W języku angielskim występują tzw. zdania warunkowe, a więc zdania typu jeżeli stanie się X, to nastąpi Y, albo gdyby A to B, itp. Można je podzielić na kilka różnych grup: I. Wypowiedzi o charakterze prawd ogólnych: If you heat snow, it melts. Jak podgrzejesz śnieg, roztopi się. II. Wypowiedzi opisujące warunek prawdopodobny do zrealizowania w przyszłości i sytuację, która nastąpi przy zrealizowaniu tego warunku: If I am late, my boss will yell at me. Jak
You can be requested to write a narrative relating to school. Here are some general hints regarding writing a narrative. Narrative Jedną z najbardziej typowych form wypracowania jest opowiadanie. Zazwyczaj prosi się o napisanie krótkiej historii, która zaczyna się lub kończy podanym zdaniem. KROK 1 Jedną z najważniejszych spraw w opowiadaniu jest chronologia. Najpierw poukładaj wydarzenia według kolejności. Zrób szkic całego opowiadania. Kiedy układasz wydarzenia, pamiętaj o czasach! W opowiadaniu
Czasy angielskie podzielić można na: proste (po angielsku „simple”), ciągłe (po angielsku „continuous”), uprzednie (po angielsku „perfect”), dokonane uprzednie (po angielsku „past perfect”). Drugi podział rozgranicza: czasy teraźniejsze (po angielsku „present”), czasy przeszłe (po angielsku „past”), czasy przyszłe (po angielsku „future”). Każdy czas gramatyczny ma: stronę czynną (po angielsku „active”); stronę bierną (po angielsku „passive”). Kiedy uwzględni się wszystkie możliwości, do dyspozycji mamy dwadzieścia cztery różne konstrukcje czasowe – choć,
Zasady tworzenia czasu Simple Past Zdania twierdzące W przypadku czasowników regularnych dodajemy do ich formy podstawowej końcówkę -ed (jeśli czasownik zakończony jest na spółgłoskę) lub końcówkę -d (jeśli ostatnią literą w formie podstawowej jest –e). Tak więc ogólny schemat to: They walked along the street. Szli ulicą. She smiled at him at that moment. W tamtym momencie się do niego uśmiechnęła. W przypadku gdy podstawowa forma czasownika kończy się samogłoską
Czas przyszły ciągły („future continuous”) odnosi się do przyszłości, opisując zdarzenia, które będą miały w niej miejsce przez pewien czas. Oto jego podstawowa struktura: podmiot + will + be + czasownik z końcówką -ing I’ll be doing my homework today. Dziś będę odrabiać moje zadanie domowe. I’ll be travelling all night. Będę podróżować całą noc. Pytania Pytania w czasie przyszłym ciągłym tworzymy w następujący sposób: will + podmiot + be
Czas teraźniejszy ciągły (present continuous) tworzy się poprzez dodanie do odmiennego czasownika posiłkowego be czasownika głównego w formie ciągłej -ing (która nie podlega odmianie). Schemat, według którego tworzymy zdania w czasie present continuous, wygląda następująco: Zdania twierdzące Podmiot + czasownik posiłkowy be w odpowiedniej formie (am/ is/ are) + czasownik z końcówką -ing, np.: I am buying. (Kupuję.) Zdania przeczące Podmiot + czasownik posiłkowy „be” w odpowiedniej formie (am/ is/ are) + not + czasownik
Relacje międzyludzkie mogą ludzi łączyć tworząc grupy społeczne, instytucje czy całe społeczeństwa, lub dzielić przez społeczne podziały. Społeczeństwo jest to więc zbiór jednostek, które ze sobą współpracują i współżyją dla dobra całości. Społeczeństwo, jako całość, istnieje więc dzięki strukturze wzajemnych relacji, a sieć stosunków międzyludzkich decyduje o tym, kim się stajemy. Jest to więc nauka o nas. Socjologia jest nauką o procesach zachodzących w społeczeństwie i o regułach rządzących grupami
A… B… C… Elizy Orzeszkowej Ta nowelka miała być wydrukowana w Świcie w 1884 roku, ale jej publikacja została wstrzymana przez carską cenzurę. Autorka zmieniła więc realia z rosyjskich na niemieckie i wydała ją dwa lata później w Gazecie Warszawskiej. Bohaterka utworu, Joanna Lipska, zaniedbana, zmęczona, niczym się nie wyróżnia w miejskim tłumie. Zawsze ubrana w czarną wełnianą suknię, ukrywająca ładne, lniane włosy pod niemodnym kapeluszem. Nietowarzyska, nieśmiała, wydawać by się mogło – nijaka. Ta
Druga połowa lat 70. XIX wieku to czas noweli. Pisarze podejmowali w krótkiej, zwięzłej formie następujące tematy. Problematyka społeczna wsi – obraz nędzy i zaniedbania ludu ukazują: Szkice węglem, Janko Muzykant Sienkiewicza, Antek Prusa. Powstanie styczniowe – jest tematem noweli Gloria victis Orzeszkowej. Problem żydowski – podejmuje Konopnicka w noweli Mendel Gdański. Problem nierówności społecznej – wyzysk robotników, biedę miast, nędzę bezrobotnych ukazują: Powracająca fala, Kamizelka, Katarynka Prusa, Dobra pani, A… b…
Eliza Orzeszkowa, Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz – to główni przedstawiciele prozy polskiego pozytywizmu. Eliza Orzeszkowa Jej miastem pozostało Grodno. Urodziła się w grodzieńskich okolicach. Po nieudanym małżeństwie z Piotrem Orzeszką postanowiła samotnie zamieszkać w Grodnie, tutaj tworzyła i tu zmarła w roku 1910. Była autorytetem w swoim środowisku, zajmowała się działalnością społeczną i oświatową. Dwukrotnie typowano Orzeszkową do Nagrody Nobla, ale jej nie otrzymała. W roku 1905 – uhonorowany nią został Henryk Sienkiewicz. Pogrzeb Elizy Orzeszkowej był wielkim
Pozytywizm nie jest epoką tak wzniosłą jak romantyzm, nie tak uduchowioną, za to bardziej realniejszą i praktyczniejszą. Pozytywizm polski da się jednak lubić, a dzieła pozostawił równie bogate. Rzadko kto czytuje dziś dla własnej przyjemności dramaty romantyczne, a Lalkę lub Trylogię owszem. Jeśli zaś wziąć pod uwagę efektywność pomysłów działań patriotycznych, to romantyczne powstania zakończyły się klęską, a propozycje pozytywistów miały realne szanse urzeczywistnienia. Pozytywiści bowiem głosili: ideę pracy zamiast nierównej walki; ideał
Pozytywizm polski trwał między rokiem 1864 a 1890. Rok 1864 – to data ostatecznego zakończenia i upadku powstania styczniowego. Jest to także data uwłaszczenia chłopów na terenie zaboru rosyjskiego. Oba wydarzenia pociągnęły za sobą narodziny zupełny innej epoki. Po pierwsze klęska kolejnego zrywu niepodległościowego wywołała zniechęcenie wobec romantycznych metod walki, sprowokowała młode pokolenie do poszukiwań nowych, innych sposobów protestu przeciw zaborcom. Po drugie na społeczeństwo spadły represje po powstaniu, powstał nowy
Realizm – to pojęcie ogólne. Funkcjonuje jako nazwa epoki literackiej (II połowa XIX w. – inaczej pozytywizm). Termin stosuje się także do określenia metody twórczej w malarstwie, literaturze, słowem w sztuce europejskiej. Można zatem mianem realizmu określić sposób tworzenia w literaturze i sztuce, który realnie, wiernie odzwierciedla życie codzienne człowieka w jego środowisku. Realizm jest metodą „fotograficzną” – niczego nie odkształca i nie pomija szczegółów. Uwaga! Tendencja ta zapanowała między prądem romantyzmu a naturalizmem końca wieku. Narodziny
II połowa XIX wieku była prawdziwą rewolucją we wszystkich niemal dziedzinach życia ludzkiego. Już nie świece płonęły wieczorami w domach, lecz lampy naftowe. Podróże odbywano nie konno, lecz pociągiem. Piękne pióro poety poszło do lamusa – pisarz pozytywista używa maszyny do pisania. Ludzie porozumiewają się na odległość, mają telegraf, a od 1876 r. – telefon. Nie doceniamy dziś wagi tych wynalazków, a przecież to one zmieniły oblicze świata. W XIX w.
Najwybitniejsi twórcy romantyzmu zyskali sobie miano wieszczów. Ich dorobek literacki stał się klasyką literatury polskiej, czyli wzorcem, ciągłym punktem odwołań, stałym źródłem inspiracji. Stało się tak nie tylko ze względu na artyzm dzieł tego okresu. Romantyzm uderzył w nutę narodową w chwili, gdy ojczyzna była w niewoli, postulował walkę, głosił postulaty patriotyczne, przedstawiał wzorce postępowania. Późniejsze pokolenia przywoływały romantyzm w chwilach zagrożenia, wskrzeszały mit poświęcenia życia ojczyźnie, walki nawet wbrew realnym szansom powodzenia. Wszystkie
Walory artystyczne Zemsta, podobnie jak Śluby panieńskie, została napisana wierszem. To ośmiozgłoskowiec trocheiczny (wiersz składający się z ośmiu sylab ze średniówką po czwartej sylabie). W komedii tej zwraca uwagę, podobnie jak w innych sztukach Fredry, obecność mowy potocznej i indywidualizacja języka postaci. Wacław i Klara mówią w patetycznym stylu wczesnej poezji romantycznej, Cześnik używa latynizmów i makaronizmów, Rejent latynizmów. Cześnik stosuje też charakterystyczne porównania z języka myśliwskiego („Rejent siedzi jak
Śluby panieńskie są nazywane komedią intrygi, oznacza to, że pisarz główny akcent kładzie na rozwój wydarzeń. Są również komedią miłości (pierwszym takim utworem były Igraszki trafu i miłości Piotra Marivaux), gdyż uczucie jest centralnym tematem utworu, akcja opowiada o jego narodzinach. Podobnie jak w innych utworach tego typu (w czasach Fredry pisał je Musset) autor koncentruje się na przeszkodach, jakie stają na drodze przyszłych kochanków do szczęścia. Przeszkody te nie
Śluby panieńskie są komedią o narodzinach uczucia. Podtytuł: „magnetyzm serca” to nawiązanie do modnej na przełomie XVIII i XIX wieku, stworzonej przez Franciszka Mesmera teorii magnetyzmu, tj. zdolności oddziaływania na innych za pomocą duchowej siły, fluidu, istniejącego rzekomo w ludzkim ciele (takiej siły użyje właśnie Gucio, by rozkochać w sobie Anielę). Tematem komedii Fredry jest zatem, podobnie jak wielu utworów romantycznych, miłość. Jednakże Fredro ukazuje to uczucie inaczej niż np. Mickiewicz w IV części Dziadów,
Obraz szlachty w Panu Tadeuszu Obraz tej warstwy społecznej jest bardzo zróżnicowany – występują tu przedstawiciele: arystokracji (Hrabia), zamożnego ziemiaństwa (Soplicowie), szlachty sprawującej urzędy (Rejtan, Asesor, Gerwazy), szlachty zaściankowej (zaścianek Dobrzyńskich), której styl życia w niczym nie odbiegał od zwykłego, chłopskiego bytowania, poza tym, że szlachcianki pełły w rękawiczkach. Mimo wad i licznych przywar portret szlachty zawarty w Panu Tadeuszu jest jednak sielankowy.Trudno znaleźć wśród szeregu świetnie zindywidualizowanych osób postać wyraźnie negatywną, antypatyczną lub
Elementy lekkie i komediowe odnajdziemy w: Wątku miłosnym, który oparty jest po trosze na schemacie powieści Waltera Scotta, można by go w sposób ironiczny nazwać „biegiem z przeszkodami do ołtarza”, albowiem bohaterów na drodze do szczęścia bez przerwy spotyka coś, co niweczy ich zamierzenia. Śmieszyć mogą miłosne perypetie młodego Tadeusza, który z przerażeniem odkrywa zbyt grubą warstwę pudru na twarzy sporo starszej od siebie Telimeny i zwraca się ku Zosi, adorowanej z kolei przez Hrabiego.