedzielę jako dzień odpoczynku. Większość z nas zna biblijną historię stworzenia świata. Nie będziemy jej zatem opowiadać, za to wyodrębnimy to, na co warto zwrócić uwagę. Punkt wyjścia – to bezład, pustkowie i ciemność. Bóg stwarza niebo i ziemię i oddziela światłość od ciemności. Zauważamy podobieństwo do kosmogonii mitologicznej. Mezopotamska wersja także jest podobna – pierwsi, straszni bogowie wyłaniają
Dla wielu kultur, nie tylko hebrajskiej i chrześcijańskiej, Biblia stała się źródłem wielu ważnych prawd dotyczących Boga, człowieka i prowadzonego przez wieki dialogu Stwórcy z ludźmi. Zarówno Nowy Testament, jak i Stary Testament to wielkie księgi o ludzkości, jej namiętnościach, słabościach, wierze, zwątpieniu i sile – złożoności ludzkiej natury. Mówią o ludzkich lękach, marzeniach, nadziejach. Stawiają pytania zawsze aktualne, dotyczące Boga, człowieczeństwa, życia, śmierci, ludzkich potrzeb duchowych i materialnych. Ilustrują je raz w sposób prosty, innym razem niedosłownie, symbolicznie.
Biblia to zapis historii upadku i zbawienia człowieka. W Starym Testamencie szczegółowo przedstawia dzieje Narodu Wybranego – Izraela, a w Nowym Testamencie opisuje życie i naukę Jezusa, Zbawiciela ludzi, oraz pierwsze lata działalności chrześcijan. Apokalipsa świętego Jana dzieje ludzkości i historię zbawienia kończy wizją Sądu Ostatecznego, pokonaniem szatana. Jest więc Biblia zamkniętą całością: pokazuje świat i człowieka od chwili stworzenia i pierwszego upadku aż po czas przyjścia Mesjasza, Jego śmierć i zmartwychwstanie, dzięki któremu człowiek może osiągnąć zbawienie.
Biblia jest tyglem i źródłem przeróżnych gatunków. Jest ich w niej całe mnóstwo! Może być tak, że jedna księga łączy wiele gatunków, a może być i tak, że cała składa się z utworów reprezentujących jeden gatunek. Mało jest jednak w Piśmie Świętym ksiąg jednorodnych pod względem gatunkowym. Należą do nich Księga Psalmów czy Księga Przysłów. Wiele ksiąg ma wymiar historyczny, na przykład Księga Królewska, Księga Samuela, Księga Powtórzonego Prawa. Niektóre to
Jak zbudowana jest przypowieść? Przypowieść jest to utwór narracyjny, w którym przedstawione postacie i wydarzenia nie są ważne ze względu na nie same, lecz jako przykłady prawideł ludzkiej egzystencji. Oznacza to, że prosta, uboga fabuła jest tylko ilustracją, obrazkiem, który ukazuje głębsze, uniwersalne treści. jest to utwór narracyjny, w którym przedstawione postacie i wydarzenia nie są ważne ze względu na nie same, lecz jako przykłady prawideł ludzkiej egzystencji. Oznacza to, że prosta,
Co znaczy „biblia”? „Biblia” znaczy po grecku: księgi. To liczba mnoga od słowa „biblion” – księga, zwój papirusu. Z czasem utrwaliła się jako nazwa własna, ale funkcjonuje też tytuł tradycyjny: Pismo Święte. Język Biblii Księgi Starego Testamentu zostały napisane w językach hebrajskim i aramejskim oraz greckim. Księgi Nowego Testamentu – w języku greckim, z wyjątkiem Ewangelii według świętego Mateusza, która powstała w języku aramejskim. Jak czytać Biblię? Jak rozumieć na przykład zapis: Wj 20, 2? Pierwsze
Horacy i liryka starożytna Liryka starożytna, podobnie jak tragedia, wywodzi się z religijnych obrzędów. Przy wtórze różnych instrumentów kapłani i wierni wygłaszali zaklęcia i modlitwy skierowane do nieśmiertelnych bogów. Z czasem przerodziły się one w coraz bardziej skomplikowane i kunsztowne pieśni, które przestały pełnić wyłącznie funkcję religijną. Dzielono je na dwa rodzaje, w zależności od liczby wykonawców. Do pieśni chóralnych zaliczono podniosłe hymny, sławiące bogów i bohaterów. Zmarłych opłakiwano zbiorowo za pomocą żałobnych trenów. Pieśniami wykonywanymi indywidualnie były przede
Nawiązania do eposu homeryckiego w późniejszych epokach Eposy były to zwykle rozbudowane, wierszowane utwory ukazujące dzieje bohaterów legendarnych lub historycznych na tle wydarzeń przełomowych dla danej społeczności. Cechami charakterystycznymi eposu są także: jednoczesność dwóch fabuł – jednej toczącej się w świecie ludzi i drugiej, toczącej się w świecie bogów, mającej wpływ na pierwszą. W eposie występuje obiektywny i wszechwiedzący narrator. Opisy cechuje realizm i szczegółowość. Bardzo bogate tło obyczajowe. Średniowiecze – epos rycerski Wśród literatury średniowiecznej
