ASOCJACJA – łańcuch skojarzeń (associatio = połączenie, związek). Jeśli dany obraz powoduje uświadomienie sobie innego, a ów inny powoduje skojarzenie następnego, mamy do czynienia z asocjacją. Znajomość tego terminu bardzo przydaje się do zrozumienia techniki nowych tendencji w połowie XX w., np. konstrukcji powieści Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu, w której porządek wydarzeń i przeżyć układa się właśnie według wspomnień i skojarzeń, a nie według następstwa czasu.
ATEIZM – pogląd, według którego Bóg nie istnieje. Innymi słowy, ateiści to ludzie, którzy nie wierzą w Boga ani w życie pozagrobowe. Postawa ateistyczna zaznaczyła się w epoce oświecenia, głosił ateizm Paul Holbach.
AUGUSTYNIZM – system filozoficzny, stworzony w średniowieczu przez św. Augustyna. W centrum świata, jako najdoskonalszy byt, dobro, piękno, prawdę, źródło wiedzy i wiary, filozof ten umieszcza Boga. Według św. Augustyna człowiek jest Bogu całkowicie podporządkowany, dobra ziemskie i cielesne są nicością, natomiast życie człowieka jest dramatem. Dramat istoty ludzkiej polega na tym, że człowiek został umieszczony pomiędzy niebem a ziemią, między aniołami a zwierzętami. Człowiek tęskni za ideałem Boga, lecz
AWANGARDA – samo słowo „awangarda” oznacza grupę ludzi, którzy są pierwsi w danej dziedzinie, wnoszą nowe pomysły, są pionierami nowych ideałów. Pochodzi z terminologii wojskowej, w której awangarda znaczy tyle co straż przednia – a więc ci,co torują drogę, czoło nowego nurtu, postępu itp. Awangardą nazywamy kierunek w sztuce europejskiej XX wieku, który reprezentuje sprzeciw wobec tradycji i starych kanonów. W literaturze kierunkiem awangardowym był futuryzm czy też awangarda poetycka
BALLADA – jest to gatunek literacki, charakterystyczny dla epoki romantyzmu. Czytając np. Lilije lub Romantyczność Adama Mickiewicza widzimy, że jest to utwór wierszowany, zawiera dramatyczną fabułę, momenty zagadkowe i tajemnicze, opowiada o niezwykłych, często fantastycznych wydarzeniach. Jest to gatunek pokrewny (→ sielance), wywodzi się z literatury ludowej. Wydane w roku 1922 Ballady i romanse Adama Mickiewicza uznawane są za manifest programowy polskiego romantyzmu. Często wątpliwości budzi przynależność ballady do rodzaju
BEHAWIORYZM – wśród nowych tendencji w psychologii XX wieku, w latach 1915-1930, szczególnie rozwijał się behawioryzm. Nazwa pochodzi od angielskiego behaviour i oznacza zachowanie, postępowanie. Twórcą tego kierunku był John Watson. Chciał on badać człowieka i zdobywać o nim informacje tylko poprzez obserwację jego zachowania i postępowania, niejako oglądając człowieka „z zewnątrz”. W myśl behawioryzmu tylko takie wnioski są obiektywne. Psychologia introspekcyjna, czyli badająca wnętrze, psychikę ludzką „od środka” jest
BERGSONIZM – termin pochodzi od nazwiska Henri Bergsona. Na przełomie XIX i XX w. zdobył sobie dużą popularność kierunek ukształtowany pod wpływem myśli tego filozofa, zwany właśnie bergsonizmem. Jest to filozofia życia, wolności, energii, aktywności człowieka. Łatwo zapamiętać ją, wyjaśniając sobie dwa założenia: intuicjonizm – Bergson głosił, że tylko za pomocą intuicji można pojąć świat, bez doświadczeń, bez racjonalnego rozumu, élan vital – czyli koncepcja głosząca, że w człowieku tkwią
BEZCZAS HISTORYCZNY – termin taki pojawia się np. przy analizie Chłopów Stanisława Reymonta i, innymi słowy, oznacza brak dokładnego, wyraźnego określenia czasu akcji. Można powiedzieć także, że jest to brak konkretyzacji czasowej – określenia konkretnej daty wydarzeń. Chwyt taki pozwala autorowi stworzyć wrażenie ponadczasowości, uniwersalnego, a nie historycznego wymiaru dzieła. Podobna sytuacja występuje w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego, gdzie autor przedstawia rewolucję abstrakcyjną, bez określenia jej daty. Innym przykładem braku
BOHATER ROMANTYCZNY – jest to specyficzny typ bohatera, modnego w literaturze epoki romantycznej, charakterystycznego zwłaszcza dla dramatu romantycznego. Schemat bohatera romantycznego jest bardzo ważny w polskiej literaturze, dlatego poświęca mu się szczególnie dużo miejsca na lekcjach języka polskiego. Przykładem typowego bohatera romantycznego jest Gustaw-Konrad z Dziadów Adama Mickiewicza, Kordian Juliusza Słowackiego, Hrabia Henryk z Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. Bohatera romantycznego cechuje typowa biografia: jako młody, nierozumiany przez nikogo, wyobcowany poeta
BYRONIZM – termin pochodzi od nazwiska słynnego, oryginalnego twórcy angielskiego romantyzmu lorda George Byrona. Otoczony aurą skandalu, legendą niezwykłości i tajemniczości Byron stworzył w swojej literaturze podobny typ bohatera: wyobcowanego, odepchniętego przez świat. Stąd byronizm – to postawa człowieka, który dumnie odwraca się od świata, pospolitości, ludzi przeciętnych, od banalnego, codziennego życia, który poszukuje innego, obcego świata, zgodnego z jego osobowością.
CARPE DIEM – dosłownie oznacza „chwytaj dzień” i funkcjonuje jako hasło odzwierciedlające sposób myślenia epikurejczyków (epikureizm). Carpe diem to nakaz: ciesz się dniem dzisiejszym, chwytaj aktualną chwilę, nie myśl o przyszłości. Rozpowszechnił te słowa Horacy w swoich Pieśniach (1,11,8), a nawiązywali do nich także późniejsi poeci np. Jan Kochanowski.
CHANSONS DE GESTE – są to „pieśni o czynach”. Bardzo modny w średniowieczu gatunek poezji narracyjnej opiewającej bohaterskie dokonania władców, rycerzy i przygody legendarnych bohaterów. . Ukształtował się już przed XI w. we Francji – utwory wykonywali tzw. truwerzy (wędrowni bardowie). Jego arcydziełem jest Pieśń o Rolandzie. Poematy owe barwnie opisują czyny rycerzy . Często układają się w całe cykle: bretoński cykl O królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, hiszpańska Pieśń o Cydzie, niemiecka Pieśń
CHŁOPOMANIA – patrz → ludomania
CHOROBA WIEKU – termin związany jest z epoką romantyzmu, mianem tym określano stan psychologiczny i odczucia młodych ludzi początków XIX wieku. Choroba wieku charakteryzowała się poczuciem smutku i melancholii, wyobcowania w świecie i niechęci do ludzi, odczuwaniem tzw. „bólu świata” (→ weltschmerz), a także gwałtownej rozpaczy i chęci samounicestwienia. Bohaterem uosabiającym owe odczucia, niejako reprezentantem ówczesnej młodzieży stał się Werter z Cierpień młodego Wertera J.W. Goethego (→ werteryzm).
CYGANERIA ARTYSTYCZNA – grupa młodych artystów, twórców związanych nie tyle jednakowym programem, co podobnym stylem bycia, światopoglądem, zapatrywaniami i buntem przeciwko konwenansom ustalonym przez społeczeństwo, które zresztą młodzi twórcy bulwersowali swoim zachowaniem. Pierwszą taką grupą w Polsce była Cyganeria Warszawska – działająca w Warszawie w latach czterdziestych XIX wieku. Później zjawisko cyganerii artystycznej nasila się w epoce Młodej Polski, za ulubione miejsce działalności uznając Kraków.
CZASY POGARDY – tak określa się lata II wojny światowej, czyli czas wojny i okupacji w Polsce. Nazwa ta znajduje swoje uzasadnienie w wydarzeniach tego okresu, w zbrodniach okupanta, historii, która niosła poniżenie człowieka, zdeptanie godności ludzkiej, okrucieństwo, śmierć – pogardę dla wszelkich humanitarnych wartości.
CZYSTA FORMA – kontrowersyjna teoria wymyślona przez Stanisława Ignacego Witkiewicza, dotycząca sztuki, a zwłaszcza literatury, w tym dramatu. Witkacy przypisał sztuce ogromną rolę, lecz nie sztuce zwykłej, lecz właśnie sztuce, która jest czystą formą – wolną od życiowego balastu, od odtwarzania życia, jest sztuką ważną sama w sobie, istotną dzięki swojej formie. W dramacie doprowadziło to do likwidacji akcji dramatycznej, do odcięcia przedstawianych wydarzeń od życia. Potrzebę czystej formy uzasadniał
DADAIZM – jeden z najbardziej krańcowych kierunków poetyckich, powstałych na początku XX wieku. Wśród tendencji poezji XX wieku powstało wiele awangardowych kierunków, poszukujących nowych form ekspresji, proponujących nowe pomysły. Dadaizm był wśród nich szczególny: jego program mieścił się w słowie bezsens, a celem był bunt przeciwko światu i sztuce. Utwory komponowali z dobranych przypadkowo wyrazów lub sylab. „Włóżcie słowa do kapelusza, wyciągnijcie na chybił trafił, a otrzymacie poemat dada” –
DANSE MACABRE – oznacza dosłownie „taniec śmierci”. Jest to jeden z głównych motywów sztuki średniowiecznej, obecny na malowidłach i drzeworytach a także w literaturze. Dance macabre prezentuje ideę wszechobecności śmierci, jej egalitaryzm, i sprawiedliwość – śmierć nie oszczędza bowiem nikogo, bez względu na stan, majątek czy urodę. Śmierć tańcząca jako osoba – obrazowana jest różnie, we wczesnej fazie jako rozkładające się zwłoki, potem jako nagi szkielet, który „zaprasza do tańca”
DECORUM – (łac. decorus = przyzwoity, stosowny) zasada dotycząca dzieła literackiego, sformułowana jeszcze w starożytności, stąd uważana za klasyczny kanon. Jest to nakaz stosowności, odpowiedniości stylu utworu do sytuacji osoby, która mówi (np. jej stanowiska), treści utworu, statusu odbiorcy i gatunku. I tak w gatunkach wysokich (eposie, tragedii) nie mogły mieć miejsca postacie ani wypowiedzi niskie, ani błahy temat. Odstępstwo od tej zasady zastosował już Szekspir, który wprowadził do tragedii
