Dokonaj alfabetycznego zestawienia najbardziej znanych poetów dwudziestolecia międzywojennego, zaznaczając ich przynależność grupową i charakterystyczne utwory.
- Władysław Broniewski – poeta indywidualny, utożsamiany z hasłami rewolucyjnymi, operujący techniką poezji romantycznej. Znane utwory to:
- Mannlincher,
- Do towarzyszy broni,
- Poezja, Bagnet na broń,
- cykl Anka.
- Józef Czechowicz – czołowy poeta awangardy lubelskiej. Czechowicz głosi, że „poezja jest muzyką”, opiewa pejzaż wsi operując skrótem i metaforą, wykorzystuje obrazowanie senne, psychiczną miazgę i skojarzenia.
Znane wiersze:- Przez kresy,
- Na wsi,
- Żal.
- Jarosław Iwaszkiewicz – jeden z członków grupy Skamander. Zadebiutował cyklem Oktostychy, znany jest także wiersz pt. Lato 1932. Najmniej radykalny z poetów, dążący ku estetyzmowi i klasycyzmowi. Później również pisarz (Sława i chwała, opowiadania).
- Bruno Jasieński – przedstawiciel futurystów (obok Młodożeńca, Sterna i Wata). Działał w Krakowie. Napisał wiersz-manifest wyrażający ideologię futurystów, pełen nonszalancji, młodzieńczej agresji i pogardy dla autorytetów uznanej poezji, czyli But w butonierce.
- Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – córka Wojciecha Kossaka, poetka związana z grupą Skamandra, autorka wierszy-miniatur, świata kobiecych drobiazgów i tematów filozoficznych.
- Jan Lechoń – to pseudonim poetycki Leszka Serafinowicza, członka grupy Skamander, autora słynnego poematu pt. Mochnacki. Jest też Lechoń autorem Herostratesa – we wczesnej fazie twórczości głosił: „a wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę”…
- Miłość,
- La precieuse,
- Krawiec kulawy itd.
- Bolesław Leśmian – indywidualność epoki, mistrz fantastyki baśniowej i neologizmów. Rozpatrywał relację Bóg – Człowiek, dostrzegając przywiązanie ludzi do spraw ziemskich i tzw. heroiczny humanizm istnienia człowieka.
Wiersze:- Dusiołek,
- W malinowym chruśniaku,
- Trupięgi,
- Pan Błyszczyński,
- Dziewczyna.
- Czesław Miłosz – członek wileńskiej grupy Żagary, późniejszy laureat literackiej Nagrody Nobla (1980), emigrant, twórca słynnych utworów poetyckich, dramatów, powieści. W dobie międzywojnia napisał m.in. znamienity wiersz Jeszcze wiersz o ojczyźnie i proroczy W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę (lata 30.).
- Tadeusz Peiper – teoretyk Awangardy Krakowskiej, zwany też papieżem awangardy – twórcza, choć kontrowersyjna osobowość, skupiająca wokół siebie poetów takich jak Przyboś, Brzękowski, Kurek. Głosił zasadę 3 x M (miasto, masa, maszyna)
Napisał dwie książki programowe:- Tędy
- Nowe usta.
- Julian Przyboś – czołowy poeta Awangardy Krakowskiej, mistrz metafory, skrótu i elipsy. Według Przybosia tworzenie i odczytywanie poezji jest pracą intelektualną, rozszyfrowywaniem skondensowanych znaczeń.
Przykładem są wiersze:- Z Tatr,
- Lipiec,
- Echo.
- Antoni Słonimski – członek grupy Skamander, buntownik z założenia: „w demokracji będę wielbił króla, w monarchii będę demokratą”. Napisał wiersz Do córki pisarza poświęcony Żeromskiemu.
- Leopold Staff – poeta trzech pokoleń, po epoce Młodej Polski tworzy w międzywojniu. Jest to etap poezji codzienności, poszukiwania piękna w powszednich, rodzinnych motywach, pejzażu wsi i prac na roli. Tom Ścieżki polne, wiersz Kartoflisko, słynna „pochwała wieprza i gnoju”.
- Julian Tuwim – czołowy poeta Skamandra, sprawca wojny o Wiosnę, imprez „Pod Picadorem”, autor słynnych wierszy Do prostego człowieka, Mieszkańcy, Scherzo, Sitowie, Do krytyków. Głosił Tuwim ideał poezji o wszystkim, bez podziału na piękne i brzydkie, wizję poety – „ultimus inter pares” (ostatniego wśród równych). Słynny jest także poemat dygresyjny Tuwima pt. Kwiaty polskie.
- Kazimierz Wierzyński – członek grupy Skamandra, najbardziej zachwycony życiem, głoszący witalizm, energię i radość istnienia.
- Słynny jest utwór Wierzyńskiego Zielono mam w głowie:
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
sadzone na klombach mych myśli za młodu…, - a także pierwszy tom o sporcie – Laur Olimpijski.
- Słynny jest utwór Wierzyńskiego Zielono mam w głowie:
Zobacz:
Zaprezentuj całokształt poezji dwudziestolecia międzywojennego w Polsce