Tag "Pan Tadeusz Mickiewicza"
Najważniejsze lektury do matury Antygona Sofoklesa Co o niej pamiętać? Jest to jeden z najbardziej znanych i jednocześnie najważniejszych dramatów antycznych. Jego treść i poruszane problemy były wówczas aktualne i szeroko dyskutowane. Starożytnych Greków naprawdę nurtowało zagadnienie, które prawo jest ważniejsze, którym kierować się w pierwszym rzędzie. Czy ważniejsze jest prawo boskie, religijne, zwyczajowe czy świeckie, ustanawiane przez władców? Na to pytanie Sofokles nie udzielił jednoznacznej odpowiedzi. Być może, nie da się na nie odpowiedzieć, skoro
Pieśń świętojańska o Sobótce Jana Kochanowskiego i Pan Tadeusz Adama Mickiewicza – porównaj dwa sposoby realizacji mitu arkadyjskiego. Odwołaj się nie tylko do prezentowanego fragmentu Pana Tadeusza, lecz także do innych znanych Ci urywków tego dzieła. Zastanów się, czy taka kraina może być atrakcyjna dla młodego człowieka z początku XXI wieku? Jan Kochanowski Pieśń świętojańska o Sobótce Panna XII Wsi spokojna, wsi wesoła, Który głos twej chwale zdoła? Kto twe wczasy,kto
Skomentuj opinię Czesława Miłosza: „Pan Tadeusz” jest poematem na wskroś metafizycznym, to znaczy jego przedmiotem jest rzadko dostrzegany w codziennie nas otaczającej rzeczywistości ład istnienia jako obraz […] czystego Bytu. Uwagi do tematu Czy jeśli w poleceniu czytamy o „poemacie metafizycznym” lub „czystym Bycie”, należałoby czym prędzej wybrać inny temat? Niekoniecznie. Czasami trzeba kilkakrotnie coś przeczytać, by zrozumieć, że wcale nie jest takie trudne. Ta uwaga dotyczy zwłaszcza tematów, w których pojawia się cytat.
Gerwazy – ocena postaci. Wcale nie tak łatwo ocenić Gerwazego. Powie ktoś: przecież to okrutnik, człowiek zawzięty, mściwy! Można zaprzeczyć tej opinii: przecież to wierny sługa, oddany swojemu panu i ojczyźnie! Mickiewicz tak konstruuje swoje postacie, ze nie budzą one w czytelniku skrajnej niechęci, grozy, ani złych ocen. Tak samo dzieje się w przypadku Gerwazego – sługi Stolnika Horeszki. Pierwsza cecha Gerwazego to wierność i zaufanie do swojego pana. Są
Jacek Soplica jako główny bohater „Pana Tadeusza”. Kim był Jacek Soplica Gdyby losy Jacka Soplicy potoczyły się inaczej, inna musiałaby być treść epopei narodowej. Nie byłoby przecież pana Tadeusza, być może nie byłoby tajemnicy i kto inny musiałby wykonywać patriotyczną robotę emisariusza wśród szlachty. Dlatego uważam, że jest to najważniejszy bohater „Pana Tadeusza”, że tajemniczość, jaka mu towarzyszy, rola, którą odgrywa politycznie, przeszłość, uczucia tej postaci stanowią o wartości dzieła
Jacek Soplica to główny bohater dzieła Adama Mickiewicza Pan Tadeusz. To kolejne wcielenie bohatera romantycznego. Ulega on ogromnej przemianie: ze zbrodniarza w pokutnika, z dumnego, buńczucznego szlachcica w pokornego mnicha, z hulaki w gorącego patriotę, z Jacka Soplicy w księdza Robaka. Znaczenie postaci To bardzo ważny bohater, ponieważ wnosi do utworu pierwiastek dramatyczny i historyczny, a także przeżycia osobiste. Bez niego Pan Tadeusz mógłby być obrazem życia na wsi polskiej, sielanką z wplecioną w nią historią Tadeusza i Zosi. Ksiądz Robak
Sarmatyzm w XIX w. Wstęp I Główne dzieła XIX-wieczne, w których mamy uwieczniony sarmatyzm, to „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza i „Trylogia” Henryka Sienkiewicza. Oczywiście, możemy również wspomnieć o nieco mniej znanych „Pamiątkach Soplicy” Henryka Rzewuskiego, którego do napisania tego utworu zachęcił sam Adam Mickiewicz. We wszystkich tych dziełach dawna formacja kulturowa, jaką był sarmatyzm, została przedstawiona z nutką nostalgii, a co za tym idzie – została wyidealizowana. Wstęp II W dziejach kultury i literatury polskiej losy postrzegania
Charakterystyka wybranej postaci kobiecej z Pana Tadeusza. Charakterystyka Zosi z Pana Tadeusza. Wstęp I „Pan Tadeusz” to raczej świat męski. Ileż tam ciekawych bohaterów: Gerwazy, Hrabia, Jacek Soplica… A bohaterki kobiece mamy właściwie tylko dwie: zalotną kobietę w średnim wieku i kilkunastoletnią, naiwną i delikatną Zosię. Telimena – światowa, inteligentna, kokieteryjna – na pewno jest ciekawszą bohaterką niż prostoduszna Zosia. Ja jednak przekornie wybrałam tę drugą bohaterkę… Wstęp I Zosia, czternastoletnia blondynka, jest miłą
Pan Tadeusz Adama Mickiewicza jako portret szlachty polskiej. Wstęp I „Pan Tadeusz” nazywany jest bardzo często epopeją szlachecką. Zawiera on wyidealizowany, nostalgiczny portret szlachty. To dzieło to narodowy mit – szlachecka idylla uzmysławiająca ogrom ofiary powstańców i emigracyjnych cierpień. A Soplicowo? To przecież syntetyczny obraz polskości i szlacheckości, arkadyjska kraina i swego rodzaju arka Noego – bo to przecież świat skazany na zagładę. Wstęp II W „Panu Tadeuszu” mamy do czynienia z wyidealizowanym opisem sarmackiej
Rola historii w Panu Tadeuszu. Wstęp I Wydarzenia w „Panu Tadeuszu” rozgrywają się w latach 1811-1812, czyli w dobie walk napoleońskich. Był to ważny okres dla Polaków, którzy pokładali w Napoleonie ogromne nadzieje. Główne wydarzenia historyczne tego utworu to ekspansja Napoleona na Rosję, z udziałem wojsk polskich. Do wojska wstąpili np. Tadeusz i romantyczny Hrabia, któremu w mundurze bardzo do twarzy. Dla Mickiewicza, który pracował nad dziełem w latach 1832 –1834, wydarzenia kampanii napoleońskiej były już przeszłością… Wstęp
Sprawdź swoją wiedzę z Pana Tadeusza 1. Jakie grzyby zbierał Wojski podczas wspólnego grzybobrania? 2. W jakim miejscu Telimena trzymała plan Petersburga? 3. Jak nazywano Macieja Dobrzyńskiego? 4. Czego dotyczył spór pomiędzy Rejentem a Asesorem? 5. Czym, według narratora, różnił się styl życia szlachcianek z zaścianka dobrzyńskiego od życia tamtejszych chłopek? 6. W jakiej sytuacji Hrabia ukradkiem podglądał Zosię i kto go na tym przyłapał? 7. W jakim porządku mieszkańcy Soplicowa szli na
Motyw literacki – rodzina Dom i rodzina wydają się nierozerwalnie związane. A w dodatku motyw łączy się z zagadnieniami takimi jak dzieciństwo, relacja rodzice – dzieci, obraz dworu polskiego czy wizja małych ojczyzn w literaturze. Wszystkie te motywy znajdziecie opracowane oddzielnie. W tym rozdziale chronologiczny przegląd ujęcia motywu „dom”. Materiał – według następstwa epok Antyk – wzorce i antywzorce Pierwszymi rodzicami całej ludzkości, zgodnie ze Starym Testamentem, mieli być Adam i Ewa. Dla wszystkich starotestamentowych postaci rodzina
Tematyka żydowska jest istotnym motywem w literaturze polskiej, bo Polacy i Żydzi mają wspólną, często bolesną, historię. Jeszcze przed II wojną światową co siódmy obywatel Polski był Żydem. I było tak od średniowiecza. Wynika z tego chyba jasno, że również mniej więcej jedna siódma całej historii polskiej kultury ma związek z Żydami. A to bardzo dużo. Do jakich tematów może się przydać znajomość problematyki żydowskiej? Wielokulturowość polskiego społeczeństwa, problem asymilacji
Buntowanie się przeciwko zastanemu porządkowi świata jest przywilejem młodych od zawsze. Mówi się, że kłótliwość to nasza cecha narodowa. Literatura opisuje spory polskich szlachciców, którzy z byle powodu sięgali po szabelkę… Ujęć tego tematu może być bardzo wiele. Warto zwrócić uwagę na kłótnie o kształt literatury pomiędzy przedstawicielami pokoleń literackich. Materiał według zagadnień Spór społeczny Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem Mikołaja Reja Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego
Obyczaj – co to jest? Słownik twierdzi, że to sposób postępowania danej grupy ludzi, utwierdzony tradycją. a Co znaczy „sposób postępowania”? To znaczy: jak się ubieramy, jak się witamy i żegnamy, w jaki sposób rozmawiamy ze sobą, jak i co jadamy, jak spędzamy święta itp. Niektóre obyczaje przemijają: np. obyczaj całowania ojca w rękę albo mówienia do mamy „pani matko”. Rodzą się nowe obyczaje szkolne – choćby mówienie „pani profesor” do nauczycielki w liceum,
Motyw tańca w literaturze polskiej XIX i XX wieku. Jak zacząć? Taniec może być traktowany jako forma rozrywki, popis artystyczny lub obrzęd. W literaturze odnajdujemy motyw tańca od Biblii aż do czasów współczesnych. Najczęściej taniec opisywany w literaturze ma charakter symboliczny. Z literatury dawnej warto wspomnieć średniowieczny motyw danse macabre, który jest symbolem równości wszystkich ludzi wobec śmierci – w myśl hasła: Mors omnia adequat (śmierć wszystkim jednaka). Motyw tańca w polskiej literaturze
Grażyna Tytułowa bohaterka powieści poetyckiej Adama Mickiewicza jest żoną nowogródzkiego księcia Litawora, litewską władczynią, która pod nieobecność męża przywdziewa jego zbroję i staje do walki przeciw Krzyżakom. To kobieta rycerz. Dumna i odważna córa swojego narodu. Wzór patriotyzmu i wierności ideałom, które ważniejsze są dla niej niż życie. Kobieta silna i uparta. To pierwsza i najważniejsza w naszej literaturze bohaterka, która udaje mężczyznę. Uwaga! Grażyny powinny wiedzieć, że to Mickiewiczowi zawdzięczają swoje imię. Wymyślił je sam
Adam Mickiewicz żył i tworzył w latach, kiedy Polska znajdowała się pod zaborami. Nasza ojczyzna teoretycznie nie istniała, rozdzielona pomiędzy Rosję, Prusy i Austrię. Istnieliśmy jednak jako naród polski i staraliśmy się odzyskać utraconą wolność, czego wynikiem były powstania narodowe przeciwko zaborcom. Nasz wieszcz, przebywając na emigracji, nie mógł uczestniczyć w nich bezpośrednio. Tworzył więc postaci literackie, które były wzorami narodowych bohaterów, gotowych oddać życie za ojczyznę. Wprowadzał do utworów
TEST 1. Jedną z najważniejszych cech literatury romantycznej jest: a) synkretyzm b) polifoniczność c) liryzm 1. Odpowiedź: a) Komentarz: Chyba najważniejszą cechą romantycznej literatury jest jej synkretyzm. Synkretyzm to inaczej zerwanie z tradycyjnie pojmowanym podziałem na rodzaje i gatunki literackie, jako konstrukcje zamknięte i sztywno skodyfikowane. Utwory synkretyczne to dzieła o niejednolitej strukturze – zawierające cechy charakterystyczne dla różnych gatunków (synkretyzm gatunkowy), bądź rodzajów (synkretyzm rodzajowy) literackich. 2. Ballada to
WYPRACOWANIE Na podstawie analizy podanego fragmentu „Pana Tadeusza” i znajomości całego utworu prześledź drogę Jacka Soplicy do rehabilitacji i wyjaśnij, na czym polegała istota przemiany bohatera? Wszak sam wiesz, Gerwazeńku, jak Stolnik zapraszał Często mnie na biesiady; zdrowie moje znaszał. Krzyczał nieraz, do góry podniósłszy szklanicę, Że nie miał przyjaciela nad Jacka Soplicę; Jak on mnie ściskał! Wszyscy, którzy to widzieli, Myśleli, że on ze mną duszą się podzieli. On przyjaciel?
