Literatura Młodej Polski
Poezja młodopolska
Jan Kasprowicz (1860-1926)
– autor sonetów Z chałupy, Krzaku dzikiej róży, Hymnów
- Jeden z najważniejszych poetów epoki. Urodził się w rodzinie chłopskiej.
- Krzak dzikiej róży był przełomem modernistycznym w jego poezji.
- Hymny to największy poetycki wyraz buntu wobec Boga, apokaliptyczna wizja końca świata.
- W pierwszych latach XX wieku odsunął się od życia literackiego i zamieszkał w słynnej Harendzie, willi pod Zakopanem.
Dorobek tego poety najłatwiej ująć według etapów twórczych:
- I etap – temat wiejskiej biedoty:
- W chałupie,
- sonety Z chałupy
- II etap – przełom modernistyczny:
- Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach,
- Hymny
- III etap – postawa franciszkańska:
- Chwile, Księga ubogich,
- Hymn św. Franciszka z Asyżu,
- Przeprosiny Boga
Kazimierz Przerwa-Tetmajer (1865-1940)
– autor wierszy modernistycznych i gawęd Na skalnym Podhalu.
- Najpopularniejszy poeta modernizmu – w swojej twórczości utrwalił piękno Tatr, tworzył erotyki, poezję o nastroju dekadenckim.
- Jego wiersz Koniec wieku XIX stał się manifestem ideologii epoki.
- Wiersze Nie wierzę w nic, Evviva l’arte, Hymn do Nirwany – wyrażają nastroje epoki.
- Potomek starego, choć podupadłego i zubożałego, rodu szlacheckiego mającego swą siedzibę w Ludźmierzu koło Nowego Targu.
- Był zapalonym taternikiem i wielbicielem gór. Przemierzył w Tatrach niejedną naprawdę trudną wspinaczkową drogę.
- Tetmajer umarł w czasie II wojny światowej.
Główne motywy twórczości poety:
- motyw schopenhauerowski:
- Koniec wieku XIX,
- Nie wierzę w nic,
- Fałsz, zawiść,
- Hymn do Nirwany
- motyw przyrody (pejzaże Tatr):
- motyw sztuki i artysty:
- Evviva l’arte!, Nie wierzę w nic
- motyw miłości i śmierci:
- Hymn do Nirwany,
- Ja, kiedy usta ku twym ustom chylę
Leopold Staff (1878-1957)
– poeta trzech pokoleń
- Na czas Młodej Polski przypada początek jego poetyckiej kariery, która ma miejsce także podczas dwudziestolecia międzywojennego i pierwszych lat po II wojnie światowej.
- Przeszedł kolejne etapy: nietzscheanizmu, pesymizmu dekadenckiego, franciszkanizmu – po klasycyzm.
- Autor znanych wierszy: Kowal, Deszcz jesienny, Curriculum vitae, Przedśpiew.
- Poeta nie przyjął w swym życiu dekadenckiego światopoglądu – okazał się w końcu poważanym poetą klasykiem.
Główne motywy twórczości poety:
- nietzscheanizm:
- Sny o potędze,
- Kowal
- schopenhaueryzm:
- postawa franciszkańska:
- O miłości wroga,
- Kwiatki św. Franciszka z Asyżu – przekład,
- O łasce przebaczania,
- Sonet szalony
- zwrot ku klasycyzmowi – pochwała antyku:
- Gałąź kwitnąca,
- Uśmiechy godzin.
Powieść młodopolska
Punktem odniesień do rozwoju powieści była powieść realistyczna. Młoda Polska przyniosła tak liczne przemiany i przekształcenia tego gatunku, że powstało coś nowego – powieść młodopolska, a jej wielkim twórcą i propagatorem pozostał w naszej literaturze Stefan Żeromski.
Innowacje kompozycyjne powieści młodopolskiej
- Tendencja odejścia od narratora wszechwiedzącego w kierunku narracji subiektywnej, opisu świata z punktu widzenia narratora, przez pryzmat jego spojrzenia. Częste wykorzystanie w narracji mowy pozornie zależnej.
- Styl wypowiedzi zbliża się do naturalnego sposobu wypowiedzi, np. pamiętnikarskiego lub reporterskiego.
- Odejście od sztywnej pierwszoplanowej fabuły – prezentacja snu, wizji, wrażenia, odczucia.
- Kompozycja luźnych scen, wielu epizodów, „wysepkowość” akcji.
- Emocjonalny, liryczny, symboliczny styl narracji.
- Rezygnacja z celowości – czyli podporządkowania akcji założonej z góry tezie.
Twórcy powieści młodopolskiej
Stefan Żeromski – wkrótce autorytet polskiej literatury.
Dzieła:
- powieści: Ludzie bezdomni, Syzyfowe prace, Przedwiośnie,
- opowiadania: Rozdzióbią nas kruki, wrony…, Siłaczka, Doktor Piotr i inne .
Ludzie bezdomni to dzieje społecznika – doktora Judyma, który jest człowiekiem szlachetnym i wrażliwym na biedę i nędzę społeczną. Sam pochodzi z nizin i pragnie poświęcić swoje życie leczeniu warstw niższych. Poświęca dla tej idei całą prywatność, także możliwość założenia domu, rodziny i małżeństwa z kobietą, którą kocha. Dzieje Judyma ukazują też ówczesne społeczeństwo polskie, bolączki społeczne, strefy takie jak miasto i wieś, różne warstwy społeczne. Istotna jest kategoria,,bezdomności”, w sensie wyboru moralnego bohatera.
Kompozycja:
Ludzie bezdomni są powieścią modernistyczną. Jej cechy to:
- otwarta kompozycja,
- subiektywizm narracji,
- ,,wysepkowy” układ rozdziałów,
- epizodyczność akcji.
Władysław Reymont – noblista roku 1924.
Dzieła: Chłopi, Ziemia obiecana
Chłopi – epopeja nagrodzona Noblem.W pierwszym planie rozgrywają się dzieje rodziny Borynów i wsi polskiej – Lipiec. W rzeczywistości problematyka wykracza poza wiejski konkret i podejmuje kwestie ogólnoludzkie, filozoficzne:
- ludzkie namiętności
- związek człowieka z naturą
- mentalność i system wartości chłopów
- walka o władzę
- rywalizacja o kobietę
- związek człowieka z ziemią.
Kompozycja:
Chłopi posiadają cechy:
- epopei: rozlewność i szczegółowość opisu, uniwersalizm czasu i miejsca, mitologizacja postaci, sceny batalistyczne,
- powieści realistycznej,
- powieści naturalistycznej,
- powieści impresjonistycznej.
Inni twórcy
- Wacław Berent
- Autor powieści Fachowiec, Próchno i Ozimina.
- W pierwszej z nich dokonuje krytycznej analizy hasła pracy organicznej.
- Podejmując temat artysty i sztuki, analizuje środowisko moderny (Próchno), a także krytykuje polską elitę (Ozimina).
- Władysław Orkan
- Autor powieści Komornicy, W roztokach.
- Najwybitniejszy epik Podhala, z którego pochodził.
- Wacław Sieroszewski
- Autor pracy etnograficznej Dwanaście lat w kraju Jakutów oraz utworów prozatorskich Na kresach lasów, Ucieczka.
- Pisarz, który był zesłany na Syberię i właśnie egzotyczne kultury i krajobrazy Syberii, Kaukazu i Dalekiego Wschodu opisał w swoich utworach.
Dramat młodopolski
Dramat naturalistyczny
- Gabriela Zapolska
- Żabusia, Ich czworo, Skiz, Panna Maliczewska, Moralność pani Dulskiej;
- Włodzimierz Perzyński
- Lekkomyślna siostra, Aszantka, Szczęście Frania;
- Tadeusz Rittner
- W małym domku;
- Jan August Kisielewski
- W sieci, Karykatury.
Dramat ekspresjonistyczny
- Tadeusz Miciński
- W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu, Kniaź Patiomkin.
Miciński, zafascynowany problemem walki dobra i zła oraz demonologią, tematykę tę podejmuje między innymi w dramatach. Są nowatorskie, a nawet prekursorskie, autor bowiem wykorzystuje stylistykę ekspresjonizmu.
- W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu, Kniaź Patiomkin.
Dramat symboliczny
- Stanisław Wyspiański
- Warszawianka, Wesele, Wyzwolenie, Noc listopadowa;
- Stanisław Przybyszewski
- cykl Taniec miłości i śmierci, Śnieg.
Zobacz: