JAK ODPOWIADAĆ Z POLSKIEGO
Miłość flirtująca i miłość metafizyczna – zaprezentuj dwa oblicza miłości w literaturze barokowej. Miłość flirtującą znajdziemy bez cienia wątpliwości w poezji Jana Andrzeja Morsztyna. Tego przedstawiciela dworskiego nurtu w literaturze nazywa się nawet poetą miłości. W zbiorkach jego wierszy (Kanikuła albo psia gwiazda i Lutnia) głównym tematem jest miłość. Wprawdzie porównywana jest do ciężkiego stanu ducha i ciała, a zakochany nawet do… trupa, ale tak naprawdę miłość w poezji Morsztyna to coś lekkiego, flirt, zabawa, gra w ciuciubabkę.
Poeci lubili sonet. Prekursor – Mikołaj Sęp-Szarzyński pisał Rythmy albo wiersze polskie, sonet spotkany też u Jana Andrzeja Morsztyna i Daniela Naborowskiego. Epicy lubili epos. Przypomniał ten gatunek Wacław Potocki, tworząc Transakcję wojny chocimskiej. Rozkwit przeżywa poezja dworska (Jan Andrzej Morsztyn), a do pochwały wsi „używano” sielanki (Szymon Zimorowic). W prozie domorosłej – bardzo rozpowszechniło się pamiętnikarstwo; pamiętniki, diariusze, roczniki (Jan Chryzostom Pasek), jak również relacje z podróży i listy (np. króla
W pewnym uproszczeniu mówimy, że w literaturze polskiego baroku zaistniały dwa ważne, podstawowe nurty. Nurt dworski– rozwijający się na dworach magnackich i królewskim; drugi to nurt ziemiański (sarmacki) – charakterystyczny dla szlacheckich dworków ziemiańskich, odległych od miast, tętniących własnych życiem, kultywującym własne tradycje. Nurt dworski reprezentują: Jan Andrzej Morsztyn i Daniel Naborowski. Ten typ literatury uprawiany był na wzór europejski, zwłaszcza modna stała się poezja włoskiego Marina, którego naśladowali także polscy poeci. Poezja
Komedia obyczajowa jest tą odmianą komedii, która za przedmiot ośmieszającego przedstawienia wybiera obyczajowość określonego środowiska społecznego – np. szlachty lub mieszczaństwa. W czasach współczesnych, chcąc napisać komedię obyczajową, można uczynić tematem swojego dzieła przywary, przyzwyczajenia, przesądy i sposób bycia – na przykład środowiska uczniów. Żeby było sprawiedliwie – mogą to być oczywiście obyczaje nauczycieli, ludzi ze wsi lub z małego miasteczka, ale również środowiska wielkomiejskie itd. Świętoszek Moliera jest komedią obyczajową – piętnuje
Co nowego, odkrywczego wprowadził Molier do swojej twórczości, że możemy go nazwać – twórcą nowożytnej komedii? Przede wszystkim swobodnie traktował reguły poetyckie, dostosowując je do potrzeb swoich utworów. Łączył w nich różne rodzaje komizmu: intrygi, charakteru, sytuacji. Jedną z cech charakterystycznych w komediach Moliera jest indywidualizacja języka bohaterów. W jego utworach pojawiają się postacie ze współczesnego mu życia codziennego (lokaje, służące). Mają one jednak tak wyraziste rysy psychologiczne, że nabierają wymiaru ponadczasowego. Ci przedstawiciele pospólstwa
Odmienny niż ich renesansowi poprzednicy. „Naśladować i oddawać harmonię natury” – to już nie to. Twórcy barokowi twierdzą, że sztuka (w tym literatura) musi: „zaskakiwać, wywoływać zdumienie odbiorcy, wstrząsać jego uczuciami” – słowem spowodować szok. Dlatego artysta barokowy wciąż szuka nowego pomysłu, używa coraz bardziej wyrafinowanych środków, stąd bierze się cały prąd poetycki zwany marinizmem (konceptyzmem), który jest wielką pogonią za wyszukanym pomysłem, konceptem i ozdobą. I stąd efekt: i artyzm, i sztuczność! Zobacz: Co
Okres baroku doczekał się tej etykietki przez to, że twórcy tych czasów skupili się na poszukiwaniu nowych środków wyrazu, nowych form, dzięki którym można dobrze wyrazić życie wewnętrzne człowieka, jego lęki, cierpienia, niepewność, rozdwojenie. Barokowy św. Sebastian (dłuta Berniniego) ma rysy twarzy wykrzywione bólem, cała jego postać ujawnia męczeńskie skurcze, a nie piękno ciała ludzkiego; barokowa architektura jest rozbudowana, bogata i pełna ozdób; poezja dworska zaskakuje nagromadzeniem środków stylistycznych, „powykręcanymi” zdaniami, pomysłami,
Lektura literatury renesansowej przynosi informacje o ówczesnej epoce. Dowiadujemy się przecież: o podziale stanowym społeczeństwa – wójt, pan, pleban (Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem Mikołaja Reja), o ówczesnych prawach, obyczajach, szkole, urzędach (O poprawie Rzeczypospolitej Andrzeja Frycza Modrzewskiego), o życiu ziemiańskim (Żywot człowieka poczciwego Mikołaja Reja), o życiu dworskim (Dworzanin polski Łukasza Górnickiego), o rozrywkach i zabawach wiejskich (Pieśń świętojańska o sobótce), o wydarzeniach historycznych (Pieśń V Pieśń o spustoszeniu Podola
Można pokusić się o porównanie z wiekami średnimi, ba, z antykiem, bo przecież renesans wskrzesza starożytną wizję człowieka i jego indywidualizmu. Anonimowość i skromność średniowiecza już mu nie wystarcza. Jaką pozycję chce zająć w życiu, we wszechświecie? Szukaj u: Dantego w Boskiej komedii, Boccaccia w Dekameronie, Szekspira w Hamlecie (słynny monolog „Być albo nie być”), Jana Kochanowskiego w Pieśniach, Trenach (tu zauważ kryzys światopoglądowy zawarty w Trenach IX i X), Mikołaja Reja w Żywocie człowieka poczciwego, Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego w Sonetach. Zastanów się: w których
Mikołaja Reja tradycyjnie nazywa się ojcem literatury polskiej, Jana Kochanowskiego – ojcem polskiej poezji. Co ich łączy? Obaj tworzą w tej samej epoce i obaj w języku polskim. Obaj pozostawili bogaty dorobek literacki w języku ojczystym, uprawiali podobne gatunki literackie (choć nie wszystkie). Rozważając sprawy tego świata, obaj twórcy odwoływali się do starożytnej idei harmonii i umiaru, stoicyzmu i epikureizmu. Obaj wykazywali troskę o losy kraju, podejmowali tematy społeczne, spełniali obowiązki obywatelskie. Obaj tworzyli sielski obraz wsi,
Począwszy od twórczości Mikołaja Reja, obserwujemy, iż konflikty społeczne były w renesansie jednym z głównych tematów literatury. W przypadku Mikołaja Reja mowa o utworze pt. Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem. Rozmowa między tymi reprezentantami różnych stanów obnaża ich wady społeczne. Widać także, że niechęć i konflikty stanów możnych: szlachty i kleru odbijają się na stanie najniższym: chłopstwie. Innym dziełem podejmującym temat konfliktów społecznych jest antysielanka Mikołaja Szymona Szymonowica pt. Żeńcy. Widać tam
Dorobek poetów i pisarzy renesansowych obfituje w różne ujęcia społecznej i dotyczącej państwa tematyki. Postawy patriotyczne wykazują niemal wszyscy humaniści, wszystkie światłe umysły tej epoki. Mikołaj Rej nie tylko w Żywocie człowieka poczciwego wspomina o obowiązkach obywatela. Troskę o kraj, jego społeczny kształt odnajdujemy przede wszystkim w Krótkiej rozprawie między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem. Tu właśnie Rej wykłada nieprawidłowości, jakie zauważa w panujących stosunkach społecznych. Utwór jest krytyką: Pleban nie wypełnia kapłańskich obowiązków, lecz myśli o zysku („na
W dobie renesansu literatura parenetyczna nadal pozostawała modna. Nowa, optymistyczna epoka propagowała nowe wzorce osobowe, ideały godne naśladowania. Nie są to już średniowieczne posągi rycerza, władcy i świętego. Oto Mikołaj Rej proponuje wzór poczciwego ziemianina, poucza, jakie życie powinien wieść szlachcic ziemski, gospodarz majętności. Wskazówki zawarte są w Żywocie człowieka poczciwego, a wzorowy ziemianin żyje spokojnie, dopatrując dobytku, rozkoszując się darami natury w każdej porze roku, dbając o harmonię, wypełnianie obowiązków i rozrywki. Nie jest zbyt
Jan Kochanowski i Mikołaj Sęp-Szarzyński żyli w tym samym czasie… Nie do końca to prawda. Kochanowski (1530-1584) był o dwadzieścia lat starszy od Sępa-Szarzyńskiego (ok. 1550 -1581). Mikołaj Sęp-Szarzyński należy do trzeciego, po Reju i Kochanowskim, pokolenia twórców renesansowych. Koncepcja Boga W twórczości Jana Kochanowskiego jest niejednolita. Można powiedzieć, że ewoluuje od koncepcji zarysowanej w Hymnie, poprzez Pieśni, Fraszki, Psałterz, aż po Treny. Skup się na omówieniu pierwszego i ostatniego dzieła. Bóg przedstawiony w Hymnie to artysta,
Sonet IV (O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem) Zawartość treściową sonetu łatwo jest zapamiętać, bo wskazuje ją tytuł. Tematem jest „wojna” człowieka z: szatanem, światem i ciałem. A uogólniając, jest to walka człowieka z szatanem, bo pełno go w urokach świata i cielesnych pokusach. Jest to ogromnie ważna walka, bo stawką jest „byt nasz podniebny” – czyli życie wieczne. Po stronie szatana opowiada się wszystko co ziemskie: „świata łakome marności, dom-ciało, dla
Twórczość Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego to „zachodzące słońce renesansu”, a tym samym przedsionek baroku. Zwykło się mówić, że jest to pomost między epokami. Poetę uznano za prekursora tendencji nowej epoki, choć jego krótkie życie mieści się w granicach renesansu (1550–1581). Przedwcześnie zmarły, „dziwnie pokorny”, skromny, żarliwy katolik, który pozostawił tylko jeden tomik wierszy (Rytmy abo wiersze polskie), wydany 20 lat po śmierci poety – wydaje się być tragiczną, lecz bardzo ciekawą sylwetką tych czasów,
Tematyka utworu Żeńcy Szymona Szymonowica – schyłkowego przedstawiciela epoki odrodzenia – przedstawiają scenkę z życia wiejskiego – obraz pracujących w polu żniwiarzy. W trakcie pracy rozmawiają trzy osoby: łagodna Oluchna, sprytna i cięta Pietrucha oraz okrutny Starosta dozorujący pracę. Oluchna i Pietrucha narzekają na ciężar pracy i na srogość Starosty, który nahajką pogania pracujących. Pietrucha śpiewa nawet pieśni, które możemy nazwać oskarżeniem lub przekleństwem pod adresem Starosty. Pietrucha, choć odważna, złorzeczy dozorcy tylko wtedy, gdy jest
Jan z Czarnolasu pierwszy: zadbał o kompozycję strof; wprowadził do naszej literatury tren, fraszkę, pieśń; sięgał do starożytnych po modele wiersza, rymu, porównań; w myśl renesansowej ideologii wielbił we wszystkim misterną, harmonijną konstrukcję, symetrię, odpowiedniość – a zasady te stosował w swojej twórczości; szanował antyk – mistrzami byli mu Horacy, Wergiliusz…; znał mitologię, literaturę starożytną, wiele studiował – wszystko to widać w jego utworach. Jakimi cechami odznaczają się utwory Kochanowskiego? Są erudycyjne – trzeba
Owszem, podejmował, choć faktycznie nie jest to motyw szczególnie eksponowany, rzadko też wspominają o nim podręczniki. Zwłaszcza że wieszcz chciał „kochać statecznie”, czyli roztropnie, spokojnie – nie tak, jak późniejsi romantycy: pełni namiętności szaleńcy. Ale, ale… Już podczas studiów w Padwie młody podówczas Jan poświęcił cykl łacińskich elegii niejakiej Lidii… Kim była? Nie dowiemy się nigdy. Część badaczy podejrzewa, że mogła to być postać jedynie literacka. Potem – w okresie dworskim – pojawia
Kochanowski napisał Pieśń świętojańską o Sobótce już po osiedleniu się w Czarnolesie, uformował ją w pieśni dwunastu panien, które tańcząc wokół ogniska, kolejno się prezentują. W całości dwunastu pieśni jawi się nie tylko wizja wsi, obserwujemy opiewanie własnych uczuć, przymiotów „nieprzepłaconej” Doroty (narzeczonej Kochanowskiego), a nawet ślady podań i legend ludowych, obfitujących w krwawe i makabryczne wydarzenia. Obrazu wsi dotyczą przede wszystkim pieśni panny pierwszej, szóstej i dwunastej. Są to pieśni, które ukazują wieś sielankowo – czyli prezentują wizję
