myśliciel: myśl–iciel (ktoś, kto myśli); mądrala: mądr–ala (ktoś, kto pozornie jest mądry) ustawodawstwo: ustawodaw–stwo (władza ustawodawcza) Uwaga! Złożeniem jest przymiotnik ustawodawczy (ustaw–o–daw–czy), który pochodzi od dwóch wyrazów podstawowych: ustawa oraz dawać. podręczny: podręcz–ny (taki, który jest pod ręką). Zobacz: Analiza słowotwórcza wyrazów
Neologizm słowotwórczy to wyraz nowo utworzony od wyrazu już istniejącego w słownictwie danego języka, a zatem wyraz powstały niedawno. Tymczasem wszystkie te derywaty nie są już dzisiaj odczuwane jako neologizmy. Dowodzi to rozwoju polszczyzny, zwłaszcza jej słownictwa. azylant: azyl–ant (ktoś, kto otrzymał azyl); zmywarka: zmyw–arka (urządzenie, które zmywa); komputeryzować: komputer–yz(ować) (wprowadzać komputery). Uwaga! Osobnego komentarza wymaga ostatni przykład – czasownik odrzeczownikowy. Formantem słowotwórczym jest cząstka -yz-, podczas gdy cząstka -ować jest końcówką
Odpowiedź otrzymamy dzięki analizie słowotwórczej: skrawacz: skraw–acz (ktoś, kto skrawa) – rzeczownik odczasownikowy; śmiałek: śmiał–ek (ktoś, kto jest śmiały) – rzeczownik odprzymiotnikowy; podręcznik: pod ręcz–nik (książka, która powinna być pod ręką) – rzeczownik utworzony od wyrażenia przyimkowego. Uwaga na oboczność fonetyczną k:cz; śrubokręt: śrub–o–kręt (narzędzie, którym wkręca się śruby) – złożenie: rzeczownik utworzony od dwóch wyrazów podstawowych: od rzeczownika śruba i czasownika wkręcać. Uwaga na dosyć nieregularną budowę tego złożenia –
11. Od jakich części mowy tworzymy przymiotniki? Dokonaj analizy wyrazów: przemiły, ostrzegawczy, drewniany, przydrożny, prawoskrętny, swojski, przenośny. Oto analiza powyższych przymiotników. Wyraz podstawowy podkreślono: przemiły: prze-miły (bardziej niż miły) – przymiotnik odprzymiotnikowy; ostrzegawczy: ostrzeg-awczy (ten, który ostrzega) – przymiotnik odczasownikowy; (Uwaga na oboczność fonetyczną g : ż) drewniany: drewń-any (zrobiony z drewna) – przymiotnik odrzeczownikowy; (Uwaga na zapis fonetyczny zmiękczenia głoski n.) przydrożny: przy droż-ny (ten, który jest przy drodze) – przymiotnik
Z przykładami czasownikowymi postąpimy podobnie. Warto pamiętać, że niektóre czasowniki nie dadzą się automatycznie sparafrazować. uwiecznić: u-wieczń(ić) (uczynić coś wiecznym) – czasownik odprzymiotnikowy; (Uwaga na pierwszy nawias – objęto nim końcówkę fleksyjną czasownika!) zdziwaczeć: z-dziwacz(eć) (stać się dziwakiem) – czasownik odrzeczownikowy; przeciągnąć: prze-ciągnąć (pochodzi od ciągnąć) – czasownik odczasownikowy; starzeć się: starz(eć)-się (stawać się starym) – czasownik odprzymiotnikowy, tym razem o bardzo rzadkim formancie (-się), nazywanym postfiksem – bardzo trudny przykład;
Temat słowotwórczy to ta część wyrazu pochodnego, która jest wspólna jemu oraz wyrazowi podstawowemu. Innymi słowy: jest to ta część wyrazu podstawowego, która weszła do formacji słowotwórczej. Uwaga! Przy oddzielaniu tematu słowotwórczego od formantu trzeba pamiętać o obocznościach fonetycznych, obejmujących przede wszystkim spółgłoski. Wymiany głosek nie wpływają na przesunięcie tej granicy słowotwórczej, a zatem temat słowotwórczy wyrazu pochodnego może się trochę różnić od odpowiedniej cząstki wyrazu podstawowego. Można tu porównać przykłady drewniany,
Przyrostek i przedrostek są dwoma rodzajami formantów słowotwórczych. Przedrostek, nazywany także prefiksem, dopisujemy przed tematem słowotwórczym wyrazu pochodnego. Przyrostek (sufiks) znajduje się w wyrazie pochodnym po temacie słowotwórczym, lecz przed końcówkami fleksyjnymi. Rdzeń to cząstka, która jest wspólna wszystkim wyrazom tworzącym daną rodzinę wyrazów pochodnych. Wymienione w poleceniu przykłady dadzą się przypisać do dwóch takich rodzin: do rodziny czasownika dawać (rdzeń daw-) oraz do rodziny rzeczownika słowo (rdzeń słow-). Formanty (podkreślone) ukaże analiza
Wyrazy oparte na dwóch podstawach słowotwórczych (czyli: pochodzące od dwóch wyrazów podstawowych) nazywamy wyrazami złożonymi. Wyróżniamy trzy typy wyrazów złożonych: zrosty, złożenia, zestawienia. Zauważmy, że wśród przykładów mamy trzy złożenia (kork-o-ciąg-Ø, woz-i-woda, dw-u-lic-owy) oraz jeden zrost (Białystok). Zobacz: https://aleklasa.pl/gimnazjum/gramatyka/c185-slowotworstwo/5-wyrazy-zlozone
16. Opisz budowę następujących wyrazów złożonych: wodogłowie, wodomierz, białoskrzydła, długopis. Tym razem mamy same złożenia, w dodatku bardzo typowe, gdyż występuje w nich najczęstszy interfiks -o-. Złożenia poznajemy właśnie po interfiksie, czyli po formancie spajającym oba tematy słowotwórcze. wodogłowie: wod-o-głow’(e)-Ø Uwaga: złożenie pochodzi od dwóch rzeczowników: woda oraz głowa; w nawiasie podano koncówkę fleksyjną, następnie zaznaczono formant paradygmatyczny: rzeczownik głowa ma rodzaj żeński, natomiast wyraz pochodny (złożenie wodogłowie) jest rodzaju nijakiego. Nastąpiła więc
17. Jak rozumiesz terminy złożenie, zrost? W złożeniach dwa tematy słowotwórcze nie są połączone ze sobą bezpośrednio. Spaja je interfiks (najczęściej -o-, -i-, -y-). Poza tym mogą pojawić się inne elementy słowotwórcze: przyrostek lub formant paradygmatyczny. Ze względu na podobieństwo łatwo można pomylić złożenia z wyrazami złożonymi. Tymczasem złożenie jest terminem węższym. W złożeniach pierwszy człon może być: rzeczownikiem: lat-o-rośl, desk-o-rolka, bałw-o-chwalczy, przymiotnik: wielk-o-miejski, mał-o-rolny, nisk-o-podłogowy, zaimek: sam-o-sąd, sob-o-wtór, liczebnik: drug-o-rzędny, ośmi-o-letni.
Wracamy więc do pojęcia kategorii słowotwórczej i do analizy słowotwórczej (z parafrazą!) rzeczowników: wąsacz: wąs-acz (ktoś, kto ma wąsy – formant oznacza nosiciela cechy – osobę, która ma jakiś związek ze znaczeniem wyrazu podstawowego); ślepota: ślep-ota (cecha człowieka ślepego – formant oznacza nazwę cechy; po jego dodaniu z przymiotnika otrzymujemy rzeczownik); cieplarnia: ciepl-arnia (miejsce, w którym jest ciepło – formant oznacza nazwę miejsca; tworzy rzeczownik, podczas gdy wyraz podstawowy jest nieodmienną częścią mowy
W tym ćwiczeniu analizujemy przymiotniki: kościsty: kość-isty (pełen kości – formant oznacza duże natężenie tego, co nazywa wyraz podstawowy); widzialny: widź-alny (taki, który daje się widzieć – formant wyraża możliwość poddania się czynności wyrażonej czasownikiem podstawowym); żelazny: żelaz-ny (zrobiony z żelaza – formant wskazuje na związek ze znaczeniem wyrazu podstawowego: w tym wypadku oznacza relację materiał – produkt); łamliwy: łam-liwy (łatwo dający się łamać – formant wyraża skłonność do poddania się czynności
Pytanie sytuuje się na pograniczu dwóch działów morfologii: słowotwórstwa i nauki o odmianie wyrazów, czyli fleksji. Jednakże w trakcie analizy wielu wyrazów pochodnych końcówki fleksyjne (morfemy fleksyjne) mogły stanowić niebagatelne utrudnienie. Aby cząstek fleksyjnych nie mylić z elementami słowotwórczymi, należy te pierwsze zapisywać w nawiasie. Różnią się zaś te cząstki tym, że końcówki fleksyjne zmieniają się w trakcie odmiany wyrazu przez odpowiednie kategorie gramatyczne, natomiast morfemy słowotwórcze (formanty) takim zmianom – wyjąwszy, oczywiście, oboczności fonetyczne –
Jednym z elementów autocharakterystyki jest sposób mówienia. Dlatego bohaterowie, choć czasem należą do jednego środowiska i żyją w podobnych warunkach, mówią właściwym sobie, wyróżniającym ich, językiem. Każdy używa takich zwrotów i wyrazów, które świadczą o jego nawykach językowych, poziomie umysłowym, przyzwyczajeniach, usposobieniu i temperamencie. W Panu Tadeuszu Adam Mickiewicz, dążąc do naturalności wypowiedzi i łamiąc pseudoklasyczne schematy językowe, okazał się znawcą psychiki i wnikliwym obserwatorem ludzi. Jego bezpośrednią charakterystykę postaci potwierdza analiza językowa ich wypowiedzi. Sędzia – jest
Bogurodzica Bogurodzica dziewica, Bogiem sławiena Maryja! U twego Syna Gospodzina matko zwolena, Maryja! Zyszczy nam, spuści nam. Kyrieleison. Twego dziela Krzciciela, Bożycze, Usłysz głosy, napełń myśli człowiecze. Słysz modlitwę, jąż nosimy, A dać raczy, jegoż prosimy: A na świecie zbożny pobyt, Po żywocie rajski przebyt. Kyrieleison. Bogurodzica – najstarszy wiersz polski i, poza pojedynczymi słowami i jednym pełnym zdaniem w tekstach łacińskich, w ogóle najstarszy tekst w języku polskim. Jest
By uprawiać ten zawód, kierunkowe studia nie są konieczne, niezbędna jest natomiast ciekawość ludzi i zjawisk zachodzących w świecie. Dziennikarstwo to popularny, ciekawy i mocno oblegany kierunek, na który trudniej się dostać, niż z niego wylecieć. Bycie dziennikarzem kojarzy się z powszechnym uznaniem i sympatią, wykrywaniem wielkich afer i odbieraniem za to prestiżowych nagród, jednak musisz pamiętać, że tylko niektóre nazwiska i twarze stają się znane szerokiej publiczności. Ukończenie tego kierunku
Nowa formuła egzaminu maturalnego z języka polskiego to wyzwanie dla wszystkich: i dla uczniów, i dla nauczycieli. Chociaż zapowiadana od trzech lat, dla zwykłego zjadacza chleba jej realny kształt zaczął się jawić dopiero po opublikowaniu Informatora maturalnego (www.cke.edu.pl) na początku roku szkolnego 2013/2014. W dodatku zaczął się nie tylko jawić, ale i straszyć! Jakby tego nie było dosyć, na początku roku szkolnego 2014/2015 opublikowane zostały przykładowe pytania i wzorcowe realizacje
1. Którego z wymienionych pisarzy romantyzmu uważa się za twórcę powieści poetyckiej, zwanej „malowidłem epoki”? a) George’a Byrona b) Woltera Scotta c) Michaiła Lermontowa d) Adama Mickiewicza 2. Który z wymienionych poniżej poematów dygresyjnych uchodzi za pierwowzór tego gatunku literackiego? a) Wędrówki Childe Harolda George’a Byrona b) Don Juan G. Byrona c) Beniowski J. Słowackiego d) Eugeniusz Oniegin A. Puszkina 3. Poemat dygresyjny jako gatunek charakteryzuje: a) swoboda w kreowaniu fikcji
1. Czy formy deklinacyjne: woła, o synie, gwoździami, przyjacieli nie są akceptowane ze względu na ich niezgodność z systemem czy z normą języka polskiego? Uzasadnić swój pogląd. Te formy nie są zgodne z normą polszczyzny – z ustaleniami sformułowanymi przez językoznawców, a zaakceptowanymi przez ogół mówiących. Rozstrzygnięcia normatywne można znaleźć w słownikach poprawnej polszczyzny. Tymczasem rzeczowniki męskożywotne (kot, niedźwiedź, orzeł, koń, byk, więc czemu nie wół?) mają w dopełniaczu liczby pojedynczej
Teoria komunikacji Podaj definicję języka i wymień główne funkcje tekstu. Język to system znaków (w prymarnej postaci – dźwiękowych), który służy ludziom do porozumiewania się między sobą i do zdobywania wiedzy o świecie. Mówiąc język, najczęściej myślimy o języku naturalnym, powstałym spontanicznie, wykształconym na drodze naturalnego rozwoju. Takim językiem jest np. polszczyzna – w odróżnieniu od języków sztucznych, ,,celowo” zaprojektowanych i doskonalonych przez ludzi. Takimi językami są np. esperanto albo języki
