Strona Główna
Cechy impresjonizmu i ekspresjonizmu Cechy impresjonizmu Impresjonizm to kierunek zapoczątkowany w europejskim malarstwie. Nazwa prądu pochodzi od francuskiego słowa impression – wrażenie. Sztuka impresjonistyczna ma przede wszystkim wytwarzać odpowiedni nastrój u odbiorcy – być zapisem ulotnego, chwilowego i niepowtarzalnego wrażenia. Temat impresjonistycznego utworu to moment, chwila zatrzymana i okiełznana. Jej utrwalenie to najwyższy cel sztuki. Impresjonizm w utworze osiągano za pomocą następujących środków stylistycznych: synestezji – jednoczesnego oddziaływania na wszystkie
Nastrój – pesymizm i dekadentyzm Zgodnie z duchem epoki w poezji modernistycznej dominuje pesymizm, poczucie dekadencji, schyłku wartości i raczej niechęć do życia. Łatwo trafić na wiersz przepełniony nastrojem smutku, bezradności i pesymizmu. Rodowód pesymizmu wywodzi się z filozofii Arthura Schopenhauera – filozofa działającego na przełomie wieków XVIII i XIX. Schopenhauer głosił kompletny bezsens ludzkiego istnienia, które, pozbawione jakiejkolwiek wartości, ma przysparzać jedynie cierpienia. Niektóre wiersze są wręcz manifestem schopenhaueryzmu
Odwołując się do wybranych wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera, udowodnij, że jego poezja wyraża postawy dekadenckie. Wstęp Wypada zacząć od definicji dekadentyzmu jako nurtu filozoficznego i kulturowego oraz stylu życia. Możesz przywołać także poetów francuskich przełomu XIX i XX w., na przykład Baudelaire’a czy Verlaine’a. We wstępie potwierdź tezę zawartą w poleceniu tematu. Rozwinięcie Przytocz argumenty. Jako najważniejszy argument przywołaj wiersz Koniec wieku XIX. Wyraża on typową postawę schyłkowca. Podmiot liryczny nie odnajduje w życiu żadnego
Ostatni utwór, czyli Tren XIX albo Sen, jest kluczowy dla odczytania i właściwej interpretacji całości. Jest on świadectwem tego, że kryzys i rozpacz zostały pokonane i zwyciężone, a poeta osiągnął spokój ducha. Zwróć uwagę na to, że ma on inny charakter niż pozostałe utwory. Jest zapisem snu poety, w którym przychodzi do niego jego matka ze zmarłą córeczką na rękach. Mocno zachwiany światopogląd poety zostaje w końcu odbudowany, ale nie udaje się tak po prostu powrócić
Motywy maryjne w średniowiecznych i współczesnych tekstach kultury. Wstęp Przypomnij wątki maryjne w zabytkach literatury polskiej: Bogurodzica – tekst prawdopodobnie z początku XIII w. Matka Boska przedstawiona jako majestatyczna pośredniczka między Bogiem a ludźmi. Otacza Ją atmosfera sacrum (świętości) i dostojeństwa. Utwór pełnił rolę zbliżoną do hymnu narodowego (śpiewany przez polskie rycerstwo pod Grunwaldem i pod Warną). Lament świętokrzyski (Posłuchajcie, bracia miła…). W tej pieśni żałobnej z XV w. Maria traci boskie rysy. Anonimowy autor upodobnił ją do zwykłej
Poematy heroikomiczne Ignacego Krasickiego Ignacy Krasicki napisał trzy poematy heroikomiczne: Myszeida (wojna kotów z myszami: bohaterski Filuś, wielki wódz Myszogryz i Dusimyszek występują przeciw walecznym Gryzomirowi i Gryzosławowi), Monachomachia – wojna mnichów, Antymonachomachia – pozorne odwołanie Monachomachii. Poematy heroikomiczne Krasickiego Monachomachia Zasada kompozycji Zderzenie komicznej treści z formą i stylem poematu heroicznego. Treść Wojna mnichów, która wybuchła między zakonami dominikanów a karmelitów, „w mieście, którego nazwiska nie powiem”. Mnisi walczą za pomocą sandałów, pasów, talerzy i szklanek
Co powinieneś pamiętać z gimnazjum? O co zapyta polonista w liceum na rozpoznawczej kartkówce? Kartkówka z antyku Kim był Homer? Pierwszym epikiem, żył w VIII wieku przed naszą erą, był pieśniarzem (aojdem), stworzył dwa wielkie eposy: Iliadę i Odyseję. Od niego zaczyna się właściwie historia literatury naszego kręgu kulturowego. Tradycja głosi, że był to ubogi i niewidomy starzec. Dla Greków i Rzymian Homer był najwyższym autorytetem w literaturze. Kto napisał Eneidę i co było treścią
Morfologia – w tym dziale nauki o języku przedmiotem analizy są morfemy, czyli najmniejsze, niepodzielne cząstki mające określone znaczenie i służące do budowy większych jednostek: wyrazów (leksemów), zdań. Morfemy można podzielić jedynie na fonemy, czyli najmniejsze cząstki brzmieniowe. Fonem a głoska Fonem jest zespołem istotnych cech pozwalających odróżnić daną głoskę od innych np. b od p. Oprócz tego głoska ma także cechy drugorzędne, dla fonemu nieistotne (np. czy h wymawiamy
Czas na powtórkę pojęć związanych z pracą z utworem poetyckim. Adresat – osoba, do której podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź, do niej skierowany jest wiersz. Może być postacią prawdziwą (w przypadku wierszy dedykowanych komuś), może być fikcyjną. Alegoria – szczególny rodzaj przenośni, obraz, motyw, który ma trwałe znaczenie przenośne, zrozumiałe dla odbiorców. Przykład: statek w czasie burzy – alegoria ojczyzny w niebezpieczeństwie. Aluzja literacka – nawiązanie w wierszu do innego
Związki kultury renesansu z antykiem. Oto temat bardzo typowy, bardzo ważny i bardzo często pojawiający się na klasówkach z renesansu. Jest to też temat, który warto polecić ścisłym umysłom, osobom konkretnym, ponieważ trzeba w jego realizacji trzymać się dokładnej wiedzy, z polotu specjalnie skorzystać się nie da. Uporządkuj materiał Większość przykładów udowadniających związek renesansu z antykiem pochodzić będzie z literatury, ale warto odwoływać się także do innych sztuk, na przykład architektury, malarstwa czy rzeźby. Temat zawiera
Abstrakcjonizm pojawił się w sztukach plastycznych w XX wieku. Sztuka abstrakcyjna nic nie przedstawia, jest wyrazem zamysłu artysty, jego trudnych do odczytania wyobrażeń i uczuć. Operuje linią, kolorem, bryłą, płaszczyzną. Do kierunków abstrakcyjnych można zaliczyć wiele dzieł kubistycznych, dadaistycznych i surrealistycznych. Przedstawiciele w sztuce: Arshile Gorky, Hans Arp, Georges Braque. W latach 20. w Polsce działała w Warszawie awangardowa grupa artystyczna Blok, skupiająca wielu artystów abstrakcjonistów. Należeli do niej: Henryk Berlewi (geometryczne kompozycje abstrakcyjne i dzieła realizowane według tzw. teorii
Obrazy wsi w literaturze renesansu. Renesansowe utwory pokazujące obrazy wsi można wyraźnie podzielić na dwie grupy: idealizujące życie na wsi (Pieśń świętojańska o Sobótce Jana Kochanowskiego, Żywot człowieka poczciwego Mikołaja Reja ), pokazujące wieś – zwłaszcza sytuację chłopów – w sposób realistyczny (Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem Mikołaja Reja, Żeńcy Szymona Szymonowica). Wstęp pracy powinien wprowadzić ten podział – literackie tradycje sielanki i zachwyt nad życiem ziemiańskim łączą się w literaturze renesansu
Anakolut (z gr. anakólouthon brak związku) — błąd składniowy, który polega na braku logicznej łączności między poszczególnymi częściami wypowiedzenia. Przykład: Wchodząc do szkoły, rozległ się dzwonek. Uwaga! Anakolut nie jest błędem, jeśli używa się go świadomie, na przykład jako sposobu indywidualizacji języka bohatera.
Pleonazm (od gr. pleonasmós nadmiar) — typ błędu słownikowego polegający na niepotrzebnym uzupełnieniu (określeniu) jakiegoś wyrażenia lub wyrazu wyrazem, który powtarza jego treść. Przykłady: bardziej weselszy, cofać się do rytu, akwen wodny, kontynuować dalej.
Tautologia (z gr. tautó to samo i lógos słowo) – błąd podobny do pleonazmu polegający na niepotrzebnym powiedzeniu jeszcze raz czegoś, co już w danej wypowiedzi został-o zawarte, np. nudny i nieciekawy film, wzajemne związki i powiązania.
Uzus – powszechny zwyczaj językowy będący podstawą normy językowej. Uzus jest szerszy od normy (bo obejmuje to, co naprawdę w języku istnieje, także np. błędy językowe czy wyjątki). Kryterium uzualne (czyli inaczej powszechności użycia) jest ostateczną instancją przesądzającą o poprawności jakiegoś słowa czy konstrukcji.
Puryzm językowy – skrajna postawa wobec języka polegająca na przesadnej dbałości o jego czystość. Puryści dążą do usunięcia z języka wszelkich zapożyczeń (czasem nawet tych, które już dawno się przyjęty!) i elementów nietradycyjnych. Całkowitym przeciwieństwem puryzmu jest przesadny liberalizm – także skrajna postawa akceptowania wszystkiego, co się w języku dzieje (również np. przesadnej ekspansji zapożyczeń).
Słowo stylistyka pochodzi od greckiego stylos (rylec), nazwy narzędzia służącego do pisania na woskowych tabliczkach. Z czasem wyraz ten nabrał znaczenia: „sposób pisania”, a stąd „sposób wypowiadania”. Jako dział nauki o języku zajmuje się opisem środków językowych pod względem ich przydatności do wyrażania myśli i uczuć. Praktycznym zadaniem stylistyki jest rozwijanie dbałości o dobór odpowiednich wyrazów i zwrotów, o właściwą budowę zdania, o zharmonizowanie członów wypowiedzi z treścią całości. Ponadto wyrabia umiejętność posługiwania się wyrazistymi, czyli ekspresywnymi środkami językowymi.
Pytanie nie o to, czy chcesz się zmienić. Bo chcesz, jak każdy myślący homo sapiens, ale o to, kiedy to zrobić. Kiedy? Na wiosnę, oczywiście. Nie oszukujmy się – zima wysysa z nas wszystkich siły. Na wiosnę wyglądamy najgorzej, czujemy się najgorzej, jesteśmy najmniej sprawni umysłowo i fizycznie. Sięgnęliśmy dna. Więc czas się od niego odbić. Mała wieka zmiana Pomyśl o jednej rzeczy, której w sobie nie cierpisz i która jak kotwica hamuje Twoje życie,
Na wiosnę przyroda pęcznieje, a my marzymy, żeby się skulić. W sensie dosłownym – żeby nas po prostu było mniej. Wtedy tradycyjnie jak co roku dopada nas pomysł odchudzania. Łapiemy pierwszą lepszą dietę-cud, co obiecuje 15 kg w cztery dni i już po dwóch dobach mamy dość. Co tu dużo mówić – odchudzanie to jedno z najtrudniejszych zadań. Dlatego nie wolno go traktować jak zadanie, tylko jak zwyczajne życie. Dlaczego najczęściej się nie udaje? Bo
