Jeżeli chcesz o coś zapytać, zazwyczaj używasz standardowego pytania, np: Do you want some coffee? (Czy chcesz kawę?) Do you like me? (Lubisz mnie?) Czasami jednak chcesz, aby rozmowa toczyła się dalej, nie czekasz jedynie na prostą odpowiedź. Zdarza się, że chcesz potwierdzić jakąś informację czy upewnić się, że to co wiesz, jest prawdą. Właśnie w takim przypadku używamy struktury zwanej question tag. Question tag – co to takiego? Question tags
In order to compare two or more things you use Adjectives in their comparative or superlative form. Comparative Adjectives When an Adjective is short (one syllable), you make the comparative form by putting -(e)r on the end. You put -er when an Adjective ends with a consonant; you put -r when an Adjective ends with a vowel: long + -er = longer nice + -r = nicer Adjectives ending with
The Gerund Gerund is a noun formed from a verb. Gerund is formed from the verb infinitive by adding -ing: read + -ing = reading When the verb infinitive ends with -e, you leave the -e off when you add -ing: ride + -ing = riding When the verb infinitive has only one syllable and ends with a vowel followed by a single consonant, the consonant is doubled before -ing:
W języku polskim każdy rzeczownik ma swoją „płeć”, czyli rodzaj (gender): męski, żeński albo nijaki. Dotyczy to nie tylko osób czy zwierząt, ale również przedmiotów nieożywionych (to krzesło). zjawisk natury (ten huragan), czy uczuć (ta miłość). Inaczej w angielskim: tu niewiele rzeczowników ma określony gramatycznie rodzaj. W przełożeniu na zaimki większość z nich to po prostu „it” – a więc odpowiednik naszego rodzaju nijakiego. Stąd Anglicy często dziwią się, gdy
Numerals Cardinal Numbers (Liczebniki główne) Te najczęściej używane to rzecz jasna liczebniki główne (Cardinal Numbers), określające ilość przedmiotów czy osób. Tu warto sobie przypomnieć kilka szczegółów, jak użycie myślnika (zwanego z angielska hyphen) w liczebnikach złożonych, które w polskim piszemy jako osobne wyrazy. Na przykład: 22 – twenty-two – dwadzieścia dwa 35 – thirty-five – trzydzieści pięć 89 – eighty-nine – osiemdziesiąt dziewięc. Prawdziwym problemem stają się dopiero „okragłe” liczby
Phrasal verb tworzą czasownik i przysłówek. Użyte razem mają inne znaczenie niż te dwa słowa oddzielnie, np. sit to siedzieć, down to dół, a phrasal verb (czasownik złożony) sit down oznacza usiąść. W języku angielskim funkcjonuje wiele phrasal verbs i mimo że jest wiele wskazówek na to, jak je rozumieć, większości z nich musisz się nauczyć na pamięć. Pamiętaj, aby uczyć się od razu, gdy poznajesz nowe czasowniki. Wiedza podstawowa
Użycie I wish… Jeżeli mówisz o teraźniejszych marzeniach lub życzeniach, możesz użyć konstrukcji I wish… | I wish I lived in London. (Życzyłbym sobie, abym mieszkał w Londynie lub: Chciałbym mieszkać w Londynie). They wish they didn’t have so much homework. (Chcieliby nie mieć tyle pracy domowej). Wish lub if only Zamiast wish możesz użyć if only. Zdanie takie będzie znaczyło to samo, co zdanie z wish. I wish I wasn’t so tired. = If only I wasn’t so
spójnik tłumaczenie, użycie przykład although chociaż; mimo że Po although użyjesz podmiotu i orzeczenia. Although it was raining a lot, we enjoyed our holiday. (Mimo że padał deszcz, dobrze bawiliśmy się na wakacjach). though chociaż; mimo że Znaczy to samo co although. Pamiętaj jednak, że though użyjesz tylko w środku zdania! I didn’t pass the exam though I learned a lot. (Nie zdałem tego egzaminu, mimo że/ chociaż dużo się uczyłem). in spite
Użycie as i like Czasownik like znaczy lubić. Słowa tego używamy również, jeżeli coś porównujemy. Pamiętaj jednak o zasadach użycia like w takim przypadku! PORÓWNANIA Przy porównaniu dwóch rzeczy możesz użyć zarówno słówka as, jak i like. Musisz pamiętać jednak, że znaczenie zdania, w zależności od tego, którego z tych dwóch słów użyjesz, zmienia się. I tak: LIKE używamy, gdy porównujemy jedną rzecz do drugiej, szukamy podobieństw, np.: She looks beautiful! She is like a princess. Ona wygląda
IT IS SAID THAT…, HE IS SAID TO BE… Na pewno zetknąłeś się już z takimi zdaniami jak: It is said that we are rich. (Mówi się/ Ludzie mówią, że jesteśmy bogaci.) albo Mary and John are thought to be married. (Sądzi się/ Ludzie sądzą, że Mary i John są małżeństwem.) Zapamiętaj! Jeżeli zdanie w stronie czynnej ma konstrukcję: podmiot (najczęściej: people, they, everybody) + czasownik (say, think, feel, expect, believe itp.) +
Zdania warunkowe trzeciego typu If + the Past Perfect, would + have + III forma czasownika lub Would + have + III forma czasownika If + the Past Perfect If we had caught the train, we would have been home before the noon. Gdybyśmy złapali ten pociąg, bylibyśmy w domu przed południem. Warunku tego używasz, gdy mówisz o rzeczach, które mogły, ale nie wydarzyłyły się w przeszłości. Za pomocą tego warunku
Zdanie twierdzące w języku angielskim ma ściśle określoną konstrukcję: podmiot (imię, zaimek osobowy) + orzeczenie (czasownik w odpowiedniej formie) + reszta zdania We live in the mountains. (Mieszkamy w górach.) Jane visited us last year. (Jane odwiedziła nas ostatniego roku). Pamiętaj jednak o dopełnieniach, które stawiamy w różnych miejscach zdania. Nie zmieniają one reguły: osoba, a dopiero potem czasownik, np. Yesterday we went to the cinema. I never eat chocolate. Zadawanie pytań Jak zadawać
want to, would like to Spójrz na przykłady zdań! Do you want to drink something? – Yes, I want to drink some juice. (Czy chcesz napić się czegoś? – Tak, chcę napić się trochę soku.) Would you like to drink something? – Yes, I would like to drink some juice. (Czy chciałbyś się napić czegoś? – Tak, chciałbym napić się trochę soku.) Zapamiętaj! Zdania z would like to brzmią uprzejmiej niż zdania z want
Kiedy użyjesz trybu rozkazującego? Jeżeli każesz komuś coś zrobić, np. Go to the shop! – Idź do sklepu! Find your own rhythm! – Znajdź swój własny rytm! Wash the dishes! – Zmyj naczynia! Trybu rozkazującego użyjesz też wtedy, gdy dajesz komuś wskazówki, np. Go straight and than turn left. – Idź prosto, a potem skręć w lewo. Uwaga! Tryb rozkazujący można utworzyć tylko dla 2. os. l. poj. i 2. os. l.mn. Learn it! – Naucz
Nieregularna liczba mnoga rzeczowników W większości przypadków liczbę mnogą rzeczowników tworzy się w języku angielskim bardzo prosto (o wiele prościej niż po polsku). Po prostu dodajemy literę -s do rzeczownika w liczbie pojedynczej i w ten prosty sposób otrzymujemy liczbę mnogą, np.: dog – dogs, cat – cats, boy – boys, itp. Należy jedynie pamiętać: jeżeli jakiś wyraz w liczbie pojedynczej kończy się na spółgłoskę dźwięczną lub na samogłoskę, końcówkę
Czasowniki 1. Czasownik może przyjąć końcówkę -s (czas the Present Simple – 3 os. l. p.). He plays football every Monday. (On gra w piłkę w każdy poniedziałek.) She reads this paper in the morning. (Ona czyta tę gazetę rano.) 2. Jeżeli mówimy, że coś wydarzyło się w przeszłości i w przeszłości zakończyło się, używamy II formy czasownika (the Past Simple). Musisz pamiętać, że są: czasowniki regularne, które przyjmują końcówkę
UWAGI: chociaż to be jest czasownikiem nieregularnym, wystarczy nauczyć się tylko trzech form: am (dla 1 os. lp.), is (cała 3 os. lp.) are (wszystkie pozostałe osoby), potem w pytaniu wystarczy zamienić miejscami orzeczenie i podmiot, a w przeczeniu dodać not lub jego skróconą formę n’t „doczepiając” ją do orzeczenia (w pierwszej osobie l.p. zmiana ta nie następuje, potem are not zmienia się w aren’t, is not w isn’t); w przypadku
W języku angielskim kwestia tego, czy dany rzeczownik jest policzalny czy też nie ma duże znaczenie – jest to związane z koniecznością użycia różnych konstrukcji gramatycznych. Rzeczowniki policzalne opisują to, co można policzyć na sztuki, nie używając żadnych dodatkowych jednostek miary (centymetrów, litrów, szklanek, itp.). an apple – jabłko three apples – trzy jabłka a book – książka ten books – 10 książek Przed rzeczownikami policzalnymi możemy postawić przedimek a
Zaimki osobowe I – ja you – ty he – on she – ona it – ono we – my you – wy they – oni Zaimki te występują w zdaniu w roli podmiotu, odpowiadają na pytanie: kto? co? (używamy ich więc identycznie jak polskiego mianownika) np.: We like flowers, They have not done it yet. You are the nicest person I have ever met. I am twenty years old.
Podmiot i orzeczenie Ze względu na brak deklinacji, a raczej jej szczątkową postać – miejsce danego słowa bardzo często określa także jego funkcję w zdaniu. W związku z tym orzeczenie (verb) powinno stać jak najbliżej podmiotu (subject), np.: I am going to cinema. She has been studying French. Zauważ, że orzeczenie może się czasem składać z więcej niż jednego wyrazu. Mogą je oddzielać jedynie okoliczniki czasu wyrażające częstotliwość, (takie jak