Strona Główna
„Jam miłość, szczęście, jam niebo za młodu/ Umiał poświęcić dla sprawy narodu…” (Adam Mickiewicz). Polaków wyobrażenia o godności, honorze i powinnościach wobec kraju. Przykładowy wstęp Polacy znani są z tego, że – o czym świadczą nie tylko przykłady literackie, ale i fakty z historii – potrafili ofiarnie służyć swojej ojczyźnie, a nawet oddawać za nią życie. „Ojczyzna – to wielki zbiorowy obowiązek” – te słowa przez wieleset lat były dla Polaków wyznacznikiem postępowania. Oczywiście, postawę taką wymuszała
„Literatura buduje sobie własną – całkiem nieoficjalną, chociaż niekoniecznie opozycyjną – ojczyznę, zbudowaną z prowincji i środowisk, które dotąd mało zajmowały pisarzy” (Jan Błoński). Motyw „małej ojczyzny” w literaturze współczesnej. Przykładowy wstęp W utworach współczesnych pisarzy temat ojczyzny rzadko przywoływany jest wprost, co na przykład w romantyzmie było czymś całkowicie naturalnym. Patetyczne pisanie o własnym kraju trąci dziś staroświecczyzną, dlatego twórcy zwracają się coraz częściej, na co zwraca uwagę prof. Jan Błoński, do swoich prywatnych
„…większą mi rozkoszą podróż niż przybycie” (Leopold Staff). Różne motywy wędrówki w tekstach kultury. Omów na wybranych przykładach i porównaj… Przykładowy wstęp Podróż kojarzyła mi się zawsze z czymś niezwykłym, egzotycznym i dla mnie niedostępnym. Tymczasem podczas spotkania z uczniami mojej szkoły pewien znany podróżnik uświadomił mi, że wielkie wyprawy wcale nie są tak nieosiągalne, jak się wydaje. „Jeśli chcemy w jak najkrótszym czasie i w jak najbardziej komfortowych warunkach
Współbrzmi, zachwyca, przeraża… Jaką rolę spełnia pejzaż w literaturze i sztuce? W swoich rozważaniach odwołaj się do wybranych przykładów. Przykładowy wstęp: Nie mam wątpliwości, że większości przeciętnych czytelników hasło „pejzaż w literaturze” kojarzy się z długimi i nudnymi opisami, które zazwyczaj się podczas lektury książek… omija. Tak jakby były jedynie dodatkiem do wydarzeń, do możliwie najbarwniejszej i zaskakującej akcji. Zupełnie inaczej jest ze sztuką. Rozmaite wystawy, jak choćby wystawa impresjonistów w Warszawie, pokazują, że największym
„Patrzę na gwiazdy górne i kwiaty polne…” (Leopold Staff). Przyroda bliska, zdumiewająca, tajemnicza…? Rozważ, odwołując się do utworów literackich różnych epok. Przykładowy wstęp: „Patrzę na gwiazdy górne i kwiaty polne” – pisze Staff. Któż z nas nie przeżywał podobnych chwil bliskiego kontaktu z naturą? Mimo niesłychanego rozwoju techniki i całego naszego zabiegania wciąż uciekamy w świat przyrody, który to nas zachwyca, to znów przeraża – wydaje się bliski, a za chwilę zupełnie nieodgadniony… Być może, właśnie z powodu
Wolna i zniewolona, w marzeniach i w rzeczywistości, ale zawsze Polska. Przedstaw funkcjonowanie motywu ojczyzny w wybranych utworach literackich. Przykładowy wstęp Takich słów jak Polska czy też ojczyzna w codziennym języku używamy rzadko. Fakt, że tu właśnie się urodziliśmy i tu żyjemy, wydaje się oczywisty i nie ma potrzeby, aby na każdym kroku to podkreślać. Zgodnie jednak ze słynną inwokacją do Pana Tadeusza Adama Mickiewicza dopiero wtedy, gdy los rzuci nas z dala od rodzinnego kraju, zaczynamy zdawać
„W obcych miastach przychodzimy na świat, nazywamy je ojczyzną, lecz niedługo wolno nam podziwiać ich mury i wieże” (Adam Zagajewski, „Piosenka emigranta”). Motyw emigracji w wybranych tekstach literackich. Przykładowy wstęp W dzisiejszym świecie, kiedy niemal każdy z nas ma w domu paszport i bez problemu może zarówno wyjechać z kraju, jak i do niego wrócić, problem emigracji wydaje się trudny do zrozumienia. Emigracja to bowiem fakt opuszczenia ojczyzny wbrew
Groteska – termin ten wywodzi się z włoskiego (la grottesca) – ornament roślinny przeplatający się z fantastycznymi, wynaturzonymi figurami ludzi i zwierząt. To kategoria estetyczna właściwa utworom literackim, plastycznym, muzycznym i teatralnym. Podstawowe cechy: deformacja i wyolbrzymienie, paradoksalne prawa rządzące światem, mieszanie patosu z sarkazmem, powagi ze śmiechem, błazeństwa z rozpaczą i trwogą. Ważna kategoria estetyczna nielogiczność, rezygnacja z prawdopodobieństwa przedstawianych faktów, absurdalność postaci i wydarzeń; elementy niezwyczajne, fantastyczne, dziwaczne, zdeformowane i przerażające – upodobanie do karykatury, przejaskrawiania zjawisk i brzydoty; łączenie
Miasto od najdawniejszych czasów fascynowało, a zarazem budziło przerażenie. Człowiek marzył o mieście – tu widział nowe możliwości, szansę na karierę, wzbogacenie się czy samorealizację. Często jednak mieszkając w nim, czuł się przytłoczony jego ogromem, pragnął ukojenia duszy w jakimś spokojniejszym miejscu. Miasto – to nie tylko gwarne ulice, siedziba władz, okazałe budynki, ośrodek kultury i sztuki. Zabieganym mieszkańcom wydaje się często olbrzymią machiną napędzaną demoniczną siłą, która niszczy wszystko to, co jej nie ulega.
Dawid H. Lawrence twierdził, że cała wielka literatura opowiada o moralności. Odwołując się do wybranych utworów, potwierdź ten pogląd lub podejmij z nim polemikę. Przykładowy wstęp: Trudno wydawać jednoznaczne, generalizujące sądy o czymkolwiek, w tym o literaturze. I niełatwo takich opinii bronić – zawsze mogą się przecież znaleźć wyjątki, podważające założoną tezę. Zdanie Dawida H. Lawrence’a, mimo swojego uogólnienia, wydaje mi się prawdziwe. Nie chodzi oczywiście o to, że wszystkie wartościowe dzieła literackie propagują zachowania
Skomentuj, odwołując się do postaw wybranych bohaterów, sentencję Zbigniewa Herberta: „Cnota nie jest azylem słabych, zaś akt wyrzeczenia się jest aktem odwagi”. Przykładowy wstęp: Zawarte w temacie zdanie Herberta zdziwiło mnie swoją oczywistością. Czy wielki poeta i autorytet moralny musi przypominać o tym, że tzw. dobre, moralne lub, używając dawnego określenia, cnotliwe życie wymaga siły woli, odwagi, a nawet pewnego rodzaju heroizmu? Uświadomiłem sobie jednak, że tak. Właśnie dziś te słowa są niezwykle potrzebne.
Antyk – wzorce i antywzorce Pierwszymi rodzicami całej ludzkości, zgodnie ze Starym Testamentem, mieli być Adam i Ewa. Dla wszystkich starotestamentowych postaci rodzina jest ważna, ale jednocześnie bohaterowie ci nie stronią od zdrad, rozwodów itp. Wzorem może być dom Noego, Abrahama oraz Hioba. W Nowym Testamencie przykład doskonałej, tzw. świętej rodziny dadzą Józef i Maryja wraz z Jezusem. Więzi rodzinne nie są przesadnie istotne dla postaci mitologicznych. Owszem, tworzą oni rodziny, ale równie chętnie
Rodzice i dzieci w utworach literackich różnych epok. Na wybranych przykładach przedstaw związki uczuciowe i konflikty postaw. Przykładowy wstęp: Całkiem niedawno rozmawiałem długo ze swoim dziadkiem. Wspominał młodość, historię poznania żony, ale przede wszystkim dużo mówił o problemach z synem, czyli moim tatą. Mój ojciec zawsze powtarzał, że miał wspaniały, kochający, zgodny dom. Kiedy kłóciliśmy się o coś, uwielbiał komentować moje zachowania czy słowa: „Mnie by coś takiego nigdy nie przeszło przez gardło wobec Twojego dziadka”.
Cnota (czy doskonałość) to najstarsze pojęcie etyczne znane ludzkości. Ukształtowało się w starożytności i stąd przekazywane było wiekom następnym. Szczególnie popularne stało się w epokach dawnych: w starożytności, średniowieczu. W literaturze polskiego renesansu i baroku było wręcz nadużywane. Dziś pojęcie cnoty ma bardzo wąską i ubogą przestrzeń znaczeniową. Sprowadzane do synonimu dziewictwa, traci całe bogactwo i gamę różnorodnych sensów, które nadała doskonałości wielowiekowa tradycja literacka, filozoficzna i religijna. Starożytna cnota to tyle, co dobro moralne, szlachetność, wysoka wartość etyczna.
Czy prawda i dobro zapewniają człowiekowi szczęście? Jak na to pytanie odpowiadają bohaterowie różnych epok? Przykładowy wstęp Dobro i prawda to jedyne drogi do szczęścia – tak twierdzili starożytni. Dlatego dążyli do stworzenia parenetycznego obrazu mędrca. Człowieka roztropnego opisał Platon w dialogach – był nim Sokrates. Wizerunek mądrości stworzył również w Etyce nikomachejskiej Arystoteles. Uważał on, że człowiek najbardziej miłuje prawdę i największym szczęściem dla niego jest jej rozważanie – czyli praktykowanie tzw. cnót intelektualnych,
„W życiu nie chodzi o szczęście”, lecz o dobre życie (Barbara Skarga). Rozważ myśl, odwołując się do postaw wybranych bohaterów literackich. Przykładowy wstęp Starożytni filozofowie poszukiwali szczęścia. Niektórzy z nich – np. stoicy – uznali, że szczęście i dobre życie to to samo. Jeżeli człowiek kroczy drogami cnoty, to jednocześnie jest zadowolony. Szczęście i zarazem dobre życie dla stoików było równoznaczne z wyrzeczeniem, ascezą, samozaparciem. Było czymś zupełnie innym niż tym, z czym kojarzy się przeciętnemu człowiekowi.
„Ale ten płacz Antygony, co szuka swojego brata To jest zaiste nad miarę Wytrzymałości.” (Czesław Miłosz) Literatura i sztuka wobec ludzkiego cierpienia. . Przykładowy wstęp W głębi każdego z nas istnieje przekonanie, że istota ludzka jest stworzona do radości i szczęścia. Dlatego cierpienie wywołuje odruch buntu. Nie rozumiemy go, jego istoty i źródeł, chociaż doświadczamy często w naszej życiowej wędrówce. Aktywność ludzka jest od zawsze skierowana na walkę z cierpieniem, zarówno
Dociekając, „skąd męka”, Adam Mickiewicz stwierdza: „cierpi, bo służy sobie za kata, sam sobie robi koło i sam się w nie wplata”. Ustosunkuj się do tej myśli, odwołując się do wybranych utworów literatury XIX wieku. Przykładowy wstęp Pewien filozof postawił odważną tezę. Stwierdził iż to cierpienie, które przychodzi z zewnątrz, zazwyczaj nas uszlachetnia i rozwija, zaś najbardziej bolesne i destrukcyjne jest to, którego źródłem jesteśmy my sami. Podobnie odważnie, ale i bardzo jednostronnie
Rozmowy z Bogiem w literackim przekazie wybranych epok. Omów na konkretnych przykładach. Przykładowy wstęp Bardzo wiele słów wypowiadamy każdego dnia. Rozmowy telefoniczne, plotki, dyskusje w szkole, kłótnie z rodzicami, czasami szybka wymiana zdań w biegu do tramwaju czy na jakieś zajęcia. Naprawdę jednak tęsknimy za prawdziwym dialogiem, w którym wypowiedzielibyśmy siebie: własne problemy, słabości, troski. Tęsknimy za taką rozmową, w trakcie której poczulibyśmy się rzeczywiście wysłuchani, zrozumieni, pocieszeni. Te codzienne, banalne wymiany zdań nie dostarczają
Wesele a sprawa polska… Wesele Stanisława Wyspiańskiego to nasz największy narodowy dramat. Mowa w nim o najważniejszych narodowych sprawach: o rzezi galicyjskiej, postawie lojalistów, powstaniu, o konfliktach między panami a chłopstwem. Wesele poety z chłopką było doskonałym pretekstem do spotkania się ludzi różnych stanów i do wymiany poglądów. Można tam usłyszeć słowa prawdy o konfliktach chłopsko-szlacheckich. Można też przekonać się o tym, jak niewiele ci ludzie mają ze sobą wspólnego, jak płytkie jest zainteresowanie chłopów
