PRACA DOMOWA
Koncepcja poezji w Nie-Boskiej komedii. Wstęp I W wielu utworach romantycznych poezja – geniusz poetycki ukazywana jest jako szczególny dar. Poeta jest kimś absolutnie wyjątkowym, a przez to wyalienowanym, dramatycznie innym od zwyczajnych ludzi. Przypomnijmy sobie, że poetą był Konrad, bohater III cz. „Dziadów”, a Juliusz Słowacki w „Testamencie moim” nazywa swoją twórczość „siłą fatalną”, która przetrwa lata po jego śmierci i przerobi zwykłych zjadaczy chleba w anioły. Przypomnijmy sobie też wielką rolę, jaką odgrywa
Dziecko, obłęd, fantastyka – jak te romantyczne motywy funkcjonują w Nie-Boskiej komedii? Wstęp I Dziecko, obłęd, fantastyka – to bardzo ważne motywy w literaturze romantyzmu. Obłąkani, wizjonerzy, szaleńcy, pojawiają się w wielu utworach romantycznych. Fantastyka to również bardzo ważny element romantycznego świata – Kordian odbywa podróż do Polski na chmurze, w „Nie-Boskiej komedii” pojawiają się anioły i Chrystus, w balladach – rusałki, Król Olszyn i inne fantastyczne postacie. Przykłady można by mnożyć. Dziecko również pojawia się
Napisz charakterystykę Hrabiego Henryka (uwzględnij etapy przemiany bohatera). Wstęp I Hrabia Henryk (Mąż) jest głównym bohaterem dramatu Krasińkiego. Jest on potomkiem starego, znamienitego rodu arystokratycznego, to człowiek zamożny… Na pozór ma wszystko: piękną, młodą, kochającą żonę, majątek, talent poetycki. Jednak jakaś siła, która najpewniej tkwi w nim samym, pcha go do zła. I mimo tylu darów od losu Hrabia nie jest szczęśliwy. Wstęp II Hrabia Henryk jest nietypowym bohaterem romantycznym i nietypowym człowiekiem.
Charakterystyka obozu rewolucjonistów na przykładzie wybranej sceny z Nie-Boskiej Komedii. Wstęp I Hrabia poznaje obóz rewolucyjny podczas wyprawy przypominającej wędrówkę Dantego po piekle. Odbywa ją w przebraniu. W ten sposób ma okazję z bliska przyjrzeć się obozowi wroga, a także okropnościom rewolucji, która jest triumfem zbrodni. Wstęp II III i IV część dramatu ukazują wizję rewolucji, która została ukazana jako symbol zniszczenia wszelkich wartości. Hrabia Henryk, wyruszając do obozu wroga bez obstawy (choć w przebraniu), wykazał
Na czym polega nietypowość Hrabiego Henryka jako bohatera romantycznego? Wstęp I Hrabia Henryk, bohater „Nie-Boskiej komedii”, jest nietypowym bohaterem romantycznym. Choć jest poetą, człowiekiem, który wyróżnia się spośród innych ludzi, indywidualistą, to jednak wiele różni go od Kordiana czy Gustawa-Konrada, typowych bohaterów romantycznych. Wstęp II Hrabia Henryk jest bardzo interesującym bohaterem romantycznym, choć zupełnie nietypowym. Galeria typowych bohaterów romantycznych jest spora – Giaur, ale także Werter, Kordian czy Gustaw-Konrad. Na czym
Jak Zygmunt Krasiński ukazał rewolucję? Przedstaw jego poglądy na podstawie Nie-Boskiej komedii. Wstęp I W „Nie-Boskiej komedii” poeta ukazał abstrakcyjną rewolucję – krwawą, pełną okrucieństwa, wyzwalającą w ludziach najgorsze instynkty. Oczywiście, nie jest bezstronny! Patrzy na rewolucję z perspektywy swojego arystokratycznego pochodzenia. Mimo wszystko skonstruował dramat tak – i chwała mu za to – że obie strony: i rewolucjoniści, i arystokraci, mogą przedstawić swoje poglądy. Wstęp II Nie da się ukryć, że Krasiński faworyzuje „swój”
Preromantyzm – scharakteryzuj to zjawisko. Wstęp I Preromantyzm to okres w dziejach kultury i literatury zwiastujący nadejście romantyzmu i agonię oświeceniowego światopoglądu. W drugiej połowie XVIII i na początku XIX w. pojawiło się wiele teoretycznych rozpraw, w których odrzucano sztywne reguły klasycystyczne. Za główną wartość dzieła uznano jego oryginalność, natchnienie, wyobraźnię i indywidualizm twórcy… Wzrosło zainteresowanie Szekspirem i poezją narodową, odrzucono zaś większość antycznych wzorców… A stąd już tylko krok do romantyzmu. Wstęp II Problematyka literatury preromantyzmu dotyczyła głównie
Cechy twórczości Franciszka Karpińskiego jako głównego twórcy sentymentalnego w Polsce. Wstęp I Franciszek Karpiński to jeden z głównych przedstawicieli sentymentalizmu w Polsce. Na ogół na jego przykładzie rozpatrujemy cechy tego nurtu w literaturze oświecenia. Był teoretykiem tego prądu, a swoje poglądy zawarł w pracy O wymowie w prozie albo wierszu. Co zawdzięczamy czołowemu naszemu sentymentaliście (oprócz nudnego dzieła teoretycznoliterackiego)? Wprowadził do poezji naturalny, niemal potoczny język, niewyszukane, ale oryginalne środki poetyckie. Swoim wierszom nieraz nadawał pieśniowy
Filozofia sentymentalizmu Rousseau. Wstęp I Sentymentalizm jest to prąd literacki i kulturowy, który rozwijał się w oświeceniowej Europie w II połowie XVIII w. Nazwa – pochodząca od angielskiego słowa „sentiment” (uczucie) – została spopularyzowana dzięki tytułowi powieści Laurence’a Sterne’a Podróż sentymentalna. Za jednego z czołowych przedstawicieli i mózg tego kierunku uważa się Jeana Jacquesa Rousseau. Wstęp II Jean Jacques Rousseau, uważany za jednego z głównych przedstawicieli sentymentalizmu, był autorem Nowej Heloizy, powieści epistolarnej zainspirowanej dziejami średniowiecznych
Kandyd Woltera jako przykład powiastki filozoficznej i Kandyd jako typ bohatera. Wstęp I „Kandyd, czyli Optymizm” jest to powiastka filozoficzna Woltera wydana w 1759 r.; jedna z najlepszych i najsławniejszych powiastek autora, który uważany jest za mistrza tego gatunku. Imię tytułowego bohatera oznacza „poczciwy” – i rzeczywiście, Kandyd jest typowym naiwniakiem – młodym, nierozważnym, zbyt ufnym i prostolinijnym. Dopiero po wielu niebezpiecznych przygodach i wędrówce po świecie, w czasie której parokrotnie otarł się o śmierć, zaczyna być bardziej ostrożny
Natura ludzka w literaturze oświecenia. Wstęp I Czy człowiek jest z natury dobry czy zły? To pytanie nurtuje pisarzy i filozofów od czasów najdawniejszych. Twórcy literatury i kultury oświecenia nie byli zgodni w tej kwestii. W epoce rozumu człowiek znów stał się ośrodkiem zainteresowania myślicieli i pisarzy, dlatego w oświeceniowych utworach, takich jak „Kandyd” Woltera znajdziemy wiele refleksji dotyczących ludzi i stworzonego przez nich świata. Wstęp II Gdy myślałam o tym, jakie utwory wykorzystać w tej pracy, przyszedł mi do głowy
Czy tematy związane z Bogiem i religią pojawiały się w „ateistycznej” literaturze oświecenia? Wstęp I W naszej świadomości utrwalił się stereotyp oświecenia jako epoki laickiej, antyreligijnej; jej twórcy podjęli walkę z dogmatami chrześcijaństwa, które mogą być nie do zaakceptowania przez racjonalistów i empirystów. W tym stereotypie dotyczącym wieku rozumu jest trochę prawdy, ale też sporo uproszczeń. Wstęp II W oświeconej Europie ateizm nie był poglądem tak popularnym jak deizm. Zjadliwa krytyka kościoła została
Utopie w oświeceniu. Wstęp I Utopia – to pojęcie wywodzi się od tytułu dzieła Tomasza Morusa, który zaprezentował w nim idealne, nieistniejące państwo. Utopie to wszelkiego rodzaju nierealne wizje (literackie i filozoficzne) wymarzonych państw, konstruowane w kontekście krytyki rzeczywistych stosunków społecznych. W literaturze oświecenia tych wizji znajdziemy sporo – idealne państwo to Eldorado, do którego przybył Kandyd, czy wspaniała wyspa Nipu, na którą trafił Mikołaj Doświadczyński. Wstęp II Już Platon w dziele pt. „Państwo” zaprojektował idealny
Motyw podróży w literaturze oświecenia. Wstęp I Podróż to bardzo ważny motyw w literaturze oświecenia. Pozwalała bohaterom dojrzeć, dorosnąć, sprawdzić się w trudnych warunkach z dala od bliskich, przemyśleć wiele spraw, spojrzeć z dystansu na siebie i na otaczający ich świat. Ten motyw pojawia się w wielu ważnych dziełach epoki – „Kandydzie” Woltera, „Podróżach Guliwera” Jonathana Swifta, „Przypadkach Robinsona Crusoe” Daniela Defoe, „Kubusiu Fataliście..” Denisa Diderota czy „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadkach” Ignacego Krasickiego. Wstęp II Podróż jest
Komedia polityczna i jej rola w oświeceniu na przykładzie Powrotu posła Juliana Ursyna Niemcewicza. Wstęp I Rola tej komedii Niemcewicza jest łatwa do rozszyfrowania. Zresztą… i sam autor nie ukrywał swojego celu, którym było propagowanie reform Sejmu Czteroletniego. Oprócz tego zapewne szło o propagowanie wzorca Sarmaty oświeconego – takiego, który ceni tradycję, jest patriotą, ale przy tym ma świadomość, że kraj potrzebuje reform. W sztuce pojawia się także krytyka ciemnoty i braku zmysłu politycznego
Portret szlachty i polskich obyczajów zawarty w satyrach Ignacego Krasickiego. Wstęp I „Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka” – czytamy w satyrze Do króla Ignacego Krasickiego. Rzeczywiście, jego satyry są błyskotliwą, ironiczną krytyką wad szlacheckich, takich jak pijaństwo, bezkrytyczne hołdowanie francuskiej modzie, ożenki dla pieniędzy, ciemnota, zacofanie, upadek dobrych obyczajów. Wstęp II Choć satyry Ignacego Krasickiego (poza może Światem zepsutym) są wesołe, mogą rozbawić nawet współczesnego czytelnika, to zgodnie z oświeceniowymi założeniami
Refleksja o naturze człowieka w bajkach Ignacego Krasickiego. Wstęp I Ludzie są pełni wad i przywar. Ignacy Krasicki wychodził z założenia, że wystarczy im to uświadomić i dobitnie pokazać, aby mogli je w sobie zauważać i wystrzegać się ich. Zgodnie z oświeceniową zasadą „bawiąc, uczyć” powstały właśnie bajki. Jaki wyłania się z nich obraz człowieka? Wstęp II Chyba nikt nie lubi, aby go pouczać – no, chyba że moralizowanie zostanie świetnie zakamuflowane. Krasicki poprzez swoje bajki mógł
Jaki obraz świata wyłania się z bajek Ignacego Krasickiego? Odpowiedź na zawarte w nim pytanie jest tylko jedna: smutny i ponury. Aby uzasadnić tę tezę, musisz przywołać wybrane bajki. Ten temat dość wnikliwie sprawdza więc Twoją znajomość twórczości Ignacego Krasickiego. Forma pracy Jeśli we wstępie przyjmiesz założenie, że z wesołych bajek wyłania się gorzki obraz świata, przekonasz się, że doskonale do realizacji tego zagadnienia nadaje się forma rozprawki. Swoje założenie popierasz argumentami (pamiętaj
Wzór człowieka epoki rozumu – na przykładzie znanych Ci pisarzy epoki. Odwołując się do konkretnych osób, scharakteryzuj oświeceniowego wolnomyśliciela. Wstęp Człowiek epoki rozumu powinien być, rzecz jasna, przede wszystkim rozumny – czyli myślący, kierujący się zdrowym rozsądkiem, wierzący w siłę ludzkiego rozumu i umiejący się posługiwać tym rozumem. Powinien mieć naturę empirysty lub racjonalisty (zresztą te dwie postawy bynajmniej nie wykluczają się). Rozwinięcie Zacznijmy od ideału człowieka epoki rozumu zawartego w literaturze. Może
Wizerunek Sarmaty w Pamiętnikach Jana Chryzostoma Paska. Wstęp I „Pamiętniki”, napisane przez Paska najprawdopodobniej pod koniec życia, stanowią znakomity dokument kultury i mentalności szlachty XVII w., w dodatku – co rzadkie w przypadku dokumentów – pełne humoru i znakomitych scenek obyczajowych. „Pamiętniki” Paska to najwybitniejszy staropolski utwór tego gatunku. Wywarł on duży wpływ na późniejszą literaturę polską – opierali się na nim np. Jędrzej Kitowicz, Henryk Sienkiewicz przy pisaniu Trylogii czy Henryk Rzewuski w pracy
